Μὰ τὶς ἔχουν στὴν …ὥρα τους!!!
Ἐὰν ΔΕΝ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ κατανοήσουμε ἤ νὰ σεβασθοῦμε κάποιαν πληροφορία ἤ κάποιαν γνώσιν, εἶναι βέβαιον πὼς θὰ …περιφέρεται διαρκῶς …γύρω μας, ἀλλὰ θὰ συμπεριφερόμεθα σὰν τὴν …νυκτερίδα ποὺ τυφλωμένη ἀπὸ τὸ φῶς, ἀδυνατεῖ νὰ ἰδῇ στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας. Ἡ ἀπάντησις δὲν θὰ μᾶς …φανερώνεται ἐπιμόνως…
Θὰ ἐμφανισθῆ μόνον ὄταν θὰ μποροῦμε νὰ τὴν …δοῦμε!!! Συνέχεια →

Διότι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἀκόμη παλιμπαιδίζουμε. Διότι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, ἔχουμε «κολλήση» κάπου, σὲ μίαν παιδικὴ ἡλικία, πατᾶμε σὲ αὐτὴν καὶ κάθε φορὰ ποὺ αἰσθανόμεθα ἀδύναμοι, «ἐπιστρέφουμε» σὲ αὐτὴν καὶ ἐξωτερικεύουμε ὅσα σὲ ἐκείνην τὴν στιγμὴ «φυλακίσαμε». Διότι ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, περιστρεφόμεθα καὶ συντηροῦμε ὅλα ἐκείνα ποὺ μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ «δικαιολογοῦμε» μέσα μας αὐτοῦ τοῦ τύπου τὶς συμπεριφορὲς καὶ τὶς προσκολλήσεις μας, ἀρνούμενοι, συνειδητῶς σὲ κάποιες περιπτώσεις, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὅλα μας τὰ βαρίδια, νὰ αἰσθανθοῦμε στοιχειωδῶς ἐλεύθεροι καὶ νὰ ἀλλάξουμε βηματισμό, προταιρεότητες καὶ κατευθύνσεις. Συνέχεια →

Ὡραῖες οἱ θεωρίες… Ἀκόμη ὡραιότερες οἱ ἰδεολογίες…. Τέλειες οἱ …ὀνειρώξεις…
Ὅμως… Ἕνα ὅμως ταλανίζει διαρκῶς τὴν καθημερινότητά μας, τὰ μυαλά μας καὶ μᾶς ὁδηγεῖ στὸ νὰ λαμβάνουμε (συνήθως) τὶς λάθος ἀποφάσεις.
Γιατί; Συνέχεια →

Ὅπως ἡ Πόλις ὁρίζει μὲ τὰ τείχη της τὰ ὅρια, ἐντὸς τῶν ὁποίων ὀφείλουν οἱ πολίτες  νὰ ἀναπτυχθοῦν ὡς προσωπικότητες,  νὰ ἐκπαιδευθοῦν καταλλήλως, γιὰ νὰ εἶναι ἑτοιμοπόλεμοι, ἀλλὰ καὶ νὰ αὐτοπειθαρχήσουν γιὰ νὰ μποροῦν ἀνᾲ πάσᾳ στιγμῇ νὰ ἐλέγχουν τὰ πάθη τους καὶ τὶς ὁρμές τους, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν παρασύρονται ἀπὸ αὐτὰ καὶ νὰ μὴν ἀποκτηνώνονται, ἔτσι καὶ ὁ Ἄνθρωπος, σὰν ἔνας μικρὸς κόσμος, ὀφείλει νὰ ὁρίζῃ τὸ ποῦ εἶναι τὰ δικά του ὅρια, τῶν ἄλλων, νὰ αὐτοπειθαρχῆ στὰ πιστεύω του καὶ στὶς Ἀξίες του, μὰ κυρίως πάντα νὰ παραμένῃ σὲ ἑτοιμότητα γιὰ νὰ ὑπερασπισθῇ τὸν Ἑαυτόν του καὶ τοὺς συνανθρώπους του. Συνέχεια →

Ὅλη μας ἡ ζωὴ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ χρῆμα. Πόσα θὰ κερδίσουμε, πῶς θὰ τὰ διαχειρισθοῦμε, πῶς θὰ καλύψουμε τὶς ἀπαιτήσεις τοῦ συγχρόνου βίου, ποὺ διαρκῶς πολλαπλασιάζονται καὶ οὔτω καθ΄ ἐξῆς. Μά, ἀκόμη κι ὅταν καλυφθοῦν οἱ ἄμεσες ἀνάγκες μας, πάντα κάτι ἄλλο, ἀκόμη μεγαλύτερον, ἀναμένει γιὰ νὰ ξεκινήσουμε νὰ τὸ κατακτήσουμε. Καί, φυσικά, πάντα, μὰ πάντα, ῥίχνουμε καὶ κλεπτὲς ματιὲς γύρω μας, γιὰ νὰ διαπιστώσουμε ἐὰν κάποιος ἄλλος κινεῖται μὲ μεγαλύτερες ταχύτητες ἀπὸ ἐμᾶς, στὸ ἐπίπεδον κτήσεως ἀγαθῶν.
Συνέχεια →