Αὐτὲς τὶς ἡμέρες μᾶς φορτώνουν μὲ ὅλων τῶν εἰδῶν τὶς παρα-πληροφορίες, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς συσκοτίσουν τὴν σκέψιν καὶ νὰ μᾶς ἀποκοιμίσουν, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά.
Δὲν ἔχουμε κάποιαν ἑορτή, γιὰ νὰ ἑορτάσουμε, κι ἄς πασκίζουν νὰ μᾶς πείσουν γιὰ τὸ ἀντίθετον. (Καὶ δὲν ἀναφέρομαι σὲ θρησκευτικὰ ἤ στὰ ἐποχιακὰ ἤθη κι ἔθιμα. Αὐτὰ παραμένουν προσωπικὴ ὑπόθεσις τοῦ κάθε ἑνὸς ἀπὸ ἐμᾶς!!!) Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Θὰ νικήσουμε!
Ὅσα δὲν ζήσαμε…
…εἶναι κι αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποία μετανοοῦμε…
Θές ἀπό φόβο; Θές ἀπό δειλία; Θές ἀπό ἄγνοια; Τί σημασία ἔχει; Ἁπλῶς δὲν τὰ ζήσαμε… Συνέχεια
Ἀναζητώντας τήν ἐυ-τυχία;
Ποῦ; Γύρω μου; Παρά πέρα; Ἔξω ἀπό ἐμέναν;
Μὰ ἡ εὐτυχία εἶναι στιγμὲς κι ὄχι κατάστασις.
Ἡ εὐτυχία γιὰ νὰ συναντηθῇ μαζύ μας πρέπει νὰ εἴμαστε διαρκῶς «ὀρθάνοικτοι» στὰ καλέσματά της.
Ἡ εὐτυχία γιὰ νὰ γίνῃ ἀντιληπτὴ πρέπει νὰ πιστεύουμε πὼς τὴν δικαιούμεθα…
Καί πότε τήν δικαιούμεθα; Συνέχεια
Δὲν ὑπάρχουν πραγματικὰ ἀδιέξοδα…
Ἢ τοὐλάχιστον δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα ποὺ νὰ μὴν εἶναι ἀναγκαῖα.
Ἤ, ἀκόμη πιὸ ἁπλᾶ, δὲν ὑπάρχουν ἀδιέξοδα ὅταν ἡ σκέψις μας εἶναι καθαρὴ καὶ οἱ ἐξαρτήσεις μας ἀνύπαρκτες…
Κι ὅμως, πάντα μέσα μας εἶναι οἱ ἀπαντήσεις…
Ὅλες οἱ ἀπαντήσεις, ὅλα τὰ καλὰ ἤ τὰ κακά, ὅλες οἱ «γνώσεις» γιὰ τὸ ποῦ πρέπει νὰ στραφοῦμε, παραμένουν μέσα μας νὰ τὶς ἀναγνωρίσουμε. Νὰ τὶς ἀκούσουμε… Νὰ τὶς σεβασθοῦμε…
Μέσα μας δὲν θὰ εὕρουμε ἀπαντήσεις γιὰ τὸ πῶς λύεται μία ἐξίσωσις.
Θὰ εὕρουμε ὅμως ἀπαντήσεις γιὰ τὸ ἐὰν κάποιος εἶναι καλὸς ἤ κακὸς δάσκαλος, πρὸ κειμένου νὰ μᾶς διδάξῃ τὶς ἐξισώσεις. Συνέχεια
Ὁ Φόβος γιὰ τὴν Ζωή.
Ἀλλά ποιά ζωή;;;
Καλὸ τὸ ἐρώτημα.
Ζωὴ ΔΕΝ εἶναι αὐτὸ ποὺ φοβόμαστε ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ χαιρόμαστε!!!
Ὀ Φόβος ΔΕΝ ἔχει θέσιν στὴν πραγματικὴ ζωή!
Ὁ Φόβος λειτουργεῖ ὡς ἀνακλαστήρας, ποὺ δὲν ἐπιτρέπει σὲ αὐτὰ ποὺ χρειαζόμαστε νὰ φθάσουν σὲ ἐμᾶς καὶ νὰ τὰ ἀπολαύσουμε.
Ὀ Φόβος εἶναι συνήθως δικό μας δημιούργημα καὶ ΜΟΝΟΙ μας πρέπει νὰ ἀποφασίσουμε νὰ τὸν ἀντιμετωπίσουμε.
Συνέχεια