(ἀπόσπασμα)
Ὅσοι εἶστε ἀκόμα ζωντανοί, ἐλᾶτε ὁλόγυρά μου…
φωνάζει ὁ Διάκος, κ’ ἔρχονται… δὲ μένουν παρὰ δέκα…
ὁ ἥλιος στέκει γιὰ νὰ ἱδῇ. Κάθε στιγμὴ ποὺ φεύγει
τοὺς ἔσφιγγε στενὰ στενὰ στὴν ἀγκαλιά του ὁ Χάρος. Συνέχεια
Ἂν εἶναι νὰ σωθῇ ἡ Πατρίδα μου…
Πουλάω τὴν γυναῖκα μου!
Πουλάω τὸ παιδί μου!
Πουλάω τὸν πατέρα μου!
Πουλάω τὴν ἀδελφή μου! Συνέχεια
Ἤθελα νἄμουν τσέλιγκας
Ἤθελα νἄμουν τσέλιγκας, νἄμουν κ᾿ ἕνας σκουτέρης,
νὰ πάω νὰ ζήσω στὸ μαντρί, στὴν ἐρημιά, στὰ δάσα,
νἄχω κοπάδι πρόβατα, νἄχω κοπάδι γίδια,
κ᾿ ἕνα σωρὸ μαντρόσκυλα, νἄχω καὶ βοσκοτόπια,
τὸ καλοκαίρι στὰ βουνά, καὶ τὸν χειμῶ στοὺς κάμπους. Συνέχεια
Πέτρα μου· πέτρα κόκκινη·
Ὄνειρό μου χόρεψε
Νὰ πῷ ὅτι δέν ἄκουσα τὸ θόρυβο…
Τὸ κλάμα …
Τὸ οὐρλιακτό… Συνέχεια
