Έχουμε και λέμε λοιπόν…
Δεκέμβριος του 1982 ή του 1983 ήταν που ναυάγησε το «Χρυσή Αυγή» και πνίγηκαν κάμποσοι.
Ανάμεσα σ’ αυτούς που πνίγηκαν και ο αδελφός ενός που διεσώθη.
Αυτόν τον διασωθέντα και κάποιους άλλους τους περισυνέλεξε ένα ρωσσικό εμπορικό πλοίο και εγώ (επειδή ήμουν γάτα από τότε) μίλησα μαζί τους, από το γραφείο μου στα ΝΕΑ, μέσω του «Ελλάς Ράδιο».
Κάποιες φορὲς ἡ σιωπὴ εἶναι ἐκείνη ποὺ μπορεῖ νὰ περιγράψῃ τὰ πάντα, ὅταν τὰ λόγια εἶναι ἀνίκανα νὰ τὸ κάνουν.
Εἶναι νὰ τοὺς ἀρχίσῃς στὶς σφαλιάρες καὶ νὰ σταματᾷς μόνον ὅταν κουρασθῇς…
Εἶναι ἀρκετὸς καιρὸς τώρα ποὺ ἔλαβα ἕνα ἐνημερωτικὸ μήνυμα ἀναφορικῶς μὲ ἕνα ῥομποτικὸ δημιούργημα κροατικῆς τεχνικῆς ἑταιρείας, ποὺ στόχο ἔχει νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὶς πυρκαϊές, ὑπὸ ἀκραῖες συνθῆκες ἐπικινδυνότητος. Ἐπεὶ δὴ ὅμως γενικῶς σὰν ἄτομο εἶμαι πολὺ ἐπιφυλακτικὴ ἀπέναντι στὴν ῥομποτικὴ τεχνολογία, ἄφησα λίγο νὰ περάσῃ ὁ χρόνος, νὰ τὸ ἐπεξεργασθῶ, νὰ μελετήσω τὸ δημιούργημα αὐτὸ περισσότερο καί, τελικῶς νὰ ἀποφασίσω γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἢ ὄχι, νὰ συμμετάσχω μὲ τὴν σειρά μου στὸ νὰ διαδοθῇ.
Συνέχεια
