Μελετῶντας γιὰ λίγο, πολὺ λίγο, τὴν γνωστή μας Ἱστορία, ἕνα μόνον μποροῦμε νὰ ἀντιληφθοῦμε: μία ἀνατροπή, ὁποιαδήποτε ἀνατροπή, δὲν προέρχεται ἀπὸ προπαρασκευὴ αἰώνων, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μία ἄσχετο τυχαιότητα ποὺ ἐπιφέρει, τοὐλάχιστον, καταῤῥεύσεις στὰ τῆς κρατούσης τάξεως. Κι αὐτὴ ἡ τυχαιότης δὲν εἶναι ἀπαραίτητον κάτι ποὺ μποροῦμε ἐμεῖς, οἱ πολλοί, νὰ ὀργανώσουμε ἢ νὰ σχεδιάσουμε, ἀλλὰ ὁπωσδήποτε μποροῦμε νὰ πατήσουμε ἐπάνω της καὶ νὰ ξανά-πιάσουμε τὶς ζωές μας ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Ἀκριβῶς λοιπὸν ἐπεὶ δὴ διαβιοῦμε ἐντὸς τῶν προβλημάτων τοῦ κόσμου μας, ἀδυνατῶντας νὰ ἔχουμε πλήρη εἰκόνα τοῦ τί πράγματι συμβαίνει ἐντὸς καὶ πέριξ τοῦ κόσμου μας, καλὸ θὰ ἦταν νὰ σταθοῦμε μερικὲς στιγμές, νὰ πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ νὰ ξανά-δοῦμε τὰ πάντα μὲ ἄλλην ματιά. Κι αὐτὴ ἡ ἄλλη ματιὰ θὰ πρέπη νὰ εἶναι ἀπηλλαγμένη ἀπὸ τὶς σκιές τοῦ φόβου, διότι, ὅπως κι ἐὰν τὸ ἐξετάσουμε, ὁ φόβος ἐκτὸς ἀπὸ παρανοήσεις ἐπιφέρει μούδιασμα καὶ ἀτολμία. Μὰ ἠ ἀτολμία, εἰδικῶς τώρα, εἶναι κάτι ποὺ ὄχι μόνον περιττεύει, μὰ ἐπὶ πλέον δηλητηριάζει τὶς αἰσθήσεις καί, καταληκτικῶς, τὴν δυναμικὴ τῆς ἀποφασιστικότητος. Μᾶς μετατρέπει δὲ σὲ ἄβουλα πιόνια, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα, ὅσο κι ἐὰν φαντάζῃ τρελλὸ κάτι τέτοιο, ἀκόμη οἱ πρωταγωνιστὲς εἴμαστε.

Φόβος σημαίνει ἄγνοια. Ἅγνοια γιὰ τὰ ὄσα μποροῦμε νὰ κάνουμε. Ἄγνοια γιὰ τὸ ποῦ μποροῦμε νὰ φθάσουμε. Μά, κυρίως, ἄγνοια γιὰ τὴν ὡμὴ ἀλήθεια ποὺ μᾶς ἀποκρύπτεται.
Φόβος σημαίνει παραίτησις. Σημαίνει καὶ ἄρνησις τῆς εὐθύνης ποὺ μᾶς ἀναλογεῖ.
Μὰ πρῶτα ἀπὸ ὄλα φόβος σημαίνει ἄρνησις τῆς ζωῆς.

Καλὸ  θὰ εἶναι νὰ μὴν φθάσουμε πρῶτα σὲ ἐκεῖνα τὰ ἀδιέξοδα ποὺ θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν νὰ ἀντιδράσουμε, ὡς ὑστάτη προσπάθεια ἐπιβιώσεώς μας. Καλὸ εἶναι νὰ ἔχουμε ἀπὸ πρὶν συνειδητοποιήση ἀρκούντως τὸ τὶ μᾶς πρέπει, τὸ γιατὶ μά, ἰδίως, τὸ πῶς θὰ τὸ ἐπιτύχουμε.
Διότι, ὡς γνωστόν, ἔως σήμερα προετοιμαζόμεθα μόνον, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε σὲ κάποιο καλὸ ἐπίπεδον αὐτογνωσίας καὶ ἀντιληπτικότητος. Μὰ αὐτὸ ἦταν ἡ ἀρχή, τὰ πρῶτα στάδια τῶν βημάτων μας. Ἀπὸ ἐδῶ καὶ πέρα ὅμως θὰ ξεκινήσουν τὰ ἐπόμενα στάδια, γιὰ τὰ ὁποία, ἀναλόγως τῶν ὁπτικῶν μας, θὰ ἐξελίξουμε τὶς δυνατότητές μας. Ὅσο πιὸ «ἀνοικτὸ» τὸ πεδίδον ποὺ ἀντιλαμβανόμεθα, τόσο πιὸ εὑρεῖες οἱ δράσεις  μας καὶ τόσο πιὸ καθολικὰ τὰ ἀποτελέσματά μας.

Ἔως τώρα προετοιμαζόμεθα μόνον σὲ ἐπὶ μέρους τομεῖς. Ἐάν, ἐπὶ τέλους, ἀντιληφθοῦμε τὸ Ὅλον τοῦ χρέους μας, τότε αὐτομάτως οἱ φόβοι μας ἀκυρώνονται καί, γνωρίζοντας τὸ ποῦ ὀφείλουμε νὰ φθάσουμε, αὐτομάτως γνωρίζουμε καὶ τὸ ποιοὶ εἴμεθα μὰ καὶ τὸ τὶ δυνάμεθα νὰ πράξουμε. Κι ὅταν κάποιος γνωρίζῃ, τότε κάθε σκιὰ φόβου φωτίζεται τόσο, ὅσο χρειάζεται γιὰ νὰ …ἐξαερωθῇ, ἐνᾦ αὐτομάτως ἀντιλαμβανόμεθα σὲ βάθος τὸ τί ἀκριβῶς δυνάμεθα νὰ πράξουμε.
Μὰ ἀκριβῶς ἐκείνην τὴν στιγμή, ποὺ ὁ φόβος ἐξαερώνεται καὶ τὸ μέλλον μας περνᾶ στὰ δικά μας χέρια, οἱ πράξεις ἔχουν σκοπὸ καὶ φυσικὰ ἀποτέλεσμα..

Φιλονόη

εἰκόνα