Ὅταν ἐρωτευόμαστε ἔναν ἄνθρωπο στὴν πραγματικότητα ἐρωτευόμαστε τὴν μοναδικότητά του, αὐτὸ τὸ ἐλεύθερο πέταγμά του, αὐτὴ τὴν ξεχωριστὴ μουσικὴ τοῦ πνεύματός του. Αὐτὴ εἶναι ἡ ὀμορφιά του, ἡ ἐλευθερία του. Πολλὲς φορὲς ὅμως μέσα στὴν σχέσι ἀρχίζει κάποιος νὰ κάνει διάφορα πράγματα γιὰ νὰ ἐλέγξῃ τὸν ἄλλο, νὰ τὸν περιορίσῃ, νὰ τὸν ἀλλάξῃ καὶ ἔτσι νὰ κλείσῃ κάθε πόρτα πρὸς τὴν ἐγκαταλείψι. Μαζὺ μὲ αὐτὸ σταματάει καὶ ἡ ἐλευθερία. Ὁ ἄνθρωπος ἦταν ὄμορφος ἐπειδὴ ἤταν ἐλεύθερος, γιατὶ ἡ ἐλευθερία εἶναι συστατικὸ τῆς ὀμορφιᾶς. Συνέχεια →

Εἶναι ἀστεῖο ὅμως…
Τὰ ἔχουμε ἤδη ὅλα, ἐδῶ, τώρα… Ὅλα! Ὅλα!
Εἴμαστε ἤδη καλά… ἁπλῶς δὲν θέλουμε καὶ δὲν ἀντέχουμε νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε…

Ἡ ζωή σου, ἡ ζωή μου, οἱ ζωές μας, γιὰ κάποιους, ποὺ φέρονται νὰ κινοῦν τὰ νήματα στὸν πλανήτη, δὲν ἔχουν ἀξία.
Τὸ μόνον ποὺ μποροῦμε ἐμεῖς νὰ κάνουμε, κάθε μας στιγμή, γιὰ ὅσο θὰ πατοῦμε τὰ πόδια μας σὲ ἐτούτην τὴν Γῆ, εἶναι νὰ χαιρόμεθα τὰ λίγα ἤ τὰ πολλὰ ποὺ διαθέτουμε… Τὰ ὅσα λίγα ἤ τὰ ὅσα πολλά…
Τὴν ὑγεία μας, τοὺς φίλους μας, τὴν οἰκογένειά μας, τοὺς ἀγαπημένους μας…. Συνέχεια →

Οἱ σχέσεις ἀγάπης τοῦ παρελθόντος, οἱ παιδικὲς μνῆμες, οἱ ἀνεκπλήρωτες προσδοκίες καὶ οἱ πεποιθήσεις εὑρίσκονται ὅλα συσκευασμένα στὴν γλῶσσα τοῦ παρόντος. Ἑπομένως τὸ «σ΄ ἀγαπῶ» ἐπεκτείνεται στὰ ἐξῇς: «Σ΄ ἀγαπῶ ὅπως ἀγαποῦσε ὁ πατέρας μου τὴν μάννα μου πρὶν χωρίσουν.» «Σ΄ ἀγαπῶ ὄσο δὲν μὲ πλησιάζεις πολύ.» «Σ΄ ἀγαπῶ ὅπως ἀγαποῦσε ὁ Ῥωμαῖος τὴν Ἰουλιέτα, ἀλλὰ σὲ παρακαλῶ μὴ μοῦ ζητήσεις νὰ πεθάνω γιὰ ἐσέναν».

Τὸ σ΄ ἀγαπῶ εἶναι ἡ πιὸ συναισθηματικὴ ἀπὸ ὄλες τὶς λέξεις τῆς γλώσσης μας καὶ περιλαμβάνει πολλὰ συναισθήματα, στὰ ὁποῖα ἴσως δεν ἀναφερόμαστε ποτὲ ἀνοικτά, ἰδιαίτερα ἂν εἶναι ἐπώδυνα. Συνέχεια →

Παλαιά ἐπίστευα ὅτι τὴν εὐτυχία θὰ μποροῦσα νὰ τὴν εὕρω μόνον ἐὰν ἔφθανα στὸν τελικὸ στόχο ποὺ κάθε φορὰ ὅριζα.
Ἀργότερα κατάλαβα πὼς ἀρκετοὶ ἀπὸ τοὺς στόχους μου ἀπαιτοῦσαν πολὺ περισσότερο χρόνο ἀπὸ αὐτόν ποὺ ἀρχικὰ εἶχα φαντασθεῖ.
Καὶ ἔτσι συνειδητοποίησα πὼς τὸ πνεῦμα τοῦ ταξειδιοῦ εἶναι ἐξ ἴσου σημαντικὸ μὲ τὸν προορισμό.

Γιὰ νὰ βιώσουμε ἀληθινὰ τὴν εὐτυχία εἶναι σημαντικὸ νὰ μποροῦμε νὰ νοιώθουμε πλήρεις σὲ κάθε βῆμα τῆς διαδρομῆς μας. Συνέχεια →

Εἴμαστε συνταξειδιῶτες στὸν χῶρο καὶ στὸν χρόνο.
Ἐχουμε σταματήσει γιὰ νὰ γνωρισθοῦμε μεταξύ μας, νὰ ἀγαπήσουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ νὰ μοιρασθοῦμε αὐτὰ ποὺ ἔχουμε.

Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι παροδικὸς καὶ πολύτιμος. Συνέχεια →

Ὅταν μποροῦμε νὰ δοῦμε τὸν ἑαυτό μας μέσα στὰ πράγματά ποὺ ἀπεχθανόμαστε ἤ φοβόμαστε, ἀλλὰ καὶ σὲ αὐτά ποὺ ἀγαπᾶμε, τότε ἀντιλαμβανόμαστε μιὰ μεγάλη πνευματικὴ ἀλήθεια…
…ὅτι τὰ πάντα εὑρίσκονται μέσα μας. Συνέχεια →