Πόσο ὅμοιοι εἶναι οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους; Πόσο πανομοιότυπες συμπεριφορές ἐξωτερικεύουν; Πόσο στερεότυπα τά ὄνειρά τους καί οἱ ἐπιδιώξεις τους; Πόσο ἔξω ἔχουμε εὑρεθεῖ ἀπό τόν δρόμο μας, ὡς ἀνθρωπότης; Παρατηρώντας προσεκτικὰ τὶς συμπεριφορές μας, τὶς σκέψεις μας, τὶς ἀντιδράσεις μας, τὶς «φαινομενικές» μας ἀνάγκες, τοὺς προγραμματισμούς μας καὶ κυρίως τὰ ὀνειροδομήματά μας, ὡς ἀνθρωπότητος, … Συνέχεια
Ἤ μήπως ἔφθασε ὁ καιρός ἐκεῖνος πού ἀπαιτεῖται ἐπιτακτικῶς, ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπί τέλους νά λάβουμε σαφεῖς ἀποφάσεις καί νά ἀναθεωρήσουμε ὅλες μας τίς θέσεις;
Κάποιοι ἰσχυρίζονται πὼς ἡ Ἐλπὶς τοῦ κόσμου μας εἶναι τὰ παιδιά. Μά, γιὰ νὰ εἶναι τὰ παιδιά μας κάτι τέτοιο, πρέπει πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ …μυαλά τους νὰ εἶναι ὑγειῆ. Εἶναι; Ἔχουν τίς προϋποθέσεις νά γίνουν; Κι ἐάν ὄχι, ἐμεῖς τί κάνουμε γιά νά τίς ἀλλάξουμε;
Ὅλοι μας κάθε ἡμέρα, μὲ κάθε τρόπο, ἠθελημένα ἡ ἀσυνείδητα σπᾶμε τὰ παλαιά μας ὅρια καὶ προχωρᾶμε κάνοντας πράγματα ποὺ ἐχθὲς φοβόμασταν. Ὁ ἑαυτός μας ἐπεκτείνεται ἀλλὰ ταὐτόχρονα νοιώθουμε ὅτι κάτι μᾶς φταίει ….ὅτι κάτι μᾶς κρατᾶ. Εἶναι σὰν νὰ ἤμαστε δεμένοι ἀπὸ τὸ πόδι μὲ μιὰ ἁλυσίδα στὸ κέντρο ἑνὸς κύκλου. Καθὼς σπᾶμε ὅρια … Συνέχεια
Ὡς γνωστὸν ἕνας ὀργανισμὸς (ὁποιοσδήποτε ὀργανισμός!!!) ὄταν αἰσθανθῇ πὼς ἀπειλεῖται ἡ ἐπιβίωσίς του, τίθεται σὲ «ἐπίπεδον διαρκοῦς συναγερμοῦ», ἐπιχειρῶντας νὰ διασωθῇ ὁ ἴδιος, ἀκόμη κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ προβῇ σὲ βαθυτάτους …ἀκρωτηριασμούς του. Πρὸς τοῦτον καὶ ξεκινᾷ τὸν μηχανισμὸ ἀποβολῆς κάθε ἐπιβαρυντικοῦ κι ἐχθρικοῦ στοιχείου ποὺ τὸν ἀπειλεῖ. Πρὸς τοῦτον ἀποβάλλει, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ὅλα … Συνέχεια
Καί ποῦ θά τούς εὔρουμε; Ἤ μήπως ἤδη τούς ἔχουμε; Κι ἐάν τούς ἔχουμε, γιατί δέν τούς ἀναγνωρίζουμε; Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς συμβαίνουν ταὐτοχρόνως δύο τινά: καὶ τοὺς ἔχουμε καὶ δὲν τοὺς ἔχουμε. Κι αὐτὸ διότι γιὰ νὰ ἀναγνωρισθῇ, καθολικῶς, κάποιος ὡς Στρατηγός, πρέπει νὰ ἀποδείξῃ πὼς μπορεῖ καὶ νὰ εἶναι Στρατηγός. Μὰ ἀκόμη, ἐπὶ … Συνέχεια
