Ὀφείλουμε ἐμεῖς νὰ τὸ δημιουργήσουμε.

Πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ παύσουμε νὰ ἀσχολούμεθα μὲ μετριότητες καὶ μὲ τὸ …λιγότερο κακό!
Πρέπει νὰ τελειώνουμε μὲ τὴν καταστροφὴ γιὰ νὰ ξεκινήσουμε μὲ τὴν δημιουργία.
Μίαν δημιουργία ποὺ θὰ κτίσῃ, κομματάκι τὸ κομματάκι, τὸν κόσμο μας ὡς κόσμημα.
Ὅπως δῆλα δὴ τοῦ πρέπει κι ὄχι ὅπως μᾶς ὑπέδειξαν πὼς τοῦ πρέπει. Συνέχεια →

Λίγο πρὸ τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ σημερινοῦ καθεστῶτος, ὅλοι μας «ὀσμιζόμεθα» πὼς τὸ τέλος πλησιάζει. Μόνον πού, ὄπως κάθε τέλος, ἔτσι κι αὐτό, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων ποὺ ἐπισύρει εἶναι καὶ ὁ πόνος. Καί, λογικῶς, ἐμεῖς ποὺ ἀπὸ τοὺς πρώτους στὸν πλανήτη, δοκιμαζόμεθα ἤδη, στὴν συνολικὴ διαδικασία τῆς καταῤῥεύσεως αὐτοῦ τοῦ σαπροφυτικοῦ κόσμου μας, θὰ πονέσουμε ἐπίσης πολύ. Συνέχεια →

Ἐπεί δή ἔχασες τήν οἰκονομική σου ἐπιφάνεια;
Ἐπεί δή τό παιδί σου ἔφυγε στά ξένα;
Ἐπεί δή ἡ ἐφορία ἀπειλεῖ νά σοῦ πάρῃ τό σπίτι;
Ἐπεί δή ὁ τραπεζίτης ἤδη σοῦ πίνει τό αἷμα;
Ἐπεί δή οἱ πολιτικοί σοῦ εἶπαν ψέμματα;
Ἐπεί δή ἡ χώρα καταστρέφεται; Συνέχεια →

Ἤ ὄχι;
Κι ἐάν ὑπάρχουν ἐπιλογές, σέ ποιόν τομέα ἀφοροῦν;

Ἐάν, γιὰ μίαν στιγμή, σταθοῦμε ὡς παρατηρητὲς τοῦ κόσμου μας καὶ τῆς ζωῆς μας, δίχως προκαταλήψεις, ἐμμονὲς καὶ ἀτομικὲς ὀνειρώξεις, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ὁ κόσμος μας δὲν εἶναι κάτι σύνθετο ἀλλὰ παραμένει διαχρονικῶς κάτι ἁπλό, ἐνᾦ παραλλήλως διέπεται ἀπὸ συγκεκριμένους Νόμους κι Ἀρχές. Συνέχεια →