Πάντα προτιμοῦμε, ὡς ἄνθρωποι πρακτικοὶ καὶ λογικὰ σκεπτόμενοι, τὸ λιγότερον κακό.
Κι αὐτὴ ἡ ἐπιλογὴ πραγματοποιεῖται ἐφ΄ ὅσον κατέχουμε ὅλα τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀποφασίσουμε λογικά. Συνέχεια →

Φυσικὲς διεργασίες εἶναι ἐκεῖνες ποὺ ἐπιτρέπουν σὲ ἔνα ἔμβιο ὂν νὰ ἐπιβιώνῃ. Κάθε τί ποὺ τὶς ἐμποδίζει δὲ νὰ πραγματοποιῶνται μὲ τέτοιον τρόπο, ὁ ὁποῖος νὰ διασφαλίζῃ τὶς καλλίτερες συνθῆκες γιὰ ὅλο τὸ περιβάλλον τοῦ ἐμβίου ὄντος, μὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ ὄν, ἀντίκειται στοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ προκαλεῖ ἀντιδράσεις. Ὅταν αὐτὲς γιὰ κάποιον λόγο, ἐσωτερικὸ ἢ ἐξωτερικό, ἀνακόπτονται, τότε ἢ τὸ ἔμβιον ὂν θὰ φθάση σὲ ἀκρότητες, γιὰ νὰ διασφαλίσῃ τοὺς παράγοντες ἐπιβιώσεώς του ἢ θὰ πεθάνη.  Συνέχεια →

Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ πόσο μεγάλο (μεσαῖο ἢ μικρό) θῦμα θὰ εἶμαι, ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικῶς καὶ  μόνον ἀπὸ ἐμέναν. Ἐγὼ ὁρίζω τὸν βαθμὸ θυματοποιήσεώς μου, τὶς ἀνοχές μου καὶ τὸ εἶδος τῶν βαθμῶν ἐλευθερίας μου. Συνέχεια →

Πόσο …τρελλὸ ἀκούγεται κάτι τέτοιο!
Πῶς μεγαλώνουν οἱ στιγμές; Καί γιατί ὅταν κάτι εἶναι …στιγμή, νά μεγαλώσῃ;
Καί πῶς μεγαλώνει; Συνέχεια →

Ὅταν ὁ Κόσμος μας φαίνεται νὰ μικραίνῃ, τότε κάπου, κάτι, σὲ κάποιαν τυχαία στιγμή, καταλάβαμε λάθος.
Ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ …«ξεκολλήσουμε» εἶναι νὰ βροῦμε ἐκεῖνο τὸ σημεῖον, νὰ τὸ ἀναγνωρίσουμε, νὰ τὸ ἀναλύσουμε, νὰ τὸ ἀποδομήσουμε καὶ τελικῶς νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸ βάρος του. Συνέχεια →