Λένε ὅτι στὸ Λονδίνο ὑπάρχει μιὰ κλειστὴ λέσχη, ποὺ ὑποχρεώνει τὰ μέλη της νὰ διατυπώνουν μόνο κοινοτυπίες, διαφορετικὰ κινδυνεύουν νὰ διαγραφοῦν.
Ὅποιος ἀνεβάσει τὸ ἐπίπεδο τῆς συζητήσεως ἤ ἐκφράσει ἔστω καὶ μιὰ ἐνδιαφέρουσα σκέψι, ἀποβάλλεται αὐτομάτως.
Πρόκειται γιὰ μιὰ παρὰ πολὺ δύσκολο ἀσκήσι, ποὺ χρειάζεται νὰ ἔχῃ κάποιος τεράστια εὐστροφία γιὰ νὰ τὰ βγάλῃ πέρα μὲ αὐτὴν τὴν ὑποχρεωτικὴ πεζότητα, ποὺ εἶναι τόσο δύσκολος, ὄσο καὶ μιὰ ῥητορικὴ ἀναμέτρησις. Συνέχεια
Πολλοὶ ἄνθρωποι ὑποφέρουν ἀπὸ τὸ σύνδρομο τῆς ἀρκουδο-ἀναῤῥιχήσεως.
Ἀνεβαίνουν τὸ ἕνα βουνὸ μετὰ τὸ ἄλλο, ξεπερνοῦν κάθε ἐμπόδιο, κατακτοῦν δύσβατες βουνοκορφὲς ἀλλὰ δὲν μποροῦν νὰ χαροῦν γιὰ αὐτά ποὺ ἐπέτυχαν.
Παραμερίζουν τοὺς προσωπικούς τους θριάμβους, σὰν νὰ ἦταν κάτι ἐντελῶς ἀσήμαντο καὶ μετὰ ἀναρωτιούνται γιατὶ νοιώθουν τόσο ἄδειοι. Συνέχεια
Εἶναι δύσκολο νὰ μάθῃ πῶς νὰ εἶσαι ὁ καλλίτερος φίλος τοῦ ἑαυτοῦ σου…
Πῶς νὰ εἶσαι πιὸ ἀνοικτός, πιὸ εὐαίσθητος καὶ πιὸ συνειδητός.
Ἀκόμη πιὸ δύσκολο εἶναι νὰ βουτήξῃς σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο μέσα σου, ποὺ κρύβεις ὅλη τὴν ἀγάπη, ὥστε νὰ ἀνασύρῃς ἀρκετὴ γιὰ νὰ θρεύσῃς τὸν ἑαυτό σου ἀλλὰ καὶ νὰ τὴν μοιρασθῇς μὲ τοὺς ἀνθρώπους γύρω σου. Συνέχεια
Ἐχθὲς τὸ βράδυ πῆγα νωρὶς γιὰ ὕπνο…
Δὲν εἶχα καὶ πολὺ μεγάλο ἐνδιαφέρον γιὰ τὸ ποδόσφαιρο καὶ ἰδίως γιὰ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὸ ποδόσφαιρον, ποὺ οὐσιαστικῶς δουλοποιεῖ ἕναν ἄλλον λαό. Τὸν λαὸ τῆς Βραζιλίας…
Σήμερα λοιπὸν τὸ πρωΐ διεπίστωσα πὼς ἡ Ἐθνικὴ Ὁμάς μας (;;;) ἐκέρδισε τὸν ἀγώνα ποὺ ἔδιδε ἐχθὲς τὸ βράδυ…
Ἐπίσης διεπίστωσα πὼς κατεκλείσθη ἡ Ὁμόνοια καὶ οἱ κεντρικοὶ δρόμοι τῶν πολιτειῶν μας ἀπὸ ἐνθουσιασμένους ὁπαδούς, ποὺ ὅρμηξαν νὰ πανηγυρίσουν, πανευτυχεῖς τὴν μεγάλη νίκη…
Συνέχεια
Ὁ Ἐνγτκαρ Ἀλαν Πόε ἔλεγε ὅτι «ὁ φόβος εἶναι ἔνα συναίσθημά που ἀρέσει στους ἀνθρώπους νὰ τὸν νοιώθουν, μὲ τὴν προϋπόθεσι νὰ εἶναι σίγουροι καὶ νὰ τὸ βιώνουν σὲ ἕνα περιβάλλον ἀσφαλείας»…
Ἀραγμένοι λοιπὸν ἀναπαυτικὰ στὴν πολυθρόνα μας ἀπολαμβάνουμε τὶς φρικαλεότητες, μέσα ἀπὸ τὴν θαλπωρὴ τοῦ σπιτιοῦ μας καὶ ἐνῶ ὅλα γύρω μας μυρίζουν τζάκι καὶ σπιτικὴ μαρμελάδα, ὑποκύπτουμε σὲ ἔναν ἐλεγχόμενο τρόμο καὶ ἀφηνόμαστε στὸ ῥῖγος τοῦ φόβου, ἴσως ἐπειδὴ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ μᾶς βοηθᾶ νὰ κατανικήσουμε τοὺς δικούς μας φόβους ἢ ἀκόμη καὶ νὰ νοιώσουμε πιὸ ζωντανοί, αὐξάνοντάς τὶς συγκινήσεις μας. Συνέχεια
Ὅταν κάποιος ἀρχίζῃ νὰ διακρίνῃ τοὺς σπόρους τῆς εὐκαιρίας, μέσα στὶς στάκτες τῆς καταστροφῆς, τότε μέσα του σταδιακὰ γεννιέται ἡ πίστις.
Πίστις δεν εἶναι νὰ εἶσαι βέβαιος, οὔτε νὰ βγάζῃς θρησκευτικοὺς ἤχους στὸ φῶς τῆς ἡμέρας. Συνέχεια
