Ἤμουν πολὺ τυχερὸς ἄνθρωπος  στὴν ζωή μου, ἐφ’ ὅσον ἄλλοτε οἱ «συγκυρίες» κι ἄλλοτε τὸ ἔνστικτόν μου, μὲ προστάτευσαν ἀπὸ τὸ νὰ ἐμπλακῶ σὲ κομματικὲς γραμμές, παραμάγαζα φανατικῶν καὶ δίκτυα ἐλπιδοφορίας.
Ἤμουν ἀκόμη πιὸ τυχερὸς ἄνθρωπος ὅταν διεπίστωσα πὼς ὅλα τὰ κομματομάγαζα ἐμπορεύονται ἐλπίδες, ποὺ ἐξαργυρώνονται μὲ τὸ αἷμα μας καὶ τὸν θάνατό μας.
Καὶ ἤμουν ἀκόμη πιὸ τυχερὸς ἄνθρωπος ὅταν, συνειδητῶς, ἀπεφάσισα νὰ ἀποκοπῶ ἀπὸ ὅλες αὐτὲς τὶς προσπάθειες διαχωρισμοῦ μας καὶ νὰ ἀναμένω κάτι, μίαν σπίθα ἴσως, ποὺ θὰ μᾶς ἐπανενεργοποιήσῃ, θὰ μᾶς ἐνώσῃ καὶ θὰ μᾶς κάνῃ νὰ στραφοῦμε πρὸς τὴν ἐπαναδόμησιν τοῦ «κυττάρου» ποὺ λέγεται μικροκοινωνία καὶ βασίζεται στὴν εἰλικρινὴ ἐπικοινωνία, γιὰ νὰ περάσουμε σταδιακῶς στὴν ἐπανάκτησιν τῆς Πατρίδος μας.
Ἐγχείρημα μεγάλο, τρανὸ  μὰ πλέον Ἀναγκαῖον καί, κυρίως, Μονόδρομος.
Συνέχεια →