Θυμάμαι ὅταν πήγαινα σχολεῖο τοὺς συμμαθητές μου νὰ παραπονοῦνται: «ἄντε να πάρουμε τὸ ἀπολυτήριο νὰ τελειώνουμε».
Ἐγὼ τοὺς ἔλεγα νὰ ζοῦν τὸ ΤΩΡΑ… τὸ σχολεῖο εἶναι γιὰ λίγα χρόνια, τὸ ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς μας θὰ ἦταν χωρὶς αὐτὸ καὶ θὰ ἔπρεπε νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν ΕΜΠΕΙΡΙΑ γιὰ ὄσο κρατοῦσε.
Μετὰ θὰ τοὺς ἔλειπε… Συνέχεια
Χρόνος…
πόσο ἀνόητοι οἱ ἄνθρωποι νὰ πιστεύουν πὼς ἔχουν ἄπλετο
μὰ στ’ ἀλήθεια δὲν ἔχουν παρὰ ψίχουλά Του Συνέχεια
Αὐτοὶ ποὺ πρὶν 40 χρόνια ἐφώναζαν γιὰ τὸ δικό τους Ψωμί, τὴν δική τους Παιδεία καὶ τὴν δική τους Ἐλευθερία, εἶναι οἱ ἴδιοι ποὺ σήμερα μας στεροῦν τὸ δικὸ μας Ψωμί, τὴν δική μας Παιδεία καὶ τὴν δική μας Ἐλευθερία.
Ἄραγε…
Εἶναι μεγάλη ὑπόθεσις νὰ κυττᾶμε πάντα ἐμπρός… Πάντα πρὸς τὸ καλλίτερο… Πάντα πρὸς τὴν ἄνοδο…
Ἡ ἄνοδος, ἡ ἀνηφόρα κατὰ βάσιν, ἀπαιτεῖ καὶ κόπο καὶ πόνο… Ὅμως εἶναι αὐτὴ ἡ μόνη διαδρομὴ ποὺ μᾶς ἐπιτρέπει νὰ διαχωρίζουμε ἑαυτοὺς ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα ζῶα…
Κι ἐδῶ εἶναι τὸ κλειδὶ καὶ τὸ μυστικό…
Ἐὰν πράγματι ἡ πορεία μας, παρὰ τοὺς κόπους καὶ τοὺς πόνους, εἶναι ἀνοδική, τότε παραδειγματιζόμεθα ἀπὸ τὶς καλλίτερες εἰκόνες… Συνέχεια
Ὅσοι ἄνθρωποι ζοῦν σήμερα στὴν Ἑλλάδα, ἔχουν τὴν στοιχειώδη λογικὴ νὰ παρατηροῦν τὰ σύγχρονα τεκταινόμενα στὴν χώρα μας, ΧΩΡΙΣ νὰ ἐμπλέκονται συναισθηματικά, (δύσκολο μέν, δυνατὸν δέ), εἶναι σίγουρο πὼς θὰ πάρουν ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΑ μαθήματα γιὰ τὸ Μέλλον τους. Συνέχεια
Στις παρελάσεις, η στροφή του κεφαλιού προς την μεριά των επισήμων, δηλώνει το για ποιου την χάρη, «προς τιμήν» αλλοιώς, γίνεται η παρέλαση.
Η «εξέδρα των επισήμων» στήνεται σε ένα μέρος όπου οι επίσημοι αισθάνονται ασφάλεια για να μπορούν να λένε «ντροπή στους νέους που απέστρεψαν από εμάς το κεφάλι … το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου που είναι πίσω μας τιμούν, όχι εμάς». Συνέχεια
