Δέν μοῦ ἀρέσει ν΄ ἀνατρέχω στα πρόσφατα «παλιά», πού μᾶς προκαλοῦν πόνο και κάνουν τό δηλητήριο τοῦ μίσους νά εἶναι τό πιο διαδομένο στη χώρα μας ποτό. Δυστυχῶς, ὁ θόρυβος σχετικά μέ τό πολυθρύλητο «ἀντιρρατσιστικό νομοχέδιο» μέ ὑποχρεώνει νά ἀναφερθῶ σέ κάποιο περιστατικό, στό ὁποῖο οὐδέποτε ἔχω ἀναφερθεῖ εἴτε προφορικά εἴτε γραπτά.
Ὅταν ἐπιτράπηκε ἡ παλιννόστηση τῶν πολιτικῶν προσφύγων στην Ἑλλάδα κι ἄρχισαν νά φθάνουν ἀπό Συνέχεια
Θυμηδία μοῦ προκάλεσε ἡ προχθεσινή σύσταση τοῦ πρωθυπουργοῦ πρός τούς ὑπουργούς του, νέους καί παλιούς, νά πιάσουν “τόν ταῦρο ἀπό τά κέρατα”! Διερωτῶμαι: ἔχει δοκιμάσει νά πιάσει ὁ κ. Σαμαρᾶς ἀπό τά κέρατα ὄχι ταῦρο ἀλλά τράγο; Τότε θά βλέπαμε τά καζάντια του. Τήν ἴδια σύσταση εἶχε κάνει καί ὁ χρυσοστόλιστος ναύαρχος Κόχραν πρός τόν Καραϊσκάκη.
«Ὅλα τά ‘χει ἡ Μαριορή, ὁ φερετζές τῆς ἔλειπε»! Ἡ παροιμιακή φράση εὑρίσκει ἐπιβεβαιωτική πληρότητα στό Δῆμο Ἀθηναίων. Ὁ κ. Καμίνης καί τά «καμινέτα» του, ἀφοῦ ἔλυσαν τό πρόβλημα τῶν σκουπιδιῶν, τό πρόβλημα τῆς βεβηλώσεως τοίχων καί μνημείων, τό πρόβλημα κλοπῆς προτομῶν, τό πρόβλημα τῶν ζητιάνων (παρότι αὐτό ἦταν τουριστική «ἀτραξιόν»), τό πρόβλημα τῆς νεκρώσεως τοῦ ἱστορικοῦ κέντρου, τό πρόβλημα τῆς δημόσιας τάξης, το πρόβλημα τοῦ θορύβου, το πρόβλημα τῆς ἀλητείας καί τῆς Συνέχεια
Τὸ παρακάτω κείμενον τοῦ Σαράντου Καργάκου τὸ ἔχω πολλὲς ἡμέρες στὰ ἐν «ἀναμονῇ κείμενα».
Ὅταν τὸ πρωτοδιάβασα θυμήθηκα τὶς ἱστορίες ποὺ μᾶς ἐξιστοροῦσαν οἱ παπποῦδες μου, ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς μητέρας μου.
Ἀνάλογες ἱστορίες, ὅπως ἡ παρακάτω.
Ἱστορίες ποὺ ὅταν τὶς σκέπτεσαι θυμᾶσαι, κι ἄς μὴν ἤσουν ἐκεῖ.
Ζεῖς μαζὺ μὲ τὰ θύματα, κι ἄς μὴν τὰ γνώρισες.
Ἀναπνέεις τὸ αἷμα τους, κι ἄς σὲ χωρίζουν ἀρκετὲς δεκαετίες ἀπὸ τὴν τελευταία τους ἀνάσα.
Αὐτὸ ὅμως ποὺ μὲ «κρατοῦσε» ἀπὸ τὴν δημοσίευσι δὲν εἶναι ἡ μνῆμες. Εἶναι ἡ μεγαλοσύνη.
Ἀδυνατοῦσα νὰ χωνέψω, ὅπως ὁμολογεῖ καὶ ὁ Καργάκος παρακάτω, στὰ νιάτα του, πὼς μποροῦσε κάποιος ποὺ πόνεσε, ποὺ πληγώθηκε, ποὺ φτώχυνε, ποὺ ὑπέφερε, ποὺ πλήρωσε ἄδικα ἀτιμίες ἄλλων, ποὺ τέλος πάντων δὲν ἐπέλεξε νὰ ἐμπλακῇ, ἀλλὰ τὸν ἐνέπλεξαν, νὰ συγχωρέσῃ.
Συνέχεια
Η ώρα της μεγάλης κρίσεως για τον Ελληνισμό Τόπος: Λευκωσία ομιλία: 22/02/2012
Τοῦ Σαράντου Καργάκου
Θαρρῶ ὅτι ὁ Ἕλληνας (ὄχι Ἕλλην) τοῦ παρόντος κακοῦ, ψυχροῦ κι ἀνάποδου καιροῦ μας ἀπὸ τίς τέσσερεις κλασσικὲς πράξεις τῆς ἀριθμητικῆς ἔχει ἰδιαίτερη ἐπίδοση μόνον σὲ δυὸ: Τὴν ἀφαίρεση καὶ τὴ διαίρεση.
Στὴ διαίρεση βέβαια ἀρχαιόθεν εἶχε ἐπίδοση. Γι’ αὐτὸ ἡ ἑλληνικὴ ἱστορία, καλῶς ἐξεταζομένη, εἶναι κατὰ κύριο λόγο πόλεμοι Ἑλλήνων ἐναντίον ἄλλων Ἑλλήνων. Ἡ διαίρεση κατὰ πόλεις, κατὰ φυλές, κατὰ τόπους, κατὰ τάξεις, κατὰ αἱρέσεις, κατὰ ἀθλητικὲς προτιμήσεις (προχείρως θυμίζω τὴ Στάση του Νίκα), κατὰ δόγματα καὶ κόμματα εἶναι ἱστορικὸ πεπρωμένο μας. Συνέχεια
