Ἡ μισὴ «ἀλήθεια» τῆς νεωτέρας ἱστορίας τῆς Ἑλλάδος, θέλει τὸν Καραμανλῆ ἐθνάρχη. Προσφάτως ὅμως ἐδιάβασα κάτι λεπτομέρειες στὸ βιβλίο τοῦ Μακαρέζου, ποὺ μόνον ἐθνάρχη δὲν τὸν χρήζουν. (Ἐκτὸς φυσικὰ ὅλων τῶν ἄλλων ποὺ ἔχω διαβάσει κι ἔχω …ἀνατριχιάσει!) Εἶναι γιὰ παράδειγμα γνωστὸ σὲ ὅλους τοὺς πολιτικοκομματικοὺς κύκλους, πὼς ὁ «ἐθνάρχης» «διαπραγματευόταν» τὴν ἐπιστροφή του στὴν Ἑλλάδα μὲ τὸν Μακαρέζο, ἔως τὸ Πάσχα τοῦ 1974. Ὁ δὲ Μακαρέζος, ἔκανε ἀγώνα κυριολεκτικῶς γιὰ νὰ ἐνημερώσῃ τὸν Ἰωαννίδη, ἀλλὰ ἐπὶ ματαίῳ. 
Τὸ γιατί ὁ «ἐθνάρχης» «δὲν ἔφερε εὐθύνες» μετά καὶ γιατὶ ἡ Κύπρος (κατὰ «ἐθνάρχη» πάντα) «κεῖται μακράν», θὰ τὸ μάθουμε μόνον ὅταν ἀνοίξῃ αὐτὸς ὁ ῥημαδοφάκελλος, ἐὰν κάποτε ἀνοίξῃ. Ἔως τότε, ὁ «ἐθνάρχης» παραμένει «ἐθνάρχης». Τὰ εἰσαγωγικὰ ἢ ποὺ θὰ βγοῦν ἢ ποὺ θὰ μεγαλώσουν σὲ μέγεθος ἢ ποὺ θὰ ἐξαφανίσουν διὰ παντός τὸ περιεχόμενον τους.
Ἐὰν ὅμως ἡ δημοκρατία ἀπεκαταστάθῃ κατὰ τὴν ἐπιστροφὴ Καραμανλῆ, εἶναι κι αὐτὸ σχετικό. Δημοκρατία θὰ εἶχαμε ἐὰν δὲν βλέπαμε διώξεις κατὰ τῶν ὅσων πρωτοεστάτησαν ἢ συνηργάσθησαν μὲ τὴν χούντα. Γενικῶς δὲν μὲ εὑρίσκουν σύμφωνο οἱ δικατορίες. Ὅμως καὶ οἱ ἐπιλεκτικές τιμωρίες ἐπίσης δὲν μὲ εὑρίσκουν σύμφωνο. (Παράδειγμα κραυγαλέο θὰ διαβάσετε στὸ Τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ κι ὁ πραγματικός του ῥόλος καὶ στὸ Μπαμπινιώτης, κόρες καὶ συμπέθεροι .)
