Ὁ Ἐνγτκαρ Ἀλαν Πόε ἔλεγε ὅτι  «ὁ φόβος εἶναι ἔνα συναίσθημά που ἀρέσει στους ἀνθρώπους νὰ τὸν νοιώθουν, μὲ τὴν προϋπόθεσι νὰ εἶναι σίγουροι καὶ νὰ τὸ βιώνουν σὲ ἕνα περιβάλλον ἀσφαλείας»…

Ἀραγμένοι λοιπὸν ἀναπαυτικὰ στὴν πολυθρόνα μας ἀπολαμβάνουμε τὶς φρικαλεότητες, μέσα ἀπὸ τὴν θαλπωρὴ τοῦ σπιτιοῦ μας καὶ ἐνῶ ὅλα γύρω μας μυρίζουν τζάκι καὶ σπιτικὴ μαρμελάδα, ὑποκύπτουμε σὲ ἔναν ἐλεγχόμενο τρόμο καὶ ἀφηνόμαστε στὸ ῥῖγος τοῦ φόβου, ἴσως ἐπειδὴ πιστεύουμε ὅτι αὐτὸ μᾶς βοηθᾶ νὰ κατανικήσουμε τοὺς δικούς μας φόβους ἢ ἀκόμη καὶ νὰ νοιώσουμε πιὸ ζωντανοί, αὐξάνοντάς τὶς συγκινήσεις μας.

Ὁ κινηματογράφος, ἀλλὰ καὶ ἡ τηλεόρασις, ἐπιχειροῦν καθημερινὰ νὰ ἐξημερώσουν τὴν βία, νὰ τὴν κάνουν πιὸ οἰκεία καὶ νὰ τὴν περάσουν μέσα ἀπὸ τὶς χαραμάδες τῆς αὐξανομένης ἀδρεναλίνης στὸ ὑποσυνείδητο τοῦ νοῦ μας.
Τὸ νὰ παίρνουμε δόσεις φρίκης σὲ τακτικὲς ὦρες, κάθε ἡμέρα, ἔχει καταντήσει νὰ εἶναι σὰν ναρκωτικό.

Αὐτὴ ἡ ὑπερκατανάλωσις τῶν σκηνῶν βίας καταφέρνει τελικὰ νὰ σπάσῃ τὶς χορδὲς τῆς εὐαισθησίας, νὰ μᾶς κάνῃ ἀδιαφόρους ἀλλὰ παροδικὰ νὰ μᾶς δώσῃ τὴν ψευδαίσθησι τῆς δυνάμεως κάθε φορά ποὺ καταφέρνουμε νὰ μὴ κλείνουμε τὰ μάτια καὶ νὰ εἴμαστε ἄφοβοι, ἐμπρὸς στὴν φρίκη.

Ἀπὸ τὴν ἄλλη ὑπάρχει ἡ μετάλλαξις τῶν δημιουργικῶν ἰδεῶν, οἱ ὁποῖες ἔχουν πτωχεύσει καὶ ὁμοιάζουν νὰ περιπλανώνται σὲ ἕνα σύμπαν ἐγκαταλελειμμένο χωρὶς νὰ ἀνανεώνονται καὶ χωρὶς νὰ μποροὺν νὰ συνεχίζουν νὰ πάλλονται.

Αὐτὸς ὁ συνδυασμὸς κάνει τὴν βία ἰσχυρὴ καὶ τῆς δίνει τὴν δυνατότητα νὰ εἰσβάλῃ στὴν ζωή μας καὶ νὰ δημιουργῃ ἔναν κόσμο ἀκόμη πιὸ χαοτικό, χωρὶς καθαρότητα, ἀγάπη, δικαιοσύνη καὶ συναισθήματα.
Ἕναν κόσμο ποὺ σιγὰ σιγὰ κινδυνεύει νὰ χάσῃ τὴν ψυχή του.

Γιῶτα Σούσουλα

φωτογραφία