Κατὰ Ἀριστοτέλη ἡ ἀρετὴ εἶναι ἀνάγκη, μοναδικὴ ἐπιλογή, στόχος τῆς ἀνθρωπότητος.

Κατὰ Δημητράκο ὅμως μαθαίνουμε πὼς ἡ ἀρετὴ εἶναι ἡ τελεία σωματικὴ διάπλασις, ἡ ὡραιότης καὶ γενικῶς ἡ τελειότης. Εἶναι ἐπίσης ἡ ὑπεροχὴ καὶ ἡ ἀνδρεία. Αἱ ἀρεταὶ εἶναι αἱ γενναῖαι πράξεις, τὰ προτερήματα.
Ἐπίσης ἀρετὴ σημαίνει ἡ ὑπόληψις, ὁ δόξα, ἡ εὐδοκίμησις καὶ ἡ θεάρεστος πράξις. Συνέχεια →

Ἡ λέξις θίγω προέρχεται ἀπὸ τὸ θιγγάνω, ποὺ σημαίνει ἐγγίζω, χειρίζομαι, ψαύω, κρατῶ, πιάνω, ἐναγκαλίζομαι, συνευρίσκομαι, ἐπιχειρῶ, βάζω χέρι καὶ τελικῶς προσβάλλω.. (Ἐξ οὔ κι ἀθίγγανος, ποὺ εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος ΔΕΝ ἀρέσκεται νὰ τὸν ἐγγίζουν.)
Θίξις εἶναι ἡ ἐνέργεια τοῦ θιγγάνω, ἡ ψαῦσις, ἡ ψηλάφησις. Συνέχεια →

Ἀστεῖο εἶναι νὰ ἐπαναλαμβάνω μίαν φράσιν μὲ τὴν ὁποῖαν μᾶς πότισαν ἐδῶ καὶ αἰῶνες.
Τὸ ξέρουμε… Τὸ γνωρίζουμε, σὰν ἄκουσμα. Μόνον ποὺ ξεχάσαμε τὴν πραγματική του ἔννοια.
Ξεχάσαμε τὸ τὶ σημαίνει πραγματικὸ ἀγαθό.
Καὶ ἀγαθὸ ΔΕΝ εἶναι τὸ χρῆμα, ὁ πλουτισμός, ἡ διατήρησις (φαινομενικῶς) κεκτημένων δικαιωμάτων.
Ἀγαθό, στὴν πραγματικότητα, εἶναι αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ πολὺ ἰδιαίτερον, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς κάνῃ καλοὺς κι ἀγαθούς. Κι ὁπωσδήποτε αὐτὸ τὸ κάτι, τὸ πολὺ ἰδιαίτερον, ΔΕΝ εἶναι ἀντικείμενον. Δὲν εἶναι κτῆμα. Συνέχεια →

Μεταγράφω ἀπὸ παλαιοτέραν δημοσίευσιν:

Ἡ ἀλήθεια γιά τήν φήμη

Ἡ λέξις φήμη προέρχεται ἐκ τοῦ ῥήματος φημί, ποὺ σημαίνει μοῦ φαίνεται.
Φημί: λέγω, διακηρύσσω, διαβεβαιῶ, ὑποστηρίζω, ἰσχυρίζομαι, νομίζω, στοχάζομαι, ὑποθέτω….
Φήμη: οὐρανόθεν φωνή, θεῖος λόγος, προφητεία, χρησμός, ἀνεξακρίβωτος λόγος, εἴδησις, διάδοσις, ἡ γενικῶς κρατοῦσα καλὴ ἤ κακὴ γνώμη περὶ τινος..

Συνέχεια →