Δὲν μάθαμε νὰ ζοῦμε…

ἀπὸ τὸν/τὴν

11

Ἡ βία καὶ ἡ σκληρότης τῆς καθημερινότητός μας μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἑστιάζουμε διαρκῶς σὲ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸ ἀληθὲς νόημα τῆς ζωῆς.
Λησμονοῦμε νὰ ἀπολαμβάνουμε, βιαζόμεθα νὰ χορτάσουμε ἂν τί νὰ φᾶμε, ξεχνᾶμε τὸν πραγματικὸ ἔρωτα, ἀγαπᾶμε μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τοὺς περιοριστικοὺς ὅρους, ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ χαλαρώνουν μόνον ὅταν αἰσθανόμεθα ἀσφαλεῖς καί, τελικῶς, ἀφήνουμε τὸν χρόνο νὰ κυλᾷ μέσα ἀπὸ τὰ χέρια μας, ἀδυνατῶντας νὰ ἀπολαύσουμε αὐτὸ ποὺ ἔχουμε, τὴν ὥρα ποὺ τὸ ἔχουμε.

Ἀρκετὰ συχνὰ ἐπίσης αὐτό-παγιδευόμεθα στὸ νὰ ἀναζητοῦμε ἀνούσια καὶ ἄχρηστα ζητήματα, πρὸ κειμένου νὰ καλύψουμε μέρος τῶν ἐλλείψεών μας, μὲ ἀποτέλεσμα, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἐπιλέγουμε τὰ φθηνὰ ὑποκατάστατα, νὰ καταλήγουμε σὲ ὄλο καὶ μεγαλύτερες ἐκπτώσεις, ἀναφορικῶς μὲ τὶς ἀνάγκες μας, ἐφ΄ ὅσον τὶς ἴδιες μας τὶς ἀνάγκες ἀρνούμεθα νὰ τὶς ἀναγνωρίσουμε. Τελικῶς φθάνουμε νὰ κατηγοροῦμε τοὺς ἑαυτούς μας (ἢ καὶ τοὺς ἄλλους, κατὰ περίπτωσιν) γιὰ ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν κάναμε, ἐνᾦ τὴν στιγμὴ ποὺ ἔπρεπε νὰ τὰ κάνουμε ἐμεῖς κρυβόμασταν πίσω ἀπὸ ἀμέτρητα «πρέπει» γιὰ νὰ καλυφθοῦμε.

Ναί, δὲν εἶναι ἁπλᾶ τὰ πράγματα, μὰ δὲν εἶναι καὶ τόσο σύνθετα ὅσο, ἐκ πρώτης ὄψεως, φαντάζουν. Γιατί; Μά, διότι, ἀκόμη καὶ τώρα μποροῦμε νὰ ἀλλάξουμε τρόπο σκέψεως καὶ συμπεριφορᾶς, πρὸ κειμένου νὰ προλάβουμε νὰ πάρουμε τὰ μέγιστα ἀπὸ τὰ δῶρα τοῦ κόσμου μας. Ὁ χρόνος μας σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη εἶναι, ἀναλογικῶς, ἐλάχιστος κι ἐὰν ἐμεῖς ἀδυνατοῦμε νὰ τὸν ἐκμεταλλευθοῦμε ὅπως ἀκριβῶς χρειαζόμεθα, τότε δὲν ἔχει καὶ νόημα ἡ παρουσία μας ἐδῶ.

Ἂν τί νὰ κλαῖμε γιὰ ὅσα δὲν προλαβάμε, ἀκόμη καὶ τώρα, μποροῦμε νὰ ξεκινήσουμε νὰ τολμοῦμε. Καὶ ἀπαιτεῖται ἡ τόλμη διότι πρῶτα κι ἐπάνω ἀπὸ ὅλα χρειάζεται νὰ βγοῦμε ἀπὸ τοὺς στεγανοὺς κι ἀποστειρωμένους μας κόσμους καὶ νὰ «βουτήξουμε» μὲ ὅλες μας τὶς δυνάμεις, μὰ καὶ τὶς αἰσθήσεις, στὰ γεγονότα, δυσάρεστα ἢ εὐχάριστα. Εἶναι ὁ μόνος τρόπος γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε νὰ προλάβουμε κάτι ἀπὸ ὅσα μᾶς ἀπομένουν καὶ νὰ «κλειδώσουμε» μέσα μας τὸ μέγιστον τῶν συναισθημάτων ποὺ θὰ μᾶς ἐνσταλάξουν οἱ ἐμπειρίες.

Φιλονόη

εἰκόνα

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

11 thoughts on “Δὲν μάθαμε νὰ ζοῦμε…”

  1. .
    ΕΑΝ ΕΡΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΙ.
    ΟΤΙ ΕΙΠΙΕ ΟΛΟ ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΩΝ ΩΚΕΑΝΩΝ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΙΣΩΣ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΩ…

    ΕΑΝ ΕΡΘΕΙ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΙΘΆΣΕΥΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΜΟΥΣ
    ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ ΙΣΩΣ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΩ….

    ΑΝ ΤΕΛΟΣ ΕΡΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΣΗΚΩΣΕ ΤΑ ΙΜΑΛΑΪΑ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ΠΑΛΙ ΙΣΩΣ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΩ !

    ΕΑΝ ΟΜΩΣ ΕΡΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΜΟΥ ΠΕΙ ΟΤΙ ΤΙΘΑΣΕΥΣΕ ΤΟΝ ΝΟΥ ΤΟΥ

    _ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΩ _ …

    .

    Ἀπάντηση

  3. .
    Κ. Βαθιώτης, Προσωπικός Αριθμός: Το ελευθεροκτόνο εργαλείο του ανάποδου κόσμου, Μυτιλήνη 7/9/2024

    8 Νοε 2024

    Σκοπός της αναρτώμενης ομιλίας

    είναι να ανακτήσουν οι Νεοέλληνες την χαμένη μνήμη τους ή, για όσους λόγω ηλικίας

    δεν την διαθέτουν, να την αποκτήσουν, ούτως ώστε να κατανοήσουν πλήρως

    το μέγεθος της κοροϊδίας και της ανθελληνικής συνομωσίας που εξυφαίνεται σε βάρος μας

    από τους εμπαίκτες δικτατορίσκους της Νέας Τάξης Πραγμάτων,

    οι οποίοι, μιμούμενοι τον εκπεσόντα Εωσφόρο και το τάγμα που τον ακολούθησε,

    προσπαθούν να αναποδογυρίσουν την πραγματικότητα,

    μετατρέποντας το οργουελικό μαύρο του Προσωπικού Αριθμού

    στο παραπλανητικά λευκό του σατανικού τριπτύχου «Γρήγορα – Εύκολα – Σίγουρα».

    Η ομιλία αυτή για τον τόσο επικίνδυνο Προσωπικό Αριθμό,

    η οποία αναρτάται σήμερα ολόκληρη (ένα μικρό απόσπασμα είχε αναρτηθεί προ ολίγου καιρού),

    αφιερώνεται στην μνήμη του επιστήθιου φίλου μου εκ Κομοτηνής Χρήστου Τεπελή,

    ο οποίος εκοιμήθη σήμερα, πριν από λίγες ώρες.

    https://www.youtube.com/watch?v=EBODgRmg41o

    .

    Ἀπάντηση

Ἀπαντῆστε

Ἡ ἠλεκτρονική σας διεύθυνση δὲν θὰ δημοσιευθεῖ. Τὰ ὑποχρεωτικὰ πεδία σημειώνονται μὲ *