Πόσο δύσκολο ἀλήθεια εἶναι νά ἀποδεκτοῦμε πώς τά παιδιά μας μεγαλώνουν καί πώς πρέπει νά μάθουν νά πετοῦν μέ τά δικά τους φτερά;
Δύσκολο… Πολὺ δύσκολο…
Τὸ παιδὶ γιὰ τὸν γονέα εἶναι πάντα μικρό, εὐάλωτο, ἀνυπεράσπιστο καὶ πρέπει νὰ προστατευθῇ καὶ νὰ περιφρουρηθῇ… Καὶ νὰ ἀπὸ ἐδῶ νὰ τοῦ πετσοκόβουμε τὰ φτεράκια τους… Καὶ νὰ ἀπὸ ἐκεῖ νὰ τὰ τρομοκρατοῦμε… Καὶ νὰ λίγο παρὰ κάτω νὰ διαπιστώνουμε πὼς ναί, τὰ καταφέραμε, τὰ καταντήσαμε …φυτά!!!
Διότι αὐτὸ ποὺ ἐπιτυγχάνουμε τελικῶς εἶναι νὰ τὰ καθιστοῦμε ὅλο καὶ πιὸ ἀνίκανα νὰ ἀντιμετωπίσουν μόνα τους τὴν ζωή τους… Συνέχεια →

Ἡ μεγάλη μας ταλαιπωρία, γιὰ ὅλους ἐμᾶς ποὺ διαβιοῦμε στὶς μεγάλες πόλεις,  μὲ τὴν ἄφθονο ἠχοῤῤύπανσιν καὶ  φωτοῤῥύπανσιν, εἶναι τὸ ὅ,τι τελικῶς ἡ σκέψις μας συσκοτίζεται… Θολώνει…
Εἶναι δύσκολο, γιὰ τοὺς περισσοτέρους, νὰ ἀποκοποῦν, μὲ κάποιον τρόπο, ἀπὸ τὴν καθημερινότητα καὶ νὰ ἐπιτύχουν τὴν …ἡρεμία.
Κι ἐπεὶ δὴ συνήθως …κουβαλᾶμε τὴν ὅποια μας συνήθεια ἀκόμη κι ὅταν καταφέρνουμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ ἐκεῖνες τὶς καθημερινὲς συνήθειες ποὺ μᾶς ταλαιπωροῦν, παρατηρεῖται τὸ φαινόμενον τῆς αὐτοματοποιημένης συμπεριφορᾶς, εἶτε διαβιοῦμε στὶς πόλεις εἶτε ἀκόμη κι ὅταν, μὲ κάποιον τρόπο, καταφέρνουμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ αὐτές. Συνέχεια →

Πολλὲς φορές, στὴν ζωή μας, πιστεύοντας πὼς ἐπιτύχαμε νὰ κάνουμε ἕνα βῆμα, γιὰ νὰ πᾶμε παρακάτω, ἀν τί νὰ βγοῦμε ἐν τελῶς ἀπὸ τὴν …γυάλα μας, περνᾶμε σὲ μίαν ἄλλην, ποὺ μᾶς φαίνεται πιὸ ἄνετη, πιὸ ἱκανὴ νὰ μᾶς φιλοξενήσῃ καὶ πιὸ …φρέσκια.
Δὲν παύει ὅμως ποτὲ νὰ εἶναι μία …ἄλλη γυάλα!!!

Εἴμαστε σαφῶς πάντα ἐξηρτημένοι ἀπὸ τὸ περιβάλλον μας καὶ ὁπωσδήποτε οἱ ἐπιλογές μας εἶναι μερικῶς περιορισμένες.
Δὲν μποροῦμε, γιὰ παράδειγμα, νὰ διαβιώσουμε στὴν Σελήνη ἤ στὴν Ἄρη. Συνέχεια →

Τὰ κάγκελα αὐτῆς τῆς φυλακῆς, στὴν ὁποίαν ἀναφέρομαι, εἶναι συνήθως …ἀόρατα.
Μὰ ὅσο ἀόρατα κι ἐὰν εἶναι, τόσο περισσότερο πνίγουν αὐτοὺς ποὺ στέκονται ἀπὸ πίσω τους…
Εἶναι σὰν τὸ δίκτυ, ποὺ ὅσο πασκίζει κάποιος νὰ τοῦ ξεφύγῃ, τόσο περισσότερο ἐγκλωβίζεται στὶς θηλιές του.
Τὰ κάγκελα αὐτῆς τῆς φυλακῆς ἀφοροῦν στὸ πῶς βλέπουμε τὴν ζωή μας… Μᾶς ἀνήκει ἤ ὄχι;
Κι ἐάν ναί, σέ τί βαθμό;
Διότι ἐὰν θεωρῶ ἄλλους ἱκανοὺς νὰ διαχειριστοῦν τὴν ΔΙΚΗ ΜΟΥ ζωή, τότε σαφῶς καὶ εἶμαι μέσα ἀπὸ τὰ κάγκελα… Συνέχεια →