Ἐδῶ καὶ κάποιες ἡμέρες διαβάζουμε τόσα πολλὰ γιὰ τὸ θέμα τῆς ἀποφυλακίσεως τοῦ Ἀριστείδου Φλώρου, ποὺ καταλήγουμε νὰ πιστεύουμε, ὡς φυσικὸν ἐπόμενον τῶν ἐξελίξεων, πὼς τὸ ἄτομον ἐπέτυχε ἀτυχῶς (καί, καταληκτικῶς εἰς βάρος του), νὰ «κινήσῃ» (προσωρινῶς) τὸν γνωστὸ μηχανισμὸ τῆς διαπλοκῆς, τῆς ἀποσιωπήσεως καὶ τῆς παραδικαστικῆς μαφίας. Μάλιστα, ἐντὸς μόλις ἐλαχίστων εἰκοσιτετραώρων ὄχι μόνον ἐπέτυχε τὴν ἀποφυλάκισίν του, ἀλλὰ ἐπὶ πλέον, κατόπιν τοῦ σάλου καὶ τῆς ἀναστατώσεως, ἐμπλεκόμενος ἰατρὸς παρεδέχθη πὼς ναὶ μὲν ἔκανε πλαστογραφία, ἀλλὰ τὸ ἔπραξε γιὰ …συναισθηματικοὺς λόγους καὶ ὄχι γιὰ οἰκονομικούς!!! Συνέχεια