Ὁ κόσμος μας μᾶς ἀνήκει καὶ ἔχουμε κάθε δικαίωμα, ταὐτοχρόνως ἐπίσης μὲ κάθε εἴδους ὑποχρέωσιν, ὄχι μόνον νὰ τὸν προστατεύουμε, ἀλλά, ἐπὶ πλέον καὶ νὰ τὸν ἐπαναδομήσουμε, σὲ νέες βάσεις καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ γνωστὰ πρότυπα, ποὺ μᾶς ἐπέβαλαν, ὡς ἀδιαπραγμάτευτα. Αὐτὰ τὰ πρότυπα, κάθε στιγμὴ τώρα πιά, ἀποδεικνύεται πὼς ἐκτὸς ἀπὸ πλαστὰ εἶναι καὶ αὐτο-ἀποδομούμενα, μὲ ἀποτέλεσμα, ὅλοι μας πλέον  νὰ διαπιστώνουμε πὼς ἐὰν δὲν μεριμνήσουμε νὰ ἐξέλθουμε αὐτῶν τῶν ὁρίων ποὺ μᾶς ὅρισαν, πολὺ σύντομα θὰ μείνουμε …ἄστεγοι καὶ μόνοι.
Συνέχεια →

Τὸ νὰ συμπεριφερόμεθα ὡς μάζα εἶναι εὔκολο.
Τὸ νὰ διαχωρίσουμε ἑαυτοὺς ἀπὸ αὐτὴν τὴν παγίδα, εἶναι τὸ ἀναγκαῖον! Συνέχεια →

Μέσα ἀπὸ τὴν συμμετοχή μας στὴν ζῳὴ ἔρχεται ἡ αὐτοπραγμάτωσις.
Μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοπραγμάτωσιν πηγάζει ἡ αὐτοεκτίμησις.
Μέσα ἀπὸ τὴν αὐτοεκτίμησιν πηγάζει ἡ ἐπικοινωνία.
Μέσα ἀπὸ τὴν ἐπικοινωνία κτίζεται ἡ κοινωνία.
Μέσα ἀπὸ τὴν Κοινωνία ἔρχεται ἡ πρόοδος… Συνέχεια →

Κάθε μας στιγμὴ εἶναι μία δοκιμασία πολυ-ἐπίπεδος, ποὺ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ τοποθετηθοῦμε καὶ συναισθηματικῶς καὶ  κοινωνικῶς καὶ πολιτικῶς. Κάθε τέτοια διεργασία ὅμως ἐὰν δὲν γίνεται συνειδητῶς, δὲν ἔχει καὶ νόημα νὰ βιώνεται καί, κατ’ ἐπέκτασιν νὰ γίνεται ἀντικείμενον συζητήσεως.
Διότι τὸ μέγιστον ὅλων ὅσων καλούμεθα νὰ πράξουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, εἶναι ἡ βαθειὰ συνειδητοποίησις τοῦ ποῦ ὀφείλουμε νὰ φθάσουμε, ὄχι τόσο ὡς ἄτομα, ὅσο ὡς σύνολον. Συνέχεια →