Εἶναι κάποιες στιγμὲς στὴν ζωή μας ποὺ εἶτε κάποια σπουδαία ἰδέα, εἶτε κάποια σημαντικὴ διαπίστωσις, εἶτε ἀκόμη καὶ κάποια βαθειὰ συνειδητοποίησις, μᾶς …«ἀνοίγει» νέους ὁρίζοντες.
Ὁρίζοντες ποὺ γιὰ νὰ τοὺς φθάσουμε χρειάζεται ἀγῶνας, θέλησις μὰ κυρίως θωράκισις.
Διότι ὁ κόσμος μας εἶναι φορτωμένος μὲ φόβους, ἀσκήμιες, προσκυνημένους. Συνέχεια →

Κι ἐάν ναί, τί εἶναι αὐτό;
Μήπως εἶναι κάτι ἀπό τό κράτος;
Μήπως κάτι ἀπό τά ὅσα θεωρούσαμε ὡς δεδομένα κι ἀδιαπραγμάτευτα, ἐδῶ καί δεκαετίες;
Μήπως κάτι ἀπό τίς συνήθειές μας;
Μήπως τελικῶς καί σέ αὐτό τό σημεῖο ἔχουμε ἰδιαιτέρως πλανηθῆ, ἐγκλωβισμένοι σέ ἀνούσιες δοξασίες, πού ἀπομακρύνονται διαρκῶς ἀπό τίς ἀλήθειες;; Συνέχεια →

…πὼς πίσω ἀπὸ αὐτὰ ποὺ δὲν μάθαμε κρύβονται τὰ «κλειδιά» γιὰ νὰ λυθοῦν οἱ ἁλυσίδες μας, καθιστάμεθα ἀκόμη πιὸ εὐάλωτοι, ἐνᾦ παραλλήλως χάνουμε τὶς πραγματικές μας στοχεύσεις.

Ὑποψιαζόμενοι…
…πὼς κάτι δὲν κάνουμε σωστά, δὲν ἀποκτοῦμε τὴν ἀναγκαίαν θέλησιν γιὰ νὰ κινηθοῦμε ἀποφασιστικὰ πρὸς κάποιαν κατεύθυνσιν, ἐνᾦ ἡ σταθερότης ἀπουσιάζει ἀπὸ τὸ βῆμα μας… Συνέχεια →

…διότι φθάνει κάποιος στὸν πάτο, γιὰ νὰ ἀντιληφθῇ πὼς μόνον μὲ τὸ νὰ πατᾷ σταθερὰ κάπου, δύναται νὰ ξεκινήσῃ τὴν ἄνοδο. Μόνον μὲ …«κουπὶ» δύναται νὰ ἀντισταθῇ στὶς καταιγίδες τῆς Φύσεως. Μόνον μὲ ἀγῶνες, κάθε στιγμή, μπορεῖ νὰ νικήσῃ ἐχθροὺς καὶ δυσκολίες καὶ νὰ ὑπερβῇ κάθε ἐμπόδιον. Συνέχεια →

Ἤ μήπως ἔφθασε ὁ καιρός ἐκεῖνος πού ἀπαιτεῖται ἐπιτακτικῶς, ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπί τέλους νά λάβουμε σαφεῖς ἀποφάσεις καί νά ἀναθεωρήσουμε ὅλες μας τίς θέσεις; Συνέχεια →

Κάποιοι ἰσχυρίζονται πὼς ἡ Ἐλπὶς τοῦ κόσμου μας εἶναι τὰ παιδιά.
Μά, γιὰ νὰ εἶναι τὰ παιδιά μας κάτι τέτοιο, πρέπει πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ …μυαλά τους νὰ εἶναι ὑγειῆ. Εἶναι; Ἔχουν τίς προϋποθέσεις νά γίνουν; Κι ἐάν ὄχι, ἐμεῖς τί κάνουμε γιά νά τίς ἀλλάξουμε; Συνέχεια →