Ἁνάβουν κάθε στιγμὴ γύρω μας… Ἐκατομμύρια φωτιὲς ἁνάβουν κάθε στιγμὴ μέσα μας… Δισεκατομμύρια φωτιὲς ἁνάβουν κάθε στιγμὴ σὲ ὅλον τὸν πλανήτη… Μὰ τάχιστα σβήνουν καὶ χάνονται καὶ λημονῶνται ἀπὸ τὸν φόβο πὼς ἴσως καὶ νὰ εἶναι περιττὲς ἤ ἄκαιρες ἤ πολὺ μικρές…
Κυρίως αἷμα ἀθῴων… Αἷμα ποὺ θὰ προκαλέση τὸν μέγιστον πόνο, γιὰ νὰ μπορέσουν οἱ ὑπόλοιποι νὰ πολεμήσουν, μὲ σθένος μέγιστον, ὑπὲρ τῆς Ἐλευθερίας τους.
Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθῆ γιατί μᾶς πνίγει τόσος θυμός; Ἔχουμε μήπως προβληματισθῆ γιά τά αἴτια τοῦ θυμοῦ μας; Ἔχουμε μήπως διερωτηθῆ γιά τίς ἀφορμές (καὶ τὶς αἰτίες) πού τόν συντηροῦν;
Χρειάζεται νὰ ἐπανατοποθετηθοῦμε στὰ πάντα. Κι ὄχι μόνον σὲ ὅσα ἐμεῖς διαπιστώσαμε πὼς κάτι κάναμε λάθος. Χρειάζεται νὰ διευρύνουμε τὶς ὀπτικές μας, νὰ τὶς ἀπαλλάξουμε ἀπὸ κατάλοιπα καὶ νὰ ἐπανεξετάσουμε τὸν κόσμο μας μὲ ἄλλα πρίσματα. Τὸ νὰ ἐμμένουμε σὲ ὅλα αὐτά, ποὺ ἕνα πρὸς ἕνα, ἀποδεικνύονται λάθος, συνιστᾶ βλάβες, ἀτομικὲς καὶ κοινωνικές.
Πολλὰ πράγματα τὰ μπερδέψαμε… Πολλὲς ἔννοιες μᾶς τὶς ἀλλοίωσαν… Πολλὲς ἀλήθειες μᾶς τὶς ἀπέκρυψαν… Πολλὰ ψέμματα παπαγαλίσαμε… Πολλὲς ἀνοησίες μιμηθήκαμε… Πολλὲς βρωμιὲς ἀνεχθήκαμε…
Θυμήσου μόνον τὰ ὄμορφα… …γιὰ νὰ πάρῃς δυνάμεις!!!
