…διότι φθάνει κάποιος στὸν πάτο, γιὰ νὰ ἀντιληφθῇ πὼς μόνον μὲ τὸ νὰ πατᾷ σταθερὰ κάπου, δύναται νὰ ξεκινήσῃ τὴν ἄνοδο. Μόνον μὲ …«κουπὶ» δύναται νὰ ἀντισταθῇ στὶς καταιγίδες τῆς Φύσεως. Μόνον μὲ ἀγῶνες, κάθε στιγμή, μπορεῖ νὰ νικήσῃ ἐχθροὺς καὶ δυσκολίες καὶ νὰ ὑπερβῇ κάθε ἐμπόδιον. Συνέχεια →

Ἤ μήπως ἔφθασε ὁ καιρός ἐκεῖνος πού ἀπαιτεῖται ἐπιτακτικῶς, ἀπὸ ἐμᾶς, ἐπί τέλους νά λάβουμε σαφεῖς ἀποφάσεις καί νά ἀναθεωρήσουμε ὅλες μας τίς θέσεις; Συνέχεια →

Κάποιοι ἰσχυρίζονται πὼς ἡ Ἐλπὶς τοῦ κόσμου μας εἶναι τὰ παιδιά.
Μά, γιὰ νὰ εἶναι τὰ παιδιά μας κάτι τέτοιο, πρέπει πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα τὰ …μυαλά τους νὰ εἶναι ὑγειῆ. Εἶναι; Ἔχουν τίς προϋποθέσεις νά γίνουν; Κι ἐάν ὄχι, ἐμεῖς τί κάνουμε γιά νά τίς ἀλλάξουμε; Συνέχεια →

Καί ποῦ θά τούς εὔρουμε; Ἤ μήπως ἤδη τούς ἔχουμε; Κι ἐάν τούς ἔχουμε, γιατί δέν τούς ἀναγνωρίζουμε;

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς συμβαίνουν ταὐτοχρόνως δύο τινά: καὶ τοὺς ἔχουμε καὶ δὲν τοὺς ἔχουμε. Κι αὐτὸ διότι γιὰ νὰ ἀναγνωρισθῇ, καθολικῶς, κάποιος ὡς Στρατηγός, πρέπει νὰ ἀποδείξῃ πὼς μπορεῖ καὶ νὰ εἶναι Στρατηγός. Μὰ ἀκόμη, ἐπὶ τῆς οὐσίας, μάχες ἐμεῖς δὲν ἔχουμε δώση, σὲ συλλογικὸ ἐπίπεδον. Οἱ ὅποιες μάχες δίδονται, παραμένουν, γιὰ τὴν ὤρα, σὲ ἐπίπεδον ἀτόμων. Δῆλα γίνονται ἀπὸ …«γραφικοὺς» ποὺ εἴτε γελοιοποιῶνται εἶτε περιθωριοποιῶνται εἶτε ἀκόμη καὶ θαυμάζονται, ἀλλὰ παραμένουν μοναχικοὶ ἀγωνιστὲς σὲ ὄλους τοὺς τομεῖς τῆς ζωῆς τους. Συνέχεια →

Πόσο βαρύ φαντάζει κάτι τέτοιο, ἰδίως ὅταν αἰσθανόμεθα πώς ἐμεῖς δέν ἔχουμε κάποιον λόγο στίς ἐξωτερικές συνθῆκες; Πόσο παράλογο μᾶς φαίνεται τό νά δοῦμε μέσα ἀπό τήν ὅποιαν καταστροφή κάτι ὄμορφο;
Πόσο μικροί αἰσθανόμεθα, κάποιες φορές, ὅταν τά γεγονότα μᾶς καθηλώνουν; Συνέχεια →

Ἀπὸ τὶς ἄσκοπες συγκρούσεις…
Ἀπὸ τὶς ἄσκοπες ὑστερίες…
Ἀπὸ τὶς ἄσκοπες διενέξεις…
…
Ἀλλὰ ἂς παραμείνουμε ἑστιασμένοι στὸ νὰ κρατήσουμε τὶς ζωές μας καθαρές, ἀμόλυντες καὶ διάφανες, ἀκόμη κι ἐὰν ἀπαιτηθῇ νὰ προβοῦμε σὲ …συγκρούσεις, ὑστερίες καὶ διενέξεις. Συνέχεια →