Στὴν ἐποχή μας συμβαίνει κάτι ἰδιαιτέρως …παράλογον, γιὰ τὶς συνήθεις συνθῆκες διαβιώσεώς μας. Κάτι ἰδιαιτέρως βαρὺ καὶ ἀσήκωτο, ποὺ διαρκῶς μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ἐμεῖς κάτι πρέπει (ἐπὶ τέλους) νὰ διακρίνουμε, νὰ μάθουμε καί, ἐν συνεχείᾳ, νὰ ἀλλάξουμε. Κάτι ποὺ ἀκόμη κι ἐάν, ἐκ πρώτης ὄψεως, δείχνει νὰ ἀντιμετωπίζεται ὅπως ὅπως, ἐν τούτοις, «ἐπιστρέφει», σὲ διαφορετικὲς ἴσως ἐκδοχές, μὰ πάντα ἐξ ἴσου πιεστικό, ἀσήκωτο καὶ ἐξουθενωτικό. Συνέχεια →

Πῶς εἶναι τό ἀπό μέσα μας;
Εἶναι αὐτό πού βλέπουμε ἤ μήπως ἕνας …κουμπαράς, σάν ὅλους τους ἄλλους;
Εἴμαστε πράγματι αὐτό πού δείχνουμε;
Ἤ εἴμαστε μόνον αὐτό πού θέλουν οἱ ἄλλοι νά βλέπουν ἐπάνω μας;
Εἴμαστε τελικῶς πραγματικοί ἄνθρωποι ἤ εἴμαστε …χωματερές; Συνέχεια →

Διαβιοῦμε σὲ ἕναν κόσμο τέτοιον, ὅπου μάθαμε νὰ «προσαρμοζόμεθα» τόσο, ὅσο νὰ «χωροῦμε» μέσα σὲ ὅλο καὶ στενότερα ὅρια. Ὅρια τέτοια ποὺ πλέον δὲν κρίνονται, δὲν ἐπανεξετάζονται καὶ διαρκῶς μᾶς ἀπομειώνουν τὰ πεδία δράσεως. Ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ ἀσφυκτικοῦ, μὲ αὐξητικὲς τάσεις πιέσεως, σκηνικοῦ, εἴμεθα ὑποχρεωμένοι καὶ νὰ ἐπιβιώνουμε καὶ νὰ ἀνθέχουμε ἀλλὰ καὶ νὰ στηρίζουμε, κατὰ τὶς ἀνάγκες τους, τοὺς γύρω μας.

Τὸ ἀποτέλεσμα ὅμως ὅλης αὐτῆς τῆς διογκουμένης, δίχως ἀρχῆς καὶ τέλος, πιέσεως μᾶς ὑποχρεώνει νὰ περιορίζουμε ὅλο καὶ περισσότερο τὶς ἀληθεῖς μας ἀνάγκες. Ἀνάγκες ποὺ δὲν σχετίζονται μὲ τὶς κρατοῦσες ἀπόψεις, ἀλλὰ μὲ τὰ ὅσα ὁ ἑαυτός μας χρειάζεται ἀληθῶς, ἀλλὰ ἀδυνατοῦμε νὰ τοῦ προσφέρουμε. Ἀνάγκες τέτοιες ποὺ ἔως προσφάτως δὲν ὑποψιαζόμεθα ἀλλὰ ποὺ τώρα πλέον μᾶς ὑποχρεώνουν νὰ ἐνσκύψουμε σὲ αὐτές, νὰ τὶς ἀναγνωρίσουμε, νὰ τὶς σεβασθοῦμε καὶ νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ ἐκφρασθοῦν. Μά πῶς θά συμβῆ τοῦτο ἐάν δέν ἀπαλλαγοῦμε ἀπό κάθε τί τεχνητό καί ἐπίκτητο; Συνέχεια →

Εἴτε τὸ συνειδητοποιοῦμε, εἴτε δὲν τὸ συνειδητοποιοῦμε, διανύουμε μίαν ἀπὸ τὶς δυσκολότερες περιόδους καὶ τοῦ ἀτομικοῦ μας βίου, μὰ καὶ τῆς Ἀνθρωπότητος. Ἀγνοῶντας δὲ τὸ γενικότερον ἱστορικὸ πλαίσιον, ἐφ΄ ὅσον ἡ ἐπίσημος ἱστορικὴ ἐκδοχὴ μᾶς ἔχει «πείση» γιὰ τὸ «πόσο τυχεροὶ εἴμαστε ποὺ διαβιοῦμε στὸν σημερινό μας πολιτισμό», εἶναι ἀπὸ δύσκολο ἔως ἀδιανόητον τὸ νὰ ἐμβαθύνουμε, κατὰ τὰ ἀναγκαία, γιὰ νὰ κατανοήσουμε τὸ πόσο διόλου …«ξεκάρφωτα» καὶ διόλου …τυχαία εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς συμβαίνουν. Συνέχεια →

Κάθε διαμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου, κάθε πνευματικὴ καλλιέργεια καὶ κάθε πολιτισμὸς βασίζονται σὲ μιὰ συμφωνία γιὰ τὸ ἐπιτρεπτὸ καὶ τὸ ἀνεπίτρεπτο, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὸ σωστὸ καὶ τὸ λάθος.

Ὁ ἄνθρωπος πάντοτε εἶναι σὲ ἔναν δρόμο μεταξὺ πρωτογόνου καὶ ἀνθρώπου τοῦ μέλλοντος καὶ ἔχει πάντα πολλά, ἀναρίθμητα πολλὰ νὰ καταπιέσει μέσα του, νὰ κρύψει, νὰ ἀπαρνηθῇ για μπορέσει νὰ γίνει ἕνα καλὸ μέλος τῆς κοινωνίας. Συνέχεια →