Γιὰ νὰ ἀντιδράσῃς σὲ κάτι θὰ πρέπῃ νὰ ἀντιλαμβάνεσαι πὼς αὐτὸ τὸ κάτι παραβιάζει βασικὰ ἀνθρώπινα δικαιώματά σου. Δῆλα δὴ σοῦ περιορίζει τὸν χῶρο καὶ τὴν ἐλευθερία. Δῆλα δὴ ἀντιδρᾷς μόνον ἐὰν κάτι σὲ ἐνοχλῇ ἤ ἀντιλαμβάνεσαι πὼς θὰ σὲ ἐνοχλήσῃ.
Γιατί λοιπόν νά ἀντιδράσῃς γιά κάτι πού συμβαίνει μακρυά σου; Γιατί νά ἀντιδράσῃς γιά κάτι πού συμβαίνει στήν Χαλκιδική ἤ στήν Θράκη ἤ στήν Φωκίδα, ἐάν ζῇς στήν Χίο ἤ στήν Κρήτη ἤ στήν Ζάκυνθο; Ἡσύχασε… Δὲν Συνέχεια
Τὸν παραπάνω συνειρμὸ δὲν ὸν ἔκανα ἐγὼ ἀλλὰ ὁ φίλος Ἀνδρέας. Καὶ εἶναι λογικότατος.
Ὅταν κάποιος ἑτοιμάζεται γιὰ πόλεμο, τὸ μοναδικὸ παγκοσμίως ἀποδεκτὸ νόμισμα, μὲ τὴν βοήθεια τοῦ ὁποίου μπορεῖ νὰ κάνῃ ἀναγνωρίσιμες συναλλαγές, εἶναι ὁ χρυσός.
Μία ἱστορικὴ ἀναδρομὴ θὰ μᾶς πείσῃ.
Συνέχεια
Τελικῶς, ἰδίως στὸ ζήτημα τῆς Χαλκιδικῆς, τὸ πολιτικὸ σύστημα τῆς χώρας εἶναι γιὰ νὰ βραβευθῇ!!!
Τὰ βραβεῖα τῆς μεγαλυτέρας ξεφτίλας πρέπει νὰ ἀρχίσουμε νὰ ἀναζητοῦμε ποῦ θὰ δοθοῦν!
Νὰ κάνουμε καὶ διαγωνισμούς…
Νὰ κάνουμε καὶ ἀγῶνες ξεφτίλας…
Συνέχεια
Πρὸ μερικῶν ἡμερῶν μὲ ἐνημέσε ἡ Μαριάννα γιὰ μίαν μικρή της ἔρευνα, ἀναφορικῶς μὲ τὸν πραγματικὸ ἰδιοκτήτη τῶν χρυσορυχίων, ποὺ δὲν ἦταν ἄλλος ἀπὸ τὸν γνωστὸ μεγαλοχρυσοθήρα τοῦ πλανήτου.
Οἰκογένεια Ῥότσιλντ παρακαλῶ.
Τὸ ἀνέφερα σὲ κάποια κείμενα, ἀλλὰ ὁμολογῶ πὼς διατηροῦσαν κάποιες ἐπιφυλάξεις, ὄχι ὡς πρὸς τὴν ἰδιοκτησία, ἀλλὰ ὡς πρὸς τὸ ἐὰν τὰ στοιχεῖα ποὺ μοῦ παρουσίασε ἡ Μαριάννα μποροῦσαν νὰ δημοσιοποιηθοῦν.
Σήμερα ὅμως διαπιστώνουμε πὼς ἔχουν πέσῃ οἱ μάσκες, οὐδεὶς κρατᾶ τὰ προσχήματα, οἱ Ῥότσιλντ πῆραν αὐτὸ ποὺ ἤθελαν, καὶ λέγεται χρυσός, οἱ κουδουνισμένοι, ποὺ εἶτε ἔχουν λάβῃ «δωράκια», εἶτε προμήθειες, εἶτε εἶναι σκέτο ἠλίθιοι ἐκ γενετῆς, κραυγάζουν ὑστερικῶς γιὰ νὰ ὑπαρασπιστοῦν μίαν «ἐπένδυσι» ποὺ προσφέρει τὰ ἐξῇς στὴν χώρα μας καὶ ἰδιαιτέρως στὴν Χαλκιδική:
«Ἀναπτυξιακοὶ» νόμοι, πράσινη ἀνάπτυξις καὶ (κυριολεκτικῶς) πράσινα ἄλογα.
Γενικῶς, τέτοιο δούλεμα οὐδέποτε ἔγινε σὲ κάποιον λαό.
Τό χειρότερο;
Ἐμεῖς πληρώνουμε ἀκόμη καὶ τὶς προεργασίες τῶν «ἐπενδυτῶν» πρὸ κειμένου νὰ «ἐπενδύσουν» τὸ χρῆμα τους. Δῆλα δή, τοὺς καλοπιάνουμε, τοὺς στηνόμαστε στὰ τέσσερα, κατ’ ἐντολὴν Ἀντωνάκη, τοὺς πληρώνουμε πρὸ κειμένου νὰ διαπιστώσουν στὴν πράξι, πόσο Κώτσους μᾶς ἔπιασαν καὶ τελικῶς οἱ ἄνθρωποι ποὺ Συνέχεια
