«Πρὶν ἀπὸ τὸν πατριώτη ἔχει μπεῖ ὁ προδότης…».
Μία φράσις, ὁλίγον …ἀκραία, πρὸ ἐτῶν, ἀπὸ ἀγαπημένο φίλο, μοῦ ἔμαθε νὰ προσέχω καὶ τὴν σκιά μου. Μία φράσις «κλειδί» καὶ συγχρόνως αἴνιγμα. Μία φράσις ποὺ ὀφείλει νὰ προηγεῖται τῶν βημάτων μας, τῶν σκέψεων καὶ τῶν ἀποφάσεών μας, ἐὰν πράγματι θέλουμε νὰ ξεκαθαρίσουμε τὸ τὶ συμβαίνει στὶς ζωές μας καὶ στὴν (χαμένη) Πατρίδα μας…
Τὸ ἐρώτημα ἐτέθη καὶ γιὰ τὴν «στέγη ἀστέγων» Βοτανικοῦ, κάπως ἀορίστως, ἀλλὰ ταὐτοχρόνως πολὺ συγκεκριμένως. Ἰσχύει κι ἐδῶ; Ἤ ὄχι; Πράγματι ἐπέτυχαν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι νά διαφύγουν τῆς προσοχῆς τῶν ἐγκαθέτων, νά ἀφήσουν πίσω τους πρακτοράκια καί νά κόψουν τά νήματα συνδέσεως μέ τό χρῆμα;
Ποιοί εἶναι; Εἶναι πολῖτες; Εἶναι ὁπλίτες; Εἶναι παλαβοί; Εἶναι πατριῶτες;
Ἤ μήπως μία ἀπό τά ἴδια;
Ἀκούστηκαν πολλά, ἀρκετοὶ ἔσπευσαν μὰ ἀκόμη περισσότεροι παραμένουν πάντα ἐπιφυλακτικοί.
Καὶ μᾶλλον πράττουν θαυμάσια… Συνέχεια