Διαβιώντας σὲ μίαν χώρα ποὺ ὅλα καταῤῥέουν καὶ μὲ διαρκῶς μειούμενες ἐπιλογὲς καὶ εὐκαιρίες, θὰ ἔλεγε κάποιος, μὲ ἀποφασιστικότητα, πὼς ναί, δυστυχοῦμε. Διαβιοῦμε πλέον δυστυχῶς ἅπαντες καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὸ ἀδιέξοδον, ἐντὸς τοῦ ὁποίου, θεωρητικῶς, ἄλλοι μᾶς ἔσπρωξαν. Συνέχεια →

…μὰ καὶ ἄχρηστοι συναισθηματικοὶ ἐγκλωβισμοί!!!

Ἀναζητῶντας τρόπο νὰ ἐκτονωθοῦν ὅλες αὐτὲς οἱ ἀνασφάλειες, οἱ προβληματισμοὶ καὶ οἱ ἀμφιβολίες μας, ποὺ διαρκῶς πολλαπλασιάζονται, διαπιστώνουμε πὼς παραμένουμε ἐγκλωβισμένοι σὲ …φανταστικὲς φυλακές. Αὐτὲς οἱ, τελικῶς, περιττὲς σωρεύσεις, προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀδυναμία μας νὰ ἀποφασίσουμε γιὰ τὰ χρήσιμα καὶ γιὰ τὰ περιττά, καθὼς φυσικὰ καὶ ἀπὸ τὴν ἄρνησίν μας νὰ διαχειρισθοῦμε τὰ συναισθήματά μας.  Συνέχεια →

Ὁριστικῆς ἀποκοπῆς μας καὶ ἀπομακρύνσεώς μας ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μᾶς κρατοῦν δεσμίους… Συνέχεια →

Μέσα στὶς τόσες ὑποθέσεις, ποὺ καθημερινῶς ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσουμε, φορτωμένοι μὲ συναισθήματα φόβου καὶ ἀνασφαλείας, κρατᾶμε μόνον αὐτὰ ποὺ θεωροῦμε ἀναγκαία γιὰ νὰ πορευόμεθα, ξεχνώντας τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ σπουδαία. Κι αὐτὰ τὰ σημαντικὰ καὶ τὰ σπουδαία ἐξακολουθοῦν νὰ εἶναι ΚΑΙ οἱ δικοί μας ἄνθρωποι. Συνέχεια →

Γιὰ νὰ γίνουν πραγματικότης.
Τὰ ὄνειρά μου χρειάζονται τὸ πιστεύω μου σὲ αὐτά.
Χρειάζονται δεσμεύσεις καὶ ἀποφασιστικότητα.
Χρειάζονται ἀκόμη καὶ στερήσεις, μαζὺ μὲ τὴν προσήλωσιν. Συνέχεια →