Ἡμέρα λαμπρή ξημέρωσε σἠμερα. Ἡ ἐθνική μας ἑορτή γιά τήν 28η Ὀκτωβρίου 1940.
Γιορτάζουμε τό ΟΧΙ τοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ. Γιορτάζουμε, γενικῶς, τήν καθολική ἀντίστασι τῶν Ἑλλήνων στούς ἐπίδοξους ξένους εἰσβολεῖς. Γιορτάζουμε τήν πίστη τῶν Ἑλλήνων στό ὕψιστο ἀγαθό, τήν ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Ἀφιερώνω τό παρακάτω Συνέχεια
Ἔχουμε καταγγελία ἀπὸ τὴν Ἀλβανία γιὰ τὴν σκλήρυνσι τῆς στάσεως ἀπὸ τὴν Ἑλληνικὴ πολιτεία κατὰ τῶν ΛΑΘΡΟεργαζομένων.
Τὸ «στερνή μου γνώσι νὰ σὲ εἶχα πρῶτα» τό ξέρετε;
Στοὺς «δικούς» μας ἀναφέρομαι φυσικά!
Ἐξ αἴφνης συνειδητοποίησαν πὼς ἐφ’ ὅσον κατελήστευσαν τοὺς Ἕλληνες ὥρα εἶναι νὰ τὰ πάρουν κι ἀπὸ τοὺς ΛΑΘΡΟεισαγωμένους. Ἔως τώρα σκασίλα τους γιὰ τὸ ἐὰν σηκώναμε μόνοι μας βάρη δυσανάλογα μὲ τὰ ὅσα ἀντέχαμε! Συνέχεια
Δέν ξέρετε τί γίνεται μέχρι αὔριο. Ἀπό τούς ἀχρήστους πού εὑρίσκονται στήν «κυβέρνησι» καί τούς 300 πού εὑρίσκονται στό ἑλληνικό κοινοβούλιο ὅλα νά τά περιμένῃ κανείς. Κυρίως ἀπό τόν λαομίσητο πού προσποιεῖται ὅτι μᾶς κυβερνᾶ. Καί κουρεμένοι καί πτωχευμένοι καί ὑπό γερμανικήν κατοχήν….Μόνο γιά γέλια δέν εἶναι ὅλα αὐτά πού συμβαίνουν. Συνέχεια
Διαβάζοντας ἐχθὲς τὸ βράδυ γιὰ τὸν σεισμὸ στὴν Τουρκία, ἄνοιξα τὴν σελίδα καταγραφῆς τῶν σεισμῶν καὶ ἔμεινα ….ἄφωνη!
Στὸ σημεῖον τῆς δονήσεως ἔβλεπες μόνον …αἷμα!
Τρομακτικό!
Εἶχα κάποτε μίαν γιαγιά, πολὺ ἄξια, ἱκανή καὶ δραστήρια.
Ὅταν ἦταν περίπου 60-65 ἐτῶν, κι ἐν ᾦ μάζευε ἐλιές ἀνεβασμένη σὲ ἕνα δένδρο, σπάει τὸ κλαδί καὶ ἡ γιαγιά εὑρέθῃ μὲ ἔνα θρυμματισμένο πόδι. Ἀπὸ τότε, κι ἔως τὴν στιγμὴ τοῦ θανάτου της, βογγοῦσε, ὑποστηριζόταν ἀρχικῶς ἀπὸ Π κι ἐν συνεχείᾳ ἀπὸ μπαστούνι (τὴν περιβόητο «κατσουνίκα») καὶ ἐγκρίνιαζε μὲ κάθε εὐκαιρία.
Κάποιαν στιγμή, κουρασμένη ἀπὸ τὴν διαρκή της γκρίνια, τῆς λέω:
«Γιαγιά, πάω νὰ ἀνοίξω ἕναν λᾶκκο γιὰ νὰ σὲ χώσουμε. Δὲν ἀντέχεσαι καὶ δὲν ἀντέχεις!»
Δὲν μπορεῖτε νὰ φαντασθεῖτε φυσικὰ τὸ τί ἐπηκολούθησε. Βρισιές, κατᾶρες, ἀπειλές, φωνές, τσιρίδες καὶ στὸ τέλος τὸ καταπληκτικό: «Νὰ πᾶς ἐσὺ νὰ χωθῇς στὸν λᾶκκο. Ἐγὼ ἔχω χρόνους ἐμπρός μου!»
Καί πράγματι εἶχε. Μόνον ποὺ ἐξακολουθοῦσαν οἱ χρόνοι της νὰ εἶναι μαῦροι κι ἄραχνοι ἀπὸ γκρίνια, πόνους καὶ δυσκολίες στὴν κίνησι. (Βέβαια, οὐδεὶς πόνος τὴν ἐμπόδιζε ἀπὸ τὸ νὰ παραμένῃ ἀεικίνητη! Δὲν ξέρω πῶς τὸ κατάφερνε!)
Γιατί σᾶς διηγήθηκα αὐτό τὸ περιστατικό;
Διότι συνέβῃ κάτι πρὸ δύο ἡμερῶν ποὺ μοῦ τὸ θύμισε!
Ὅσο κυλοῦν οἱ ὧρες, τόσο βαθύτερα συνειδητοποιῶ πὼς δὲν γίνεται νὰ ἀντιδροῦμε μὲ αὐτόν, τὸν τόσο ἀναμενόμενον τρόπο.
Ἐν τάξει, εἴμαστε πλῆθος. Ἀλλὰ ὡς πλῆθος ἀποτελούμαστε ἀπό ἀνθρώπιντα ὄντα, ὑποτίθεται σκεπτόμενα, μὲ κρίσι καὶ ἀντίληψι.
