Τὸ ψωμάκι μας, αὐτὸ ποὺ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν μᾶς θρέφει, δὲν πρέπει νὰ παρασκευάζεται στὸ …πόδι. Χρειάζεται, ἐὰν θέλουμε νὰ μᾶς θρέφῃ κι ὄχι νὰ μᾶς …σκοτώνῃ, ὅλον ἐκεῖνον τὸν χρόνο, ποὺ θὰ τοῦ ἐπιτρέψη νὰ φουσκώσῃ μόνο του, δίχως πρόσθετα καὶ ἐξωτερικὲς παρεμβάσεις, πρὸ κειμένου νὰ ἀναπτυχθοῦν ὅλοι οἱ χρήσιμοι κι ἀναγκαῖοι μύκητες, ποὺ θὰ βοηθήσουν, στὴν συνέχεια καὶ τὸ δικό μας σῶμα νὰ λάβῃ τὸ ψωμὶ ὡς τροφὴ κι ὄχι ὡς …βαρίδι.
Κάθε ζύμωσις γενικῶς, κάθε τροφῆς ποὺ χρειαζόμεθα ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ἀπαιτεῖ συγκεκριμένες συνθῆκες θερμοκρασίας καὶ χρόνου, γιὰ νὰ ὁλοκληρωθῇ σωστά.

Αὐτὰ ὄμως ἀφοροῦν στὴν τροφή μας καί, κατὰ τὶς κρατοῦσες ἀπόψεις, δὲν μποροῦμε νὰ τὰ ἀντιστοιχίσουμε στὶς κοινωνικὲς συνθῆκες τοῦ κόσμου μας. Ἤ μήπως ὄχι;

Θὰ μπορούσαμε, γιὰ λόγους οἰκονομίας τῆς συζητήσεως, νὰ συγκρίνουμε αὐτὲς τὶς διεργασίες. Κι ἔτσι, κατ’ ἀντιστοιχία μὲ τὸ προζύμι ἢ τὴν μαγιά, ποὺ ἐὰν δὲν ὑπάρχῃ ὁ κατάλληλος χρόνος, στὴν κατάλληλο θερμοκρασία, δὲν μποροῦν νὰ ἐνεργοποιηθοῦν οἱ ἀναγκαῖοι μύκητες, ἔτσι καὶ στὶς κοινωνικές μας οἱ ἀναγκαῖες «ζυμώσεις» ποὺ θὰ ἐπιφέρουν τὸ χρήσιμο «φούσκωμα», ἐὰν δὲν ὑφίσταται ὁ ἀναγκαῖος χρόνος, μὰ καὶ ἡ κατάλληλος θερμοκρασία, ποὺ θὰ προετοιμάση ὅπως ἀκριβῶς χρειάζεται τὸ «φούσκωμα» τῶν κοινωνιῶν, θὰ καταῤῥεύσουν καὶ οὐδὲν καλὸ θὰ ἐπέλθη. Τὸ ἀποτέλεσμα τῶν βιαίων ζυμώσεων εἶναι κάτι ποὺ μᾶλλον πλησιάζει σὲ δηλητήριο παρὰ σὲ κάτι χρήσιμο. Πρὸς τοῦτον καὶ τόσες, ἀμέτρητες ἐπαναστασεις, στὴν Ἰστορία τοῦ κόσμου μας, ἐπνίγησαν στὸ αἶμα.

Εἶναι πολὺ σημαντικὸ νὰ κατανοήσουμε πὼς γιὰ νὰ συμβοῦν ἀλλαγὲς στὸν κόσμο μας καί, ἰδίως μεγάλες ἀλλαγές, ἀπαιτῶνται ἀμέτρητες ἐσωτερικὲς διεργασίας, ποὺ θὰ ὁδηγήσουν σὲ ῥιζικὲς ἀλλαγὲς τὸ κάθε ἄτομο ξεχωριστά, ποὺ ἀποτελεῖ κύτταρο αὐτοῦ τοῦ κόσμου μας, μὰ καὶ ταὐτοχρόνως πολλὰ ἀκόμη ἄτομα. Ἀλλαγὲς τέτοιες κι ἀποφάσεις, ποὺ θὰ ἐπιφέρουν μίαν σειρὰ ἀπὸ πράξεις ποὺ κι αὐτές, μὲ τὴν σειρά τους, θὰ ὁδηγήσουν σὲ μεγάλες κοινωνικὲς ἀναταράξεις καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἀνατροπές.

Ὅμως… Ὑπάρχει κι ἕνα ὅμως σὲ ὅλα αὐτά. Γιὰ νὰ ἐπέλθουν αὐτές, οἱ κάποιες, ἀναγκαῖες γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῶν ἰσοῤῥοπιῶν ἀλλαγές, ἀπαιτῶνται γεγονότα τέτοια, ποὺ θὰ ὁδηγήσουν σὲ διαπιστώσεις ἐξ ἀνάγκης καί, καταληκτικῶς σὲ ἀποφάσεις. Οὐδεὶς ἐπιλέγει νὰ ξεβολευθῇ ὅταν ὅλα στὴν ζωή του εἶναι ῥόδινα ἢ σκέτο ἀνεκτά. Γιὰ νὰ ξεβολευθοῦμε, ἅπαντες, κάποια μορφὴ πιέσεως πρέπει νὰ μᾶς ἀσκηθῇ. Μία μορφὴ πιέσεως ποὺ δὲν θὰ ἀνθέχουμε ἢ ποὺ θὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ἐπισύρη νέες, μεγαλύτερες πιέσεις.

Δὲν ἐπιλέγουν ἅπαντες συνειδητῶς τὴν ἀλλαγή. Οἱ περισσότεροι ὑποχρεοῦνται νὰ τὴν κάνουν, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ ἔχουν κάποιες ἐλπίδες ἐπιβιώσεως. Οἱ ἐλάχιστοι ποὺ τὶς ἐπιλέγουν συνειδητῶς ὅμως, ἐφ΄ ὅσον ἡ ἀλλαγή τους προέρχεται ἀπὸ ἀπολύτως σαφεῖς ἀποφάσεις τους, εἶναι κι αὐτοὶ ποὺ μποροῦν νὰ συμπράξουν μὲ τοὺς γύρω τους, γιὰ νὰ ἐπιφέρουν τὶς χρήσιμες ἐκεῖνες «ζυμώσεις» ποὺ μὲ τὴν σειρά τους θὰ ἐνεργοποιήσουν πολλὲς ἀκόμη διεργασίες. Μὰ γιὰ νὰ φθάσουμε στὸ …«φούσκωμα» χρειάζεται αὐτὲς οἱ «ζυμώσεις» νὰ μὴν ἐμποδίζονται καὶ νὰ πραγματοποιῶνται διαρκῶς.

Στὴν ἐποχή μας οἱ χρήσιμες κι ἀναγκαῖες «ζυμώσεις» ἔχουν ἤδη ξεκινήση πρὸ πολλοῦ. Δεκάδες ἄνθρωποι, σὲ ὅλα τὰ μήκη καὶ πλάτη τοῦ κόσμου μας ἔχουν συνειδητῶς ἐπιλέξη τὸν δρόμο τῆς Ἐλευθερίας. Ἀμέτρητες «ζυμώσεις», ἔχουν ξεκινήση πρὸ πολλοῦ νὰ ἐπιδροῦν σὲ μικρὰ ἢ μεγάλα τμήματα τῶν κοινωνιῶν μας, μὲ ἄγνωστες δυναμικές. Σημασία ἔχει ὄμως πὼς καὶ συμβαίνουν καὶ ἀναγνωρίζονται ἀπὸ τὰ σαπρόφυτα τοῦ κόσμου μας, τὰ ὁποία καὶ προσπαθοῦν νὰ τὶς καθυστερήσουν ἢ νὰ τὶς ἀκυρώσουν. 

Δὲν ἔχει σημασία ἐὰν γίνονται ἀντιληπτὲς λοιπὸν αὐτὲς οἱ …«ζυμώσεις» ἀπὸ τὴν πλειοψηφία. Σημασία ἔχει πὼς συμβαίνουν καὶ διαρκῶς συμπαρασύρουν ὅλο καὶ περισσοτέρους στὶς ἐξελίξεις.
Τὸ πῶς θὰ ὑποχρεωθοῦμε ἅπαντες νὰ τὶς ἀποδεχθοῦμε, μὰ καὶ νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς συμπεριλάβουν στὸ …«φούσκωμα», εἶναι γεγονὸς ποὺ οὐδὲ μίαν σημασία ἔχει γιὰ τὴν Ἱστορία τοῦ κόσμου μας.  

Γιὰ τὴν ὥρα, δουλειά μας, ὡς ἀτόμων, εἶναι νὰ διαφυλάξουμε, ὅσο πιὸ καλὰ γίνεται, τὸ περιβάλλον τῶν κοινωνικῶν «ζυμώσεων» μακρὰν τῶν δηλητηρίων τῆς καθημερινότητός μας καὶ τῶν ὑβριδικῶν μολύνσεων.

Δὲν ἔχουμε πολλὰ νὰ πράξουμε ὡς μέλη κοινωνιῶν, παρὰ μόνον νὰ ἐστιάζουμε διαρκῶς στὸν Ἄνθρωπο καὶ σὲ ὅσα τὸν ἀνυψώνουν. Ὅλα τὰ ἄλλα, ὅσο ἄσχετα κι ἐὰν φαντάζουν, ὑπάρχουν μόνον γιὰ νὰ μᾶς καθυστεροῦν καὶ νὰ μᾶς ἀποπροσανατολλίζουν.
Δουλειά μας εἶναι νὰ συνεργοῦμε καθημερινῶς, μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, στὸ νὰ ἐπεκτείνονται οἱ «ζυμώσεις». Τὸ «φούσκωμα» θὰ φθάση ὅταν θὰ εἶναι ὅλοι κι ὅλα ἔτοιμα.

Φιλονόη

εἰκόνα