Καὶ συχνὰ μᾶς πονοῦν. Ἄλλο τόσο μᾶς ξεβολεύουν. Κυρίως ὅμως μὰς ὑποχρεώνουν νὰ ἀλλάξουμε τὶς ὀπτικές μας, τὶς δράσεις μας καὶ τοὺς στόχους μας. Κι αὐτό, ἀπὸ μόνον του, ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει  νὰ ἀναπροσαρμόσουμε τοὺς προγραμματισμούς μας, εἶναι ἴσως τὸ δυσκολότερον ὅλων! Διότι; Πῶς νά τό κάνουμε; Ἀλλοιῶς τὰ εἴχαμε ἐμεῖς σχεδιάσει καὶ προγραμματίσει.

Σὲ ἐτοῦτον τὸν πλανήτη, ἐδῶ καὶ χιλιάδες χρόνια, ἡ ζωὴ «προστατεύεται» μὲ ἰδιαιτέρως σκληροὺς κανόνες καὶ νόμους. Στὴν πραγματικότητα κάθε στιγμὴ πρέπει, θέλουμε δὲν θέλουμε, νὰ κερδίζουμε καὶ νὰ ξανά-κερδίζουμε τὸ δικαίωμα τῆς παραμονῆς μας ἐπάνω στὸν πλανήτη, εἴτε ἀντιστεκόμενοι στὴν βία εἴτε ἀκόμη κι ἀσκῶντας βία.