Ὑπάρχει πάντα ὁ φόβος νὰ ἔχουμε χάση, πρὸ πολλοῦ, τὸ «παιχνίδι» τῆς (πραγματικῆς) ζωῆς.
Λίγο ἡ ῥουτίνα…
Λίγο ἡ κόπωσις…
Λίγο τὸ ἀστικὸ περιβάλλον…
…μᾶς μετατρέπει, εὔκολα, δίχως ἐμφανῆ σημάδια, σὲ κάτι ἢ κάποιους, ποὺ διαβιοῦν ἀπὸ κεκτημένη ταχύτητα κι ὄχι λόγῳ ἀνάγκης γιὰ δημιουργικότητα.
Τὰ πάντα ξεκινοῦν καὶ καταλήγουν ὅμως σὲ ἐμᾶς.
Ἐμεῖς ἐπιλέγουμε ἐὰν θὰ ζοῦμε ἢ ἐὰν θὰ …ἀκολουθοῦμε τὰ φαινόμενα.
Ἢ θὰ ξανα-γίνουμε δημιουργοὶ ἤ θὰ …τελειώσουμε, δίχως νὰ τὸ καλοσυνειδητοποιήσουμε.
Στιγμὲς λοιπὸν κερδίζουμε.
Στιγμὲς ποὺ θὰ ἀφήνουμε τοὺς ἑαυτούς μας νὰ αἰσθανθοῦν λίγο λίγο τὴν παιδικὴ δημιουργικότητα ὡς κατάστασιν καὶ ποὺ θὰ ἀφήσουν, σιγὰ σιγά, τὴν ἀδιαφορία στὸ παρελθόν.
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς μόνον αὐτὸ ἔχουμε, γιὰ τὴν ὥρα, ὡς ὅπλο…
Τὰ ὑπόλοιπα ὅπλα μας θὰ τὰ ἀνακαλύψουμε, ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον ἐπιτρέψουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ ξανά-περάσουν κάποια στάδια ποὺ ξεχάστηκαν, ἀλλὰ ποὺ ἀποτελοῦν τὸν συνδετικὸ κρίκο τοῦ «εἶμαι» καὶ τοῦ «γίνομαι»!
Ἀποποίηση εὐθύνης
Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.