Ἄν κι ὁ κόσμος μας στηρίζεται στὰ ψέμματα, γιὰ κάποιον λόγο, ποὺ δὲν μποροῦμε νὰ ἐξηγήσουμε, ἐπιζητοῦμε μετὰ μανίας τὶς ἀλήθειες.
Τί ἀστεῖο ὅμως;

Ποιά εἶναι αὐτή ἡ δύναμις πού μᾶς σπρώχνει στό νά θέλουμε τήν ἀλήθεια ἀλλά νά τήν προσφέρουμε σπανίως;
Εἶναι πράγματι κάποιες φορὲς κωμικοτραγικὲς οἱ συμπεριφορές μας, ἰδίως ἐὰν ἔχουμε διπλὲς συμπεριφορές.
Ὅπου μποροῦμε κι ὅπου θέλουμε, ὁμολογοῦμε ἀλήθειες.
Ὅπου δυσκολευόμεθαε ἤ ὅπου δὲν θέλουμε, ὁμολογοῦμε ψέμματα..

Καί τελικῶς; Πόσο δικαίωμα ἔχουμε στήν ἀλήθεια, ἐάν κι ἐμεῖς συμμετέχουμε στίς διαδόσεις τοῦ ψέμματος, εἶτε συνειδητῶς εἶτε ὄχι;

Πάντως, ὅσο καὶ νὰ ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας νὰ παρασυρθοῦν ἀπὸ τὰ κοινωνικὰ δεδομένα, ἀναπαράγοντας ψέμματα, τόσο μακρύτερα τῆς διαδρομῆς μας παραμένουμε καὶ τόσο δυσκολότερα θὰ καταφέρουμε νὰ ἐπανακτήσουμε τὸ δικαίωμα συμμετοχῆς σὲ μίαν κοινωνία ὅπως θὰ τὴν θέλαμε. Ἄλλως τέ, ἄν καὶ φαντάζῃ παράλογον, ὑπὸ τὶς παροῦσες συνθῆκες, ἕνα εἶναι δεδομένον:  Ἡ Φύσις, ὅσο σκληρὴ κι ἐὰν εἶναι, στὴν πραγματικότητα ΜΟΝΟΝ ἀλήθειες ἀναπαράγει. Κι ὅ,τι εἶναι Παρὰ Φύσιν δὲν τῆς χρειάζεται…

Φιλονόη

φωτογραφία