Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἀλεξανδρῆς Μιχαήλ

Λεξιπαιδιά: Τὰ λίγα λόγια ζάχαρη καὶ τὰ καθόλου μέλι.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβασθῆτε το…
Εὐχαριστῶ.

Φιλονόη

Λεξιπαιδιά Τὰ λίγα λόγια ζάχαρη καὶ τὰ καθόλου μέλι.Τὸ μέλι εἶναι ἡλικιακὰ ἀρχαιότερη λέξη τῆς ζάχαρης, ἀφοῦ μαρτυρεῖται ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὁμήρου. Ὁ Ποιητὴς τὴν ἀναφέρει πολλὲς φορές (Α249. Λ631, ψ170, κ 234) ὡς προϊὸν τῆς μελίσσης (Β87) καὶ ἐν ταυτῶ τὴ χρήση τοῦ μελιοῦ. Χρησιμοποιεῖ ἐπίσης τὴ λέξη ὡς πρῶτο συνθετικό, μελίγυρις (μ187)= γκυκύφωνος, μελιηδύς (Δ346)= ὁ γλυκὸς σὰν μέλι, μελίκρητον (κ519)= κρᾶμα μέλιτος καὶ γάλακτος, μελίφρων (Β34)= ὁ εὐφραίνων τὸν νοῦν. Ἡ ζάχαρη εἶναι τύπος δημώδης καὶ προῆλθε ἀπὸ τὶς ἐκ πολιτογραφήσεως ἀπὸ τὶς ἀνατολικὲς γλῶσσες λέξεις (παράβαλε τὴ μαλαισιανή jagara) σάκχαρ (Ἀρριανός, «περίπλους Ἐρυθρᾶς θαλάσσης», 9), σάκχαρις (Διοσκουρίδης «περὶ Εὐπορίστων», Α, 41), σάκχαρον (Διοσκουρίδης «περὶ Εὐπορίστων», Β, 104), διότι εἰσήγετο ἀπὸ τὴν Ἰνδία ὡς προϊὸν κάποιου φυτοῦ, καλάμου ἢ φοίνικα. Συνέχεια →

Σωκράτης: Μαθήματα μαιευτικῆς μεθόδου καὶ ταπεινότητας.

ἀπὸ τὸν/τὴν

1

 

Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβασθῆτε το…
Εὐχαριστῶ.

ΦιλονόηΣωκράτης Μαθήματα μαιευτικῆς μεθόδου καὶ ταπεινότητας.

 

ΠΛΑΤΩΝ, ΙΠΠΙΑΣ ΕΛΑΤΤΩΝ, (ἢ περὶ τοῦ ψεύδους. ἀνατρεπτικός).

Κύριο πρόσωπο τοῦ διαλόγου εἶναι ὁ σοφιστὴς Ἱππίας ὁ Ἠλεῖος, ὁ ὁποῖος κατείχετο ἀπὸ τὸση ἀλαζονεία γιὰ τὴ σοφία του, ὥστε κατὰ τοὺς Ὀλυμπιακοὺς ἀγῶνες πρόσφερε τὸν ἑαυτό του σ’ ὅποιον ἤθελε νὰ τὸν ἐρωτᾶ περὶ οἱουδήποτε θέματος. Αὐτὸν ειρωνεύεται ὁ Σωκράτης στὸν διάλογο Πρωταγόρα. Κανένας ἀπὸ τοὺς ἀθλητὲς δὲν εἶχε τοιαύτη πεποίθηση γιὰ τὶς σωματικές του ἱκανότητες, ὅση εἶχε ὁ Ἱππίας γιὰ τὴ διάνοιά του. Βεβαιότατα ἦταν πολύτεχνος καὶ πολυμαθής καὶ σεβαστὸ πρόσωπο ἀπὸ τὸ Σωκράτη, ὁ ὁποῖος, ὅπως ὁμολογεῖ, θέλει νὰ ὠφεληθεῖ ἀπὸ τὴ συζήτηση ποὺ ἔχει μαζί του. Δείγματα τῆς πολυτεχνίας του ἦσαν τὰ δικά του ἔργα τέχνης, ἕνα δακτυλίδι, μία σφραγίδα, μία στλεγγίδα καὶ μία λήκυθος, τὰ ὁποῖα ἔφερε μαζί του στὴν Ὀλυμπία. Ἦταν σκυτοτόμος, πλέκτης, ὑφαντὴς καὶ ῥάπτης. Πέραν τῆς φιλοτέχνου κλίσεως ἦταν γνωστὸς ὡς τραγωδοποιός, διθυραμβοποιὸς καὶ λογοποιός.

Συνέχεια →

Σωκράτης, ὁ γόης πνευμάτων καὶ ψυχῶν.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβασθῆτε το…
Εὐχαριστῶ.

ΦιλονόηΣωκράτης, ὁ γόης πνευμάτων καὶ ψυχῶν.

 

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΜΕΝΩΝ, 80ab (ἢ περὶ ἀρετῆς, πειραστικός).

   Ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τοῦ διαλόγου εἶναι ὁ Μένων ὁ Θεσσαλός, μορφωμένος στὴ σχολὴ τοῦ ῥήτορα Γοργίου. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατηγοὺς τῶν μυρίων ποὺ ἀκολούθησε τὸν Κῦρο καὶ μετὰ τὴ νικηφόρο μάχη στὰ Κούναξα δολοφονήθηκε μὲ τοὺς ἄλλους συστρατήγους, Κλέαρχο τὸν Λακεδαμόνιο, Πρόξενο τὸν Βοιώτιο, Ἀγία τὸν Ἀρκάδα καὶ Σωκράτη τὸν Ἀχαιό. Γιὰ τὴν προσωπικότητά του γράφει ὁ φίλος του Ξενοφῶν στὸ ἔργο του Κύρου Ἀνάβασις (Β, vi, 21-29). Ὁ Μένων εἶχε ἀκόρεστη ἐπιθυμία τοῦ πλούτου καὶ τοῦ κέρδους, ἤθελε δὲ νὰ ἔχει φίλους τοὺς πλέον ἰσχυρούς, γιὰ νὰ μὴ δικάζεται σὲ περίπτωση παρανομίας. Ἡ ἐπιορκία, ἡ ἀπάτη καὶ τὸ ψεῦδος ἦσαν προσφιλεῖς μέθοδοί του, γιὰ τὶς ὁποῖες μάλιστα ἐχαίρετο καὶ εὐχαριστεῖτο. Πίστευε ὅτι ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ταυτόσημα τῆς ἠλιθιότητας. Δὲν περιφρονοῦσε τοὺς ἐχθρούς του, ἀλλὰ ἀντίθετα γελοῦσε σὲ βάρος τῶν φίλων του ποὺ τοὺς κατέκλεβε. Φοβόταν τοὺς ἐπιόρκους καὶ τοὺς άδίκους, διότι τοὺς θεωροῦσε καλὰ ὁπλισμένους, ἐνῶ τοὺς εὐόρκους καὶ τοὺς φιλαλήθεις τοὺς θεωροῦσε ἀνάνδρους.
Συνέχεια →

Ἔτσι κάνουν τὰ γοργόνια. Ἐργάζονται νυχθημερόν.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ἔτσι κάνουν τὰ γοργόνια. Ἐργάζονται νυχθημερόν.

Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς,  τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβαστεῖτε το…
Εὐχαριστῶ.

Φιλονόη

Ἡμέρα καὶ Νύξ ( Ἡμερονύκτιον/Νυχθήμερον).

Α. Τὸ ἦμαρ, -ἀπαντᾶται καὶ ὡς ἡμέρη (Θ541, Ν828, λ294, ξ93, ω514)-, τίθεται σὲ ἀντίθεση μὲ τὴ νύκτα. Ἔχει ὅμως καὶ ἰδιαίτερες σημασίες:

  1. Δηλώνει ὥρα τῆς ἠμέρας: μέσον ἦμαρ (Φ111)= μεσημβρία, δείελον ἦμαρ (ρ606)= δείλη. 
  2. Τίθεται ἐπὶ τῶν ἐποχῶν τοῦ ἔτους: ἤματι χειμερίῳ (Μ279)= χειμωνιάτικη μέρα> Χειμώνας, ἤματ’ ὀπωρινῶι (Π385) = φθινοπωρινὴ μέρα> Φθινόπωρο.
  3. Συχνὰ τίθεται πρὸς περιγραφὴ μιᾶς καταστάσεως μὲ προσδιοριστικὸ ἐπίθετικο: αἴσιμον, ἀναγκαῖον, δούλιον, ἐλεύθερον, μόρσιμον, νηλεές, νόστιμον, ὀλέθριον, ὀρφανικόν.
  4. Τίθεται μὲ πρόθεση πρὸς ἐπακριβέστερο διορισμὸ χρονικοῦ σημείου ἢ χρονικῆς διαρκείας ἢ καταστάσεως:

Συνέχεια →

Θεμελειώδεις νόμοι τῆς Νοήσεως.

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Θεμελειώδεις νόμοι τῆς Νοήσεως.Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβαστεῖτε το…
Εὐχαριστῶ.

Φιλονόη

ΕΙΣΑΓΩΓΗ:

  Οἱ θετοὶ νόμοι δὲν μποροῦν νὰ καθορίζουν ποῖα διανοήματα δέχεται ὡς ὀρθὰ ἡ νόησή μας καὶ ποῖα ἀποκρούει ὡς παράλογα. Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὸ κάνει οὔτε κάθε νόηση χωριστά. Ὑπάρχουν ὁρισμένοι βασικοὶ νόμοι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἰσχὺ γιὰ κάθε νόηση μὲ καθολικὸ καὶ ἀπόλυτο χαρακτήρα. Αὐτοὶ λέγονται θεμελιώδεις νόμοι τῆς νοήσεως ἢ λογικὲς ἀρχές. Αὐτὲς τὶς λογικὲς ἀρχὲς διετύπωσαν ὁ Παρμενίδης, ὁ Πλάτων καὶ ἄλλοι φιλόσοφοι, τὶς ὁποῖες ὁ Ἀριστοτέλης ὀνόμασε «πρῶτες ἀρχές» ἤ «ἀξιώματα». Αὐτὰ τὰ θεμελιώδη ἀξιώματα τῆς νόησης εἶναι τέσσερα: Συνέχεια →

Λεξιπαιδιά: Τῆς φυλακῆς τὰ σίδερα εἶναι γιὰ τοὺς λεβέντες!

ἀπὸ τὸν/τὴν

0

Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβαστεῖτε το…
Εὐχαριστῶ.

Φιλονόη

 

Λεξιπαιδιά Τῆς φυλακῆς τὰ σίδερα εἶναι γιὰ τοὺς λεβέντες!

Αὐτὴ ἡ λαϊκὴ ἔκφραση μὲ ἀφήνει σύμφωνο μὲ τὸ περιεχομενό της, διότι προφανῶς πρόκειται γιὰ εἰρωνεία πρὸς ἐκείνους ποὺ διαπράττουν ποινικὸ ἀδίκημα, παρόλο ποὺ γνωρίζουν τὶς συνέπειες τῶν πράξεών τους. Ἀσφαλῶς κανένας δὲν ἔχει κράση τόσο δυνατή, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ ὑπομένει τὴ στέρηση τῆς ἐλευθερίας, ἀκόμη καὶ γιὰ λίγο διάστημα χρόνου. Ὁ «λεβέντης» δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει ἀνεξάντλητη μυϊκὴ δύναμη, ὥστε νὰ λυγίσει τὰ σίδερα τῆς φυλακῆς, οὔτε ἠθικὸ παράστημα τέτοιο, ὥστε νὰ ἀποποιεῖται τὴν κοινωνικότητά του καὶ νὰ τὴν κλείνει στὸ σιδερένιο κλουβί. Συνέχεια →