Ὑπάρχουν κάποιες πολὺ ἐνδιαφέρουσες λεπτομέρειες, ποὺ (εἰδικῶς) αὐτὴν τὴν ἐποχή, καθορίζουν τὴν συνολική μας συμπεριφορά, ὡς ἀτόμων, ὄχι μόνον ἀπέναντι στὴν κοινωνία μας, ἀλλὰ κυρίως ἀπέναντι στοὺς ἑαυτούς. Αὐτὲς οἱ λεπτομέρειες σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὸ ἐὰν διαθέτουμε, ἤ ὄχι, γενικὲς Ἀρχὲς περὶ Δικαίου μά, κυρίως, τὸ ἐὰν ὑφίσταται (ἢ  ὄχι) ἀπόλυτος ἐσωτερικὴ δέσμευσις ἔναντι αὐτῶν τῶν Ἀρχῶν.

Τί ἐννοῶ;
Ὅλοι μας, λίγο ἔως πολύ, γνωρίζουμε καὶ τὸ τί ἀκριβῶς Δίκαιον χρειάζεται ἡ κοινωνία μας, μά, πολὺ περισσότερο, ἀναγνωρίζουμε καὶ στιγματίζουμε τὸ ἄδικο, ὅταν ἐπικρατῇ. Αὐτὴ ὅμως ἡ ἱκανότης μας δὲν μᾶς «μετουσιώνει» αὐτομάτως καὶ σὲ ὑπερασπιστὲς τοῦ, κατ’ ἐμᾶς ἀναγκαίου, Δικαίου. Διότι τελικῶς ἄλλο τὸ νὰ γνωρίζουμε ποῖο Δίκαιον θὰ ἔπρεπε νὰ ἐπικρατῇ καὶ ἄλλο τὸ νὰ δεσμευόμεθα πλήρως, ἀπολύτως καὶ καθολικῶς γιὰ νὰ ἐπικρατήσῃ.

Ὅταν λοιπὸν θὰ ἀποφασίσουμε νὰ ἀσχοληθοῦμε σοβαρῶς μὲ τὸ ἐν λόγῳ …ζητηματάκι, θὰ διαπιστώσουμε πὼς οἱ πλεῖστοι ἐξ ἡμῶν ἀρνούμεθα, ἐπὶ τῆς οὐσίας, νὰ δεσμευθοῦμε πλήρως ἔναντι ὅλων ἐκείνων πού, ὑποτίθεται, θεωροῦμε ὡς ἀναγκαία, γιὰ νὰ λειτουργῇ ἰσοῤῥοπημένα ὁ κόσμος μας. Δεσμευόμεθα ὅμως πλήρως ἔναντι αὐτῶν ποὺ μᾶς …ἔπεισαν πὼς εἶναι ἀναγκαία, ἀκόμη καὶ τώρα, ποὺ ἕνα πρὸς ἔνα ὅλα αὐτὰ καταῤῥέουν…

Ἐλάχιστοι τελικῶς ἐξ ἡμῶν διαθέτουν τὴν ἀναγκαία ἐσωτερικὴ ἐκείνην δέσμευσιν, ποὺ τοὺς ἐπιβάλλει νὰ προασπίζονται διαρκῶς, ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ζωή τους, ἐὰν ἀπαιτηθῇ, ὅλα ἐκείνα ποὺ πιστεύουν γιὰ ἀναγκαία καὶ δίκαια. Αὐτοί, οἱ ἐλάχιστοι, διακρίνονται ἀπὸ τὸ ὔψιστον ἐπίπεδο ἐσωτερικῆς καὶ ἠθικῆς τους δεσμεύσεως, πού, ἐνᾦ ἐκ πρώτης (καὶ μόνον ὄψεως) τοὺς φέρνει διαρκῶς σὲ θέσεις συγκρούσεως μὲ τοὺς γύρω τους, ἐν τούτοις ὅμως, εἰδικῶς στὶς ἡμέρες μας, αὐτὴ ἡ κατάστασις τοὺς βοηθᾶ νὰ διακρίνουν σαφῶς καὶ δίχως περιοριστικὰ πρίσματα, τὸ ποῦ, ὑποχρεωτικῶς, ὀφείλει νὰ κατευθυνθῇ ἡ Ἀνθρωπότης, ἐὰν πράγματι θέλῃ νὰ ἐπιβιώσῃ.

Οἱ περισσότεροι ἁπλῶς δύνανται νὰ ἀναγνωρίζουν (ἐὰν μποροῦν κι αὐτό!!!) ὡς ἀναγκαία τὰ ὅσα ἡ κοινὴ περὶ Δικαίου αἴσθησις ὑπαγορεύει, ἀλλὰ ἐπιλέγουν νὰ ἀναβάλουν διαρκῶς τὶς ἀποφάσεις τους περὶ ἀτομικῆς δεσμεύσεώς τους ἔναντι ὅλων αὐτῶν. Κι ἔτσι καταντήσαμε νὰ ἑστιάζουμε στὰ (ὅσο τὸ δυνατὸν πιὸ πολλὰ ἢ κι ἀκριβὰ) ἀποκτήματα, ἀλλὰ οὐδόλως στὸ ἕνα καὶ σημαντικότερον ὄλων: στὸ ἦθος μας!!! 

Ὅλη αὐτὴ ἡ κατάστασις, ποὺ ἀποσαφηνίζει πλήρως τὸ ποιὸς εἶναι ἀπὸ τὸ ποιὸς φαίνεται νὰ εἶναι, ἴσως, γιὰ τὴν ὥρα, ἀκόμη νὰ μπορῇ νὰ ἀποσιωποιηθῇ. Ὅμως κάτι μέσα μας, πολὺ δυνατό, μᾶς ὠθεῖ διαρκῶς στὸ νὰ παύσουμε νὰ ἀναπαράγουμε συμπεριφορὲς ποὺ μᾶς παγιδεύουν σὲ ἐπίπλαστες καὶ ἄχρηστες ἀνάγκες, γιὰ νὰ ξεκινήσουμε, σιγά-σιγά, νὰ ἐντοπίζουμε καὶ νὰ ἑστιάζουμε στὶς ἀληθεῖς.

Κάτι συμβαίνει σήμερα. Κάτι …ἀόριστον, ἀσαφὲς καὶ ἄβολον. Κάτι ποὺ μᾶς πιέζει περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλην φορὰ καὶ ἐμεῖς ἐπιχειροῦμε νὰ τὸ ἀγνοήσουμε, μὰ τελικῶς καταλήγουμε ἁπλῶς νὰ χρονοκαθυστεροῦμε.

Ἴσως οἱ παραπάνω σκέψεις μου νὰ εἶναι λάθος ἐκτίμησις ἀπὸ πλευρᾶς μου. Ἴσως κι ὄχι. Γιὰ νὰ ἀποφασίσουμε ὅμως τὸ ἐὰν πράγματι ἰσχύουν, ἤ ὄχι, ἂς σταθοῦμε μερικὲς στιγμές, ἂς ἀναρωτηθοῦμε εἰλικρινῶς γιὰ τὸν δικό μας ῥόλο σὲ ὅλα τὰ παραπάνω καὶ ἂς τολμήσουμε νὰ διακρίνουμε, νὰ κατανοήσουμε καὶ νὰ δοκιμάσουμε. Δὲν θὰ μᾶς λυθοῦν προβλήματα ἄμεσα, ἀλλὰ σίγουρα κάποιες ἀπαντήσεις θὰ μᾶς δοθοῦν. Καί, σίγουρα, κατόπιν αὐτῶν, θὰ καταφέρουμε νὰ κατανοήσουμε τὸ ἐὰν κι ἐμεῖς εἴμαστε μέρος τοῦ προβλήματος ἢ μέρος τῆς ἀπαρχῆς τῶν λύσεών του.

Φιλονόη

εἰκόνα