Σκεπτόμουν αὐτὸ ποὺ ἔλεγε ὁ Ἀλέξανδρος Βέλλιος περὶ εὐθανασίας.
Ὅτι ἔχει δύο μῆνες ζῳῆς καὶ θέλει νὰ πάῃ στὴν Ἐλβετία γιὰ νὰ κάνῃ εὐθανασία.
Συγγνώμην ἀλλὰ ὡς χρόνιος ἀσθενής, πιστεύω πὼς εἶναι ὅ,τι πιὸ δειλὸ καὶ ἄνανδρο ἔχω ἀκούσει.
Πόσο λιποτάκτης τῆς ζωῆς πρέπει νά εἶσαι γιά νά πατήσῃς ἕνα κουμπάκι καί νά κοιμηθῇς γιά πάντα;;; Συνέχεια
Καὶ ὅσο γιὰ αὐτούς, ποὺ δυστυχῶς, σὲ ἐποχὲς κρίσεως αὐξάνονται μὲ γεωμετρικὴ πρόοδο, ψάχνουν γιὰ συνωμοσίες, ἐπικυριάρχους, ἐλέγχους τοῦ νοῦ καὶ διαβολικὲς ἐλίτ, πού ἐξουσιάζουν τὸ μυαλό μας…
Ἂς μὴ τοὺς ψάχνουμε μόνον ἔξω ἀπὸ τὸν ἑαυτόν μας. Ἀλλὰ ἂς κυττάξουμε πρώτα καὶ βαθειὰ μέσα μας. Συνέχεια
«Δεν υπάρχει κάτι πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων».
Αριστοτέλης, 384-322 π.Χ.
Ο παρανοϊκός προοδευτισμός του Political Correctness (πολιτική ορθότητα).
Ένας ψυχο-συναισθηματικός ολοκληρωτισμός που επιβάλλεται στις νεοταξικές οχλομάζες προκειμένου να ΕΥΝΟΥΧΙΣΤΟΥΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ σε τρικυμία εν κρανίω απο μια ισοπεδωτική «ισότητα» που κο Συνέχεια
Πρὶν 45 χρόνια καὶ βάλε ὅτι περίεργο ἔβλεπαν τὰ παιδικά μας μάτια, τὸ μετέτρεπαν σὲ κοσμητικὸ ἐπίθετο. Ἀδιάφορο ἂν ὁ τελικὸς ἀποδέκτης ἦταν ἀγόρι ἢ κορίτσι. Χονδρέ, γυαλάκια, κουτσοδόντη, γλόμπε, στραβοδόντη, κατρουλή, χεσμένε, βλᾶκα, βλάκα, σκατένιε, σπυριάρη, ξένε, χαζέ, φύτουλα, μαμόθρεφτο κοκ. Συνέχεια
Ξερνῶ ὅταν τὸ παίζετε καταραμένοι ποιητὲς σὲ ὅ,τι συμβαίνει μόνον ἐκτὸς αὐτῆς τῆς ἄμοιρης χώρας…
Τί κακὸ μᾶς βρῆκε ἐδῶ στὰ ἴντερνετς…
Καὶ δώστου οἱ σημαῖες ἀπὸ Εὐρῶπες μέχρι Ἀκτὲς Ἐλεφαντοστοῦν.
Δακρύβρεκτες εὐχὲς ἀπὸ τὸ πουθενά , ψευθοθλίψις καὶ δάκρυα γιὰ νὰ δείχνετε ἀρεστοὶ κυβερνοχίπηδες, παιδιὰ μὲ λεπτὰ αἰσθήματα καὶ ὑπερμούφα συναισθηματικὲς ἀηδίες, ποὺ αὐτοαναιρεῖτε μὲ τὴν πρώτη εὐκαιρία, ὅταν τὸ φίλτρο τῆς κρίσεως περνᾷ ἀπὸ τὴν οἰκογένειά σας ἢ τὸν κομπλεξικὸ ἐαυτούλη σας. Συνέχεια
Στὴν ζωὴ μοῦ μέχρι σήμερα, ἔχω μπλέξει σὲ καβγᾶδες τέσσερεις φορές. Ἡ τελευταία φορὰ ἦταν, ὅταν ἤμουν περίπου 22 χρονῶν. Δὲν τοὺς εἶχα προκαλέσει ἐγώ, ἀλλὰ τοὺς εἶχα ἀποδεχθεῖ, ἀφοῦ δὲ μποροῦσα νὰ κάνω κάτι ἄλλο.
Θὰ ἀναφερθῶ στὴν πρώτη φορά, ποὺ ἦταν στὸ Λύκειο, διότι ἐμπεριέχει καὶ ἕνα δίδαγμα περὶ φόβου, ποὺ μοῦ ἐχρησίμευσε πολὺ στὴν μετέπειτα ζωή μου. Φαντάζομαι, ὅτι πολλοὶ ἀπὸ ἐσᾶς θὰ ἔχετε κάποιαν ἀνάλογο ἐμπειρία ἀπὸ τὰ μαθητικά σας χρόνια.
Ἦταν, λοιπόν, κάποιος συμμαθητής μας τότε στὴν Ἀ΄λυκείου, δυνατὸς καὶ νευρώδης, τσαμπουκᾶς καὶ προκλητικὸς πρὸς ὅλους. Εἶχε πάντα τὸ ζωνάρι του λυμένο γιὰ καβγᾶ καὶ γιὰ τὸ παραμικρό σου ζητοῦσε τὸν λόγο. Ἦταν μάγκας καὶ κακὸς στὰ μαθήματα καὶ εἶχε καταφέρει νὰ ἐξελιχθῃ σὲ φόβητρο ὅλων, ἕνας μικρὸς τύραννος. Εἶχε δείρει καὶ ἕναν δύο, εἴχαμε λουφάξει ὅλοι. Προσωπικὰ τὸν ἀπέφευγα γιὰ νὰ μὴ μπλέξω. Συνέχεια
