Τὶς ταχύτητες τῆς πτώσεώς μας…
…ἐπανερχόμεθα σταδιακῶς σὲ πιὸ φυσικοὺς ῥυθμούς, ἐναρμονιζόμενοι σιγὰ σιγά, ἀλλὰ σταθερά, μὲ τοὺς Παγκοσμίους Συμπαντικούς Νόμους.

Συνέχεια →

Οἱ ὁποῖοι σαφῶς καὶ ὑπάρχουν στὶς κοινωνίες μας.

Γιὰ  νὰ ἐπανέλθουν, στὸ ἀκέραιον, οἱ φυσικὲς ἐκεῖνες διεργασίες, ποὺ θὰ μᾶς ὁδηγήσουν, βῆμα τὸ βῆμα, στὸ νὰ ἀνακτήσουμε ἔναν πρὸς ἔναν ὅλους τοὺς βαθμοὺς Ἐλευθερίας μας, ἀπαιτεῖται νὰ περάσουμε μέσα ἀπὸ ἀμέτρητα ἐμπόδια, παγίδες καὶ διλήμματα. Ἐκ πρώτης ὅμως πρέπει, ὁ καθεὶς στὸν βαθμὸ ποὺ τοῦ ἀναλογεῖ, νὰ παύσουμε νὰ παίζουμε τοὺς ῥόλους τῶν θυμάτων καὶ νὰ υἱοθετήσουμε ῥόλους πρωταγωνιστῶν. Συνέχεια →

Ἐὰν ἔως σήμερα, βάσει τῶν διαπιστώσεών μου, τῶν ἐμπειριῶν μου καὶ τῶν παθημάτων μου, κάποια σημεῖα ἢ περίοδοι τῆς ζωῆς μου εἶναι ἀπολύτως λάθος, τότε, γιὰ κάποιον λόγο, κάτι ἔχω ἀντιληφθεῖ λάθος.
Τὸ τὶ εἶναι αὐτό, τὸ πῶς ἀλλάζει καὶ τὸ γιατὶ πρέπει νὰ ἀλλάξῃ, εἶναι μία διαδικασία ἁπλῆ, ἀλλὰ σίγουρα ἀναγκαία, ποὺ ὅμως γιὰ νὰ ὑλοποιηθῇ ἀπαιτεῖται νὰ ἀλλάξω ἐγὼ τὶς ὀπτικές μου, μὰ καὶ νὰ λάβω οὐσιαστικὲς ἀποφάσεις. Συνέχεια →

…καὶ μετὰ θὰ λάβουμε τὴν ἄγουσα πρὸς τὴν ἄνοδον.

Ἐὰν δὲν ἀπαλλαγοῦμε πλήρως ἀπὸ κάθε μορφῆς βαρίδι, οὐδέποτε θὰ καταφέρουμε νὰ λειτουργήσουμε ὅπως πρέπει καὶ ὅπως μᾶς πρέπει, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε στοιχειώδης βαθμοὺς ἐλευθερίας. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἐμεῖς συνεργοῦμε, συνειδητῶς ἢ μή, στὸ νὰ ἀπομειώνονται διαρκῶς οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας, ὅλα ὅσα θεωρούσαμε γιὰ ἀληθῆ πρέπει νὰ περάσουν ἀπὸ «εἰδικὰ φίλτρα», πρὸ κειμένου νὰ κρατήσουμε τὰ χρήσιμα, τὰ ἀναγκαία καὶ τὰ σημαντικά.
Μὰ γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ πρῶτα πρέπει νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν ἀπώλειά τους. Διαφορετικῶς θὰ ἐπαναλάβουμε τὰ ἴδια ἀκριβῶς λάθη καὶ σὲ λίγο θὰ περιέλθουμε στὶς ἴδιές ἀκριβῶς συνθῆκες μὲ αὐτὲς ποὺ τώρα βιώνουμε. Συνέχεια →

Ναί, διαρκῶς. Χάνουμε τὴν  οὐσία καὶ παραμένουμε στὰ περιτυλίγματα. Καὶ τὰ περιτυλίγματα εἶναι ἀμέτρητα, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὰ πετάξουμε μονομιᾶς. Χρειάζεται χρόνος καὶ εἰλικρινὴς ἐνασχόλησις μὲ τὸ εἶναι μας γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε, συναισθηματικῶς, ἀπὸ τὸ «ἔχειν» μας. Συνέχεια →

Τὸ ψωμάκι μας, αὐτὸ ποὺ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν μᾶς θρέφει, δὲν πρέπει νὰ παρασκευάζεται στὸ …πόδι. Χρειάζεται, ἐὰν θέλουμε νὰ μᾶς θρέφῃ κι ὄχι νὰ μᾶς …σκοτώνῃ, ὅλον ἐκεῖνον τὸν χρόνο, ποὺ θὰ τοῦ ἐπιτρέψη νὰ φουσκώσῃ μόνο του, δίχως πρόσθετα καὶ ἐξωτερικὲς παρεμβάσεις, πρὸ κειμένου νὰ ἀναπτυχθοῦν ὅλοι οἱ χρήσιμοι κι ἀναγκαῖοι μύκητες, ποὺ θὰ βοηθήσουν, στὴν συνέχεια καὶ τὸ δικό μας σῶμα νὰ λάβῃ τὸ ψωμὶ ὡς τροφὴ κι ὄχι ὡς …βαρίδι.
Κάθε ζύμωσις γενικῶς, κάθε τροφῆς ποὺ χρειαζόμεθα ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀπαιτεῖ συγκεκριμένες συνθῆκες θερμοκρασίας καὶ χρόνου, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ σωστά. Συνέχεια →