Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Συβρίδης Γιῶργος

Πρέπει νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν ζωὴ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Πρέπει νὰ ἀρνηθοῦμε τὴν ζωὴ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε...

Ἡ ἀληθινὴ ζωὴ εἶναι πάντα μή-πραγματικὴ καὶ μάλιστα ἀδύνατη μέσα στὴν ἐμπειρικὴ ζωή.
Κάτι ἐμφανίζεται ἐδῶ ξαφνικὰ σὰν λάμψη, κάτι φωτίζει πρόσκαιρα τὰ κοινότυπα μονοπάτια της- κάτι ἐνοχλητικὸ κι ἐλκυστικό, ἐπικίνδυνο κι ἐκπληκτικό: ἡ τύχη, ἡ μεγάλη στιγμή, τὸ θαῦμα.
Ἕνας ἐμπλουτισμὸς καὶ μιὰ σύγχισις: δὲν μπορεῖ νὰ διαρκέσῃ, δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ τ’ ἀνεχθοῦμε, δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ζήσουμε στὰ ἀπρόσιτα ὕψη του – στὰ ὕψη τῆς δικῆς του ζωῆς, τῶν δικῶν τοῦ ἐσχάτων δυνατοτήτων. Πρέπει νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν θολότητα καὶ τὴν ἀσάφεια, πρέπει ν’ ἀρνηθοῦμε τὴν ζωὴ γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ζήσουμε.
Συνέχεια →

Παραμένοντας κακομαθημένοι…

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Παραμένοντας κακομαθημένοι...Ὁ λόγος ποὺ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι σήμερα παραμένουν ἀνώριμοι καὶ δὲν ἐξελίσσονται ὡς προσωπικότητες, εἶναι ἐπειδὴ ἡ προσωπικότητα θεωρεῖτα κάτι ἐγγενές, καὶ ἀπὸ παιδὶ ἀκόμη θεωρεῖται κάποιος ὅτι ἔχει δικαίωμα νὰ ἔχῃ ἄποψη καὶ αὐτεξούσιο.
Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει κάποιος λόγο νὰ ξεπεράσῃ τὸν ἑαυτό του, παραμένει κακομαθημένος καὶ ποτὲ δὲν θεωρεῖ τὸν ἐαυτό του apprenti. Συνέχεια →

Γιατί στήν ἀνθρώπινο ἱστορία ὑπῆρξαν τόσες ἐπαναστάσεις, στάσεις κι ἀναταραχές;

ἀπὸ τὸν/τὴν

2

Γιατί στήν ἀνθρώπινη ἱστορία ὑπῆρξαν τόσες ἐπαναστάσεις, στάσεις κι ἀναταραχές;Φυσικὰ ὁ λόγος ποὺ ἔγινε ἡ «στάσις τοῦ Νίκα», ὁ ἐξισλαμισμὸς τῆς Ἀνατολίας, ἡ πτῶσις τῶν ἰταλικῶν πόλεων τῆς ἀναγεννήσεως, ἡ ἀγγλική, ἡ ἀμερικανικὴ καὶ ἡ γαλλικὴ ἐπανάστασις ἦταν ἐπειδὴ δὲν ἐδίδασκαν τὸ μάθημα τῆς φορολογικῆς συνειδήσεως. Συνέχεια →

Μέ κριτήριο τήν φθήνια;

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Μέ κριτήριο τήν φθήνια;

Ὅταν πωλῇς κάτι ἀκριβά, οὐσιαστικπως ἀνεβάζεις τὴν ἀξία τοῦ ἀγαθοῦ.
Ὁ ἄνθρωπος προσανατολίζεται βάσει τῆς ἀξίας καὶ ὄχι τῆς χαμηλῆς τιμῆς. Τὴν χαμηλοτέρα τιμὴ τὴν ἐπιλέγει ὅταν ἔχῃ δύο ἀκριβῶς ἴδια ἀγαθὰ (δηλαδὴ ἴσης ἀξίας) ἢ ὅταν δὲν ἔχῃ ἀρκετὰ χρήματα. Συνέχεια →

Διαχωρισμός ἐκκλησίας – κράτους;

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Διαχωρισμός ἐκκλησίας - κράτους;Ἕνα ἄλλο, ἀπὸ τὰ χαριτωμένα πράγματα ποὺ κυκλοφοροῦν στὸν ἐγχώριο πολιτικὸ διάλογο, εἶναι ὁ περίφημος «χωρισμὸς ἐκκλησίας-κράτους».

Δὲν θὰ πῶ ὅτι ἐὰν θέλῃς νὰ θέσῃς τέτοιο θέμα, καλλίτερα νὰ πᾷς σὲ μίαν σκανδιναυϊκὴ χώρα ἢ στὴν Βρεταννία, ποὺ ὑπάρχει κανονικὴ θεοκρατία, ἀλλὰ θὰ θίξω τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὸ ἐκφέρεται ἀπὸ ὑποστηρικτὲς ἑνὸς φιλελευθέρου οὐδετέρου κράτους, τὴν στιγμὴ ποὺ τὸ ἑλληνικὸ κράτος ἔχει συμπεριφερθεῖ, πραγματικά, ὡς τέτοιο κράτος, μόνον ὡς πρὸς τὴν ἐκκλησία. Συνέχεια →