Ἔχουμε ἐκπαιδευθῆ μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ βλέπουμε τὰ πάντα μέσα ἀπὸ πρίσματα τεχνητὰ καὶ πλαστά. Γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀλλάξουμε κάτι στὴν πραγματικότητά μας καλὸ εἶναι νὰ ξεκινήσουμε ἀπὸ τὸν θρυματισμὸ αὐτῶν τῶν πρισμάτων. Δὲν θὰ τὸ κάνουν ὅλοι. Αὐτοὶ ὅμως ποὺ θὰ τὸ κάνουν θὰ εἶναι κι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἀνοίξουν δρόμους γιὰ νὰ μπορέσουν ὅλοι οἱ ἄλλοι νὰ πορευθοῦν.

Κι ἀκριβῶς αὐτὸ χρειαζόμεθα σήμερα. Ὄχι …«μπροστάρηδες» ἀλλὰ ἀποφασισμένους ἀγωνιστὲς τῆς Ζωῆς, τῶν Φυσικῶν Νόμων, τῆς Ἀληθείας, τοῦ Δικαίου, τῆς Ἰσονομίας καὶ τῆς Ἐλευθερίας. Δὲν θὰ ἀγωνισθῇ κάποιος γιὰ ἐμᾶς, διότι ὁ καθεὶς ἀπὸ ἐμᾶς εἶναι ὑποχρεωμένος νὰ διαβῇ τὰ δικά του βήματα. Ὅμως ὅλοι αὐτοί, μὲ τὸ παράδειγμά τους θὰ μᾶς ἀποδείξουν πὼς τὸ ἀδύνατον ἦταν φόβος ποὺ στὴν πραγματικότητα οὐδέποτε ὑπῆρξε.

Θά τό κάνουν ὅλοι; Θά ἀνθέξουν; Ἤ μήπως ὄχι;
Δυστυχῶς θὰ τὸ κάνουν ἐλάχιστοι, ἐφ΄ ὅσον αὐτοὶ οἱ ἐλάχιστοι θὰ σηκώσουν συνειδητῶς τὸ βάρος τῶν ἐπιλογῶν τους καὶ τῶν εὐθυνῶν τους, δίχως νὰ ζητοῦν ἐξιλαστήρια θύματα καὶ δίχως νὰ γίνονται ῥιψάσπιδες. Ὅμως δὲν θὰ τὸ κάνουν γιὰ νὰ …«μεταλαμπαδεύσουν» τὰ ἀναγκαία κουράγια, παρὰ μόνον γιὰ νὰ σώσουν τοὺς ἑαυτούς τους ἀπὸ τοὺς συμβιβασμούς.

Συχνὰ λοιπὸν  ἀπογοητευόμεθα ἀπὸ τὴν βλακεία, ποὺ φθάνει (καὶ ξεπερνᾶ) τὰ ὅρια τῆς κακίας.
Συχνὰ ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα μας, αἰσθανόμενοι ντροπὴ γιὰ τὸ (φερόμενον ὡς) ἀνθρώπινον εἶδος, ποὺ εὐτελίζεται καὶ αὐτοδουλοποιεῖται.
Συχνὰ μᾶς ἐγκαταλείπουν τὰ κουράγια μας καὶ βουλιάζουμε στὴν πίκρα, ἀνίκανοι νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὴν βασιλεία τῆς ἀνοησίας. 
Μὰ αὐτὰ εἶναι, συνήθως, στιγμιαία ἤ, τέλος πάντων, κρατοῦν ἀναλογικῶς ἐλάχιστα, διότι κάτι μέσα μας μᾶς βοηθᾶ νὰ ξανασηκωθοῦμε ὄρθιοι, ὁποτεδήποτε ἡ βλακεία σημειώνει νίκες.

Ὅταν ἡ μειοψηφία τῶν Ἀνθρώπων αἰσθάνεται νὰ περικυκλώνεται ἀπὸ μισανθρωπάρια, τότε ἢ ποὺ θὰ κρυφθῇ γιὰ νὰ κλάψῃ ἢ ποὺ θὰ δράσῃ περισσότερο συνειδητῶς καὶ στοχευμένως.
Σήμερα ἡ Ἀνθρωπότης ἔχει μίαν καὶ μόνη ἐπιλογή: νὰ δράσῃ καὶ νὰ ἀντιδράσῃ προσπερνῶντας κυρίως καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα κάθε μορφὴ βλακείας. Κι αὐτὸ οὔτως ἤ ἄλλως συμβαίνει, ἂν καὶ μὲ νηπιακὰ ἀκόμη βήματα, ἐφ΄ ὅσον περισσότερο τὰ ἔνστικτα ἐπιβιώσεως, παρὰ ἡ στοχευμένη καὶ συνειδητοποιημένη δράσις, χαράσσουν, γιὰ τὴν ὥρα, στοιχειώδεις «γραμμὲς ἀμύνης». Ἀπὸ αὐτές, τὶς στοιχειώδεις «γραμμὲς ἀμύνης» θὰ προκύψουν καὶ αὐτοὶ ποὺ θὰ λειτουργήσουν ὡς «φάροι» στὸν κόσμο μας.

Σήμερα λοιπὸν ποὺ ὅλη ἡ ἀσκήμια, ἡ προχειρότης καὶ ὁ σαπροφυτισμὸς δείχνουν, ἐκ πρώτης ὄψεως, νὰ ἐπικρατοῦν σὲ ὅλους τοὺς τομεῖς, οἱ ἀναγκαῖες «ῥωγμές», ποὺ θὰ σπάσουν αὐτὲς τὶς ὑβριστικῶς  ἐπιβεβλημένες συνθῆκες, ἤδη ὑπάρχουν καὶ μεγαλώνουν. Ἠ δὲ βλακεία, ποὺ φαίνεται, πάντα ἐκ πρώτης ὄψεως, νὰ ὑπερασπίζεται ἔως ἐσχάτων αὐτὲς τὶς ὕβρεις, εἶναι καὶ ἡ πρώτη ποὺ θὰ καταπέση, ὅταν κι ὅποτε ἡ Ἀνάγκη θὰ τὸ ἐπιβάλη.
Μὰ ἡ Ἀνάγκη, ὡς μοχλός, δὲν εἶναι κάτι ποὺ μποροῦμε νὰ διαχειρισθοῦμε, παρὰ μόνον νὰ ὑπακούσουμε. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ «ἀνάγκα καὶ θεοὶ πείθονται»…
…ἂς ὁπλισθοῦμε μὲ ὑπομονή, διότι ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωροῦμε σήμερα ὡς πραγματικότητά μας, πολὺ εὔκολα καὶ σὲ μίαν μόνον στιγμή, γίνονται σκόνη καὶ καπνός.

Ἀκριβῶς λοιπὸν ἐπεὶ δὴ ἡ μειοψηφία σήμερα εἶναι οἱ ἐλάχιστοι ἀληθῶς καὶ στοιχειωδῶς σκεπτόμενοι, καλὸ εἶναι νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀναρωτόμεθα γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ κάτι νὰ κάνουμε ἢ ἐὰν πρέπῃ κάτι νὰ μάθουμε. Δὲν ἔχει τὸ ἀλάθητον ἡ ἐν λόγῳ μειοψηφία, ἀλλὰ ἐπὶ τοῦ παρόντος καὶ μόνον ἔχει ἐνεργοποιημένα ἔνστικτα ἐπιβιώσεως. Ἂς μάθουμε λοιπόν, γιὰ ἀρχή, ἀπὸ αὐτὰ καί, κυρίως, ἂς ἀποφασίσουμε ἐπὶ τέλους νὰ ἀρχίσουμε νὰ μαθαίνουμε ἀπὸ τὰ πάντα, ἀφήνοντας πίσω μας, μίαν πρὸ μίαν, ὄλες τὶς ἀγκυλώσεις μας.

Φιλονόη