Εἴμαστε ὅλοι συνδεδεμένοι μὲ ὅλους καὶ μὲ ὅλα.
Ὅλες μας οἱ σκέψεις, οἱ λέξεις, τὰ συναισθήματα, οἱ συμπεριφορές μας ἐπηρεάζουν τὸ σύνολο.
Καὶ ἐπειδὴ τίποτα δὲν εἶναι οὐδέτερο, σὲ αὐτὸν τὸν κόσμο, μὲ τὴν κάθε μας ἐπιλογὴ βάζουμε ἕνα σὺν ἤ ἕνα μεῖον… Συνέχεια
Τὸ νὰ συνδεθῇς μὲ κάποιον, ἀλλὰ ταὐτόχρονα νὰ διατηρῇς καὶ τὴν προσωπικότητά σου, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ δυσκολότερα πράγματα ποὺ ὑπάρχουν.
Οἱ περισσότεροι ἐναλλάσσονται μεταξὺ διαφόρων μορφῶν μὴ συνδέσεως.
Εἴτε ἀσπάζονται ὁλοκληρωτικὰ τις ἀπόψεις τοῦ ἄλλου, χάνοντας τὴν δική τους διαδρομή, ἤ κρατοῦν τὸν ἄλλο σὲ ἀπόστασι, γιὰ νὰ προστατεύσουν τὸν κόσμο τους καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀπομακρύνονται καὶ παραμένουν μόνοι. Συνέχεια
Ὅταν ἐρωτευόμαστε ἔναν ἄνθρωπο στὴν πραγματικότητα ἐρωτευόμαστε τὴν μοναδικότητά του, αὐτὸ τὸ ἐλεύθερο πέταγμά του, αὐτὴ τὴν ξεχωριστὴ μουσικὴ τοῦ πνεύματός του. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὀμορφιά του, ἡ ἐλευθερία του. Πολλὲς φορὲς ὅμως μέσα στὴν σχέσι ἀρχίζει κάποιος νὰ κάνει διάφορα πράγματα γιὰ νὰ ἐλέγξῃ τὸν ἄλλο, νὰ τὸν περιορίσῃ, νὰ τὸν ἀλλάξῃ καὶ ἔτσι νὰ κλείσῃ κάθε πόρτα πρὸς τὴν ἐγκαταλείψι. Μαζὺ μὲ αὐτὸ σταματάει καὶ ἡ ἐλευθερία. Ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὄμορφος ἐπειδὴ ἤταν ἐλεύθερος, γιατὶ ἡ ἐλευθερία εἶναι συστατικὸ τῆς ὀμορφιᾶς. Συνέχεια
Τὸ συναίσθημα τοῦ θυμοῦ εἶναι ἔνα πολὺ ἰσχυρὸ συναίσθημα καὶ ἔχει ἀποτελέσει ἀφετηρία γιά τὶς περισσότερες καταστροφικὲς ἐνέργειες στὴν ἀνθρωπίνο ἱστορία.
Ὁ θυμὸς εἶναι ἀπρόβλεπτος…
Δὲν ξέρουμε πότε θὰ ἐκραγοῦμε ἀπὸ θυμὸ ἐμεὶς ἤ οἱ ἄλλοι…
Γι’ αὐτὸ καὶ τὸν φοβόμαστε τόσο πολύ.
Παρ ὅλα αὐτὰ ὁ θυμὸς εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀνθρώπινο συναίσθημα καὶ τὰ συναισθήματα εἶναι ἁπλῶς συναισθήματα. Δὲν ὑπάρχουν καλὰ ἡ κακὰ συναισθήματα… Κακὸς ἤ καλὸς εἶναι ὁ τρόπος ποὺ τὰ χειριζόμαστε, ὁ τρόπος ποὺ τὰ ἐκφράζουμε ἤ δὲν τὰ ἐκφράζουμε.
Κάποιοι τὸν ἐκφράζουν δυναμικά, ξεσπῶντας καὶ οὐρλιάζοντας… Αὐτὸ ὅμως τοὺς κάνει νὰ νοιώσουν παροδικὰ καλά. Κάποιοι ἄλλοι τὸν καταπιέζουν νομίζοντας ὅτι ὁ συσσωρευμένος καὶ καταπιεσμένος θυμὸς δὲν ἀποτελεῖ θυμὸ ἀλλὰ κάποια στιγμὴ αὐτὸς ὁ παλαιὸς θυμὸς ἐπανέρχεται σὲ πλήρη ἔντασι καὶ κατακλύζει τὸ νοῦ καὶ τὸ σῶμα τους. Πολλὲς φορὲς ἥρεμοι ἐπιφανειακὰ ἄνθρωποι ἔχουν μέσα τους τεράστιες ποσότητες κατεπιεσμένου θυμοῦ.
Συνέχεια
Οἱ σχέσεις ἀγάπης τοῦ παρελθόντος, οἱ παιδικὲς μνῆμες, οἱ ἀνεκπλήρωτες προσδοκίες καὶ οἱ πεποιθήσεις εὑρίσκονται ὅλα συσκευασμένα στὴν γλῶσσα τοῦ παρόντος. Ἑπομένως τὸ «σ΄ ἀγαπῶ» ἐπεκτείνεται στὰ ἐξῇς: «Σ΄ ἀγαπῶ ὅπως ἀγαποῦσε ὁ πατέρας μου τὴν μάννα μου πρὶν χωρίσουν.» «Σ΄ ἀγαπῶ ὄσο δὲν μὲ πλησιάζεις πολύ.» «Σ΄ ἀγαπῶ ὅπως ἀγαποῦσε ὁ Ῥωμαῖος τὴν Ἰουλιέτα, ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ μὴ μοῦ ζητήσεις νὰ πεθάνω γιὰ ἐσέναν».
Τὸ σ΄ ἀγαπῶ εἶναι ἡ πιὸ συναισθηματικὴ ἀπὸ ὄλες τὶς λέξεις τῆς γλώσσης μας καὶ περιλαμβάνει πολλὰ συναισθήματα, στὰ ὁποῖα ἴσως δεν ἀναφερόμαστε ποτὲ ἀνοικτά, ἰδιαίτερα ἂν εἶναι ἐπώδυνα. Συνέχεια
Ὄσο δὲν ἀναλαμβάνουμε τὴν εὐθύνη τῆς ζωῆς μας καὶ πιστεύουμε ὅτι εἴμαστε θύματα τῶν ἄλλων, τόσο ἡ ζωὴ μας εἶναι μπλοκαρισμένη.
Ὀσο φταῖν οἱ ἄλλοι γι΄ αὐτά ποὺ μᾶς συμβαίνουν, τόσο περισσότερο εἴμαστε ἀδύναμοι νὰ λύσουμε τὰ θέματα ποὺ μᾶς προκύπτουν.
Ὅταν φταῖν οἱ ἄλλοι τότε ἐμεὶς ἀναζητοῦμε τὶς λύσεις σὲ αὐτούς.
Στὴν πραγματικότητα ὅμως τοὺς παραδίδουμε τὴν δύναμί μας καὶ τοὺς ἀφήνουμε νὰ ἔχουν ἐξουσία ἐπάνω μας. Συνέχεια
