Ἡ μετανάστευσις εἶναι ἔνα γεγονὸς ἀπὸ τὰ τέλη τοῦ 18ου αἱῶνος, τοὐλάχιστον διηπειρωτικῶν.
Στείλαμε κι ἐμεὶς πολλοὺς μετανάστες παντοῦ σὲ ὅλα τὰ σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος.
Μεγάλες οἱ παροικίες τῶν Ἑλλαδιτῶν καὶ Κυπρίων σὲ ὅλον τὸν κόσμο. Μεγάλες οἱ ὀργανώσεις Μακεδόνων, Κρητῶν, Κυπρίων, Πελοπονησίων σὲ χῶρες ὅπως οἱ ΗΠΑ, ἡ Γερμανία, ἡ Αὐστραλία, ἡ Σουηδία, ἡ Ὀλλανδία, τὸ Βέλγιο, ὁ Καναδᾶς, ἡ Ἀγγλία…
Ὅπου καὶ νὰ πᾷς θὰ εὕρης Ἕλληνες. Ὅπως λέγεται στὰ ἁπλᾶ ἑλληνικά: «ὅποια πέτρα κι ἐὰν σηκώσῃς, θὰ εὕρης ἕναν Ἕλληνα τὸ γένος».
Καὶ σήμερα ἔχουμε παιδιὰ Ἑλλήνων μεταναστῶν 3ης, 4ης ἀλλὰ καὶ 5ης γενεᾶς παντοῦ… Κυριολεκτικὰ παντοῦ…
Ἀπὸ τὴν Ἰαπωνία καὶ τὴν Νέα Ζηλανδία ἕως τὴν Βενεζουέλα, τὴν Ἀργεντινὴ καὶ τὸ Βανκοῦβερ τοῦ Καναδᾶ…
Ὁπότε οἱ Ἕλληνες δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε ἐναντίον τῆς μεταναστεύσεως. Εἴμαστε ἀπὸ τοὺς πρώτους διδάξαντες.
Ὅμως τότε ὅλα γίνονταν συντεταγμένα, ὄχι «μπᾶτε σκύλοι ἁλέστε…»
