Ἐὰν αἰσθανόμεθα πὼς κάτι ἔχουμε κάνει λάθος…
Ἤ, πὼς κάτι ἔχουμε ἀντιληφθεῖ στραβά…
Ἤ, πὼς ἡ πορεία μας εἶναι δίχως στόχο…
…πάντα μποροῦμε νὰ σταθοῦμε, νὰ ἀνασάνουμε καὶ νὰ τὰ ξαναπιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή! Συνέχεια →

Ὄχι τώρα πιά…
Εἰδικῶς ἐμεῖς, ποὺ τὰ τελευταία χρόνια διαβιοῦμε σὲ συνθῆκες ἀκρότητος, καλὸ εἶναι νὰ σταθοῦμε, νὰ ἡρεμήσουμε, νὰ πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ νὰ ἀνασυνταχθοῦμε. Τὰ γεγονότα τρέχουν, οἱ ἀνάγκες ἐπιβιώσεως διαρκῶς μᾶς ἀποῤῥοφοῦν χρόνο καὶ ἀπομένουν ἐλάχιστες στιγμὲς γιὰ νὰ σχεφθοῦμε ψύχραιμα καὶ νὰ διαχειρισθοῦμε τὰ συναισθήματά μας μά, κυρίως, τοὺς φόβους μας… Συνέχεια →

Κάποιες φορὲς στὴν ζωή μας διαπιστώνουμε πὼς «σὲ μίαν μόνον στιγμὴ ζήσαμε μίαν ζῳή»!!!
Αὐτὲς οἱ στιγμές, δύσκολες ἤ ὄμορφες, εἶναι κι αὐτὲς ποὺ χαρακτηρίζουν ὅλην τὴν πορεία μας.
Τὸ ἐὰν θὰ εἶναι πολλὲς ἤ ὄχι ὅμως ἐξαρτᾶται μόνον ἀπὸ ἐμᾶς. Συνέχεια →

Εἶναι ἐπιπολαιότητα νὰ ἀνεβάζουμε τοὺς ἀνθρώπους σὲ βάθρα !
Καλὸ εἶναι νὰ τοὺς δίνουμε τὸν χρόνο καὶ τὶς εὐκαιρίες νὰ σκαρφαλώσουν μόνοι τους ἐκεῖ ἐπάνω !
Ἂν τὸ ἀξίζουν τελικά…
Κι ἂν ἀντέχουν τὴν ἀναρρίχηση στὴν ἐκτίμησή μας… Συνέχεια →

Εἰδικῶς τώρα.

Ἕνας σεισμός, μεσαίας ἐντάσεως, μᾶς ἐδήλωσε πὼς ὁ κόσμος μας οὐδόλως ἀσφαλὴς εἶναι.
Κι ἐμεῖς πήραμε τὶς …κατσαρόλες, τὶς φορέσαμε γιὰ …καπέλο καὶ ἐπιστρέψαμε στὴν ἐπίπλαστό μας ἀσφάλεια, δίδοντας παρατάσεις χρονικὲς στὸ νὰ λάβουμε ἀποφάσεις μά, εἰδικότερα στὸν κόσμο μας…
Σὰν νὰ μὴν ἔτρεξε καὶ κάτι σοβαρό… Σὰν νὰ μὴν ἦταν ἀφορμὴ προβληματισμοῦ καὶ ἐπανατοποθετήσεώς μας…

Συνέχεια →

Ἡ στυγνὴ πραγματικότης μας μᾶς ὑποχρεώνει καθημερινῶς νὰ ἐνασχολούμεθα ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον μὲ τὰ τῆς ἐπιβιώσεώς μας. Ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον θὰ μᾶς μείνη κάποιος χρόνος, τότε ἴσως (ἐὰν κι ἐφ΄ ὅσον -πάντα- θὰ ἔχουμε τὰ ἀπαραίτητα κουράγια), νὰ καταπιασθοῦμε καὶ μὲ ζητήματα ποὺ εὐαρεστοῦν ἀληθῶς καὶ σὲ βάθος τὸ πνεῦμα, ἀνυψώνουν τὴν ἀντιληπτικότητα καὶ διευρύνουν τὸν τρόπο σκέψεως. Μά ποιός σήμερα δύναται νά ξεκλέψῃ ἀπό τόν ἐλάχιστο ἐλεύθερό του χρόνο ἐνέργεια γιά νά καταπιασθῇ μέ τά …«περιττά»; Συνέχεια →