Πόσες ἀγωνίες…
Καὶ πόσες κακοτοπιές…
Καὶ πόσες ἀρνήσεις…
Καὶ πόσοι φόβοι… Συνέχεια →

Ὁ φόβος προέρχεται ἀπὸ ἄγνοια καὶ ἀπουσία φωτός, δῆλα δὴ γνώσεως.
Ὅμως τὸ μόνον ποὺ ἀγνοοῦμε σήμερα, ὡς κοινωνίες, εἶναι πὼς δὲν ἔχουμε κάτι νὰ …φοβόμαστε, ἐφ΄ ὅσον τελικῶς ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀπειλοῦν τὴν ἀνθρωπότητα καὶ παρουσιάζονται ὡς ἐγγυήσεις …δουλοποιήσεώς της, παραμένουν μόνον σκιὲς κι ἀπόνερα κάποιας ἄλλης τακτικῆς καὶ ἀντιλήψεως. Οὐδέποτε θὰ μποροῦσε ἡ Φῦσις νὰ γεννήσῃ ὑβρίδια κι ὅσοι τὸ ἐπεχείρησαν κάτι τέτοιο, μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες, ὑπέγραψαν τὴν καταδίκη τους. Συνέχεια →

Δομές, κράτος, οἰκογένειες διαλύονται, κομματιάζονται, καταστρέφονται… Ὅλα σκορπίζονται καὶ ὄλα καταῤῥέουν.
Οἱ ἀπώλειες πλέον εἶναι ἀδύνατον νὰ καταγραφοῦν. Τὸ μόνον ποὺ μένει, ὡς ἀποτέλεσμα, σὲ ὄλο καὶ  περισσοτέρους συνανθρώπους μας, εἶναι τὸ κενό.
Φόβος, φόβος καὶ φόβος καταλαμβάνει ὅλο καὶ μεγαλύτερο τμῆμα τῶν διελυμένων κοινωνιῶν μας…
Μὰ κι αὐτὸς ἐργαλεῖο μας εἶναι καὶ πρέπει, ἐπὶ  τέλους, νὰ τὸν χρησιμοποιήσουμε πρὸς ὄφελός μας…
Συνέχεια →

Ἡ κατάστασις τοῦ φόβου προέρχεται ἀπὸ τὴν ἀπουσία γνώσεως γιὰ κάτι.
Τὰ δύο συναισθήματα, γιὰ τὰ ὁποῖα συνηθίζουν νὰ ὁμιλοῦν οἱ ψυχολόγοι, εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ὁ φόβος.
Ἐγώ, αὐθαιρετώντας, ἀναφέρομαι στὸν Ἔρωτα καὶ στὸν Φόβο. Ἀλλὰ ἔχω τοὺς λόγους μου. Συνέχεια →

Μελετῶντας γιὰ λίγο, πολὺ λίγο, τὴν γνωστή μας Ἱστορία, ἕνα μόνον μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε: μία ἀνατροπή, ὁποιαδήποτε ἀνατροπή, δὲν προέρχεται ἀπὸ προπαρασκευὴ αἰώνων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μία ἄσχετο τυχαιότητα ποὺ ἐπιφέρει, τοὐλάχιστον, καταῤῥεύσεις στὰ τῆς κρατούσης τάξεως. Κι αὐτὴ ἡ τυχαιότης δὲν εἶναι ἀπαραίτητον κάτι ποὺ μποροῦμε ἐμεῖς, οἱ πολλοί, νὰ ὀργανώσουμε ἢ νὰ σχεδιάσουμε, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε μποροῦμε νὰ πατήσουμε ἐπάνω της καὶ νὰ ξανά-πιάσουμε τὶς ζωές μας ἀπὸ τὴν ἀρχή. Συνέχεια →

Καὶ ὅσο αὐτοὶ ὑπάρχουν, τόσο τὰ σημερινά μας προβλήματα θὰ αὐξάνονται καὶ θὰ πολλαπλασιάζονται.
Κι αὐτὸ θὰ συμβαίνη διότι εἶναι οἱ ἐλπίδες τους ποὺ τοὺς φυλακίζουν διαρκῶς δὲ καταστάσεις ἀδρανείας καὶ τοὺς ἀπαγορεύουν ἀπὸ τὸ νὰ δράσουν μὲ τέτοιον τρόπο, ὥστὲ νὰ συνδράμουν πρὸς τὸ πραγματικὸ καλὸ τοῦ συνόλου.
Καὶ εἶναι πολλοί, πάρα πολλοί. Εἶναι, δυστυχῶς μας, οἱ περισσότεροι… Συνέχεια →