Πολλὲς φορές, δίχως νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε, ἐπιτρέπουμε στὸν φόβο νὰ μᾶς σκιάζει κάθε μας σκέψιν, συναίσθημα, ὄνειρο.
Μία ἀμυδρὴ σκιά του ὅμως, τόσο μικρή, ποὺ δὲν γίνεται εὔκολα ἀντιληπτή, ἀκόμη κι ἀπὸ εἰδικούς. Συνέχεια →

Ὁ κόσμος μας κοσμεῖται, διακοσμεῖται καὶ ὑπάρχει χωρὶς ἐμᾶς ἀλλὰ καὶ μὲ ἐμᾶς μέσα του.
Εἴμαστε μία κουκκίδα, τόση δά, στὴν ἱστορία του, ἀλλὰ ἡ ἱστορία του γίνεται κατανοητή, σεβαστή, συνειδητὴ ἀπὸ τὶς …κουκκίδες.
Εἴμαστε τόσο μικροί, μὰ παραλλήλως καὶ τόσο μεγάλοι, ἐὰν συνειδητοποιήσουμε πὼς μὲ τὸν τρόπο μας καὶ τὶς συμπεριφορές μας, ἐπιδροῦμε στὸν δικό μας μικρόκοσμό μας καὶ τὸν κάνουμε νὰ γίνεται καλλίτερος ἤ χειρότερος, ἀναλόγως τῆς ὀπτικῆς μας καὶ τῶν ἐπιθυμιῶν μας. Συνέχεια →

Πάντα προτιμοῦμε, ὡς ἄνθρωποι πρακτικοὶ καὶ λογικὰ σκεπτόμενοι, τὸ λιγότερον κακό.
Κι αὐτὴ ἡ ἐπιλογὴ πραγματοποιεῖται ἐφ΄ ὅσον κατέχουμε ὅλα τὰ ἐπὶ μέρους στοιχεῖα, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ ἀποφασίσουμε λογικά. Συνέχεια →

Φυσικὲς διεργασίες εἶναι ἐκεῖνες ποὺ ἐπιτρέπουν σὲ ἔνα ἔμβιο ὂν νὰ ἐπιβιώνῃ. Κάθε τί ποὺ τὶς ἐμποδίζει δὲ νὰ πραγματοποιῶνται μὲ τέτοιον τρόπο, ὁ ὁποῖος νὰ διασφαλίζῃ τὶς καλλίτερες συνθῆκες γιὰ ὅλο τὸ περιβάλλον τοῦ ἐμβίου ὄντος, μὰ καὶ τὸ ἴδιο τὸ ὄν, ἀντίκειται στοὺς φυσικοὺς νόμους καὶ προκαλεῖ ἀντιδράσεις. Ὅταν αὐτὲς γιὰ κάποιον λόγο, ἐσωτερικὸ ἢ ἐξωτερικό, ἀνακόπτονται, τότε ἢ τὸ ἔμβιον ὂν θὰ φθάση σὲ ἀκρότητες, γιὰ νὰ διασφαλίσῃ τοὺς παράγοντες ἐπιβιώσεώς του ἢ θὰ πεθάνη.  Συνέχεια →

Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ πόσο μεγάλο (μεσαῖο ἢ μικρό) θῦμα θὰ εἶμαι, ἐξαρτᾶται ἀποκλειστικῶς καὶ  μόνον ἀπὸ ἐμέναν. Ἐγὼ ὁρίζω τὸν βαθμὸ θυματοποιήσεώς μου, τὶς ἀνοχές μου καὶ τὸ εἶδος τῶν βαθμῶν ἐλευθερίας μου. Συνέχεια →