Ἔχω φίλους ποὺ εὑρίσκουν ἀκόμη τὸ κουράγιο κάθε 24η Ἰουλίου νὰ κάνουν ἀφιερώματα στὴν «ἑορτὴ τῆς Δημοκρατίας».
Ἡ αἰσιοδοξία μερικῶν ἀνθρώπων μὲ ἐκπλήσσει, ἀλλὰ μὲ ἔπιασαν κι ἐμένα στὸ φιλότιμο τώρα.
Ἀρχίζω. (Ἂς προσέχατε.)
Λοιπόν, ἔχω πολὺ ἀμυδρὲς μνῆμες ἀπὸ τὸν ἐρχομὸ τοῦ Καραμανλῆ! Συνέχεια
«Ἡ δημοκρατία βασίζεται στὸ θέλημα τῆς πλειοψηφίας… Ποιᾶς πλειοψηφίας; Ἡ πλειοψηφία τοῦ ὄχλου δὲν δημιουργεῖται στὴν τύχη, ἀλλὰ μὲ βάσι ὁρισμένες κοινὲς ὁμοιότητες τῶν ἀτόμων ποὺ τὸν ἀποτελοῦν καὶ οἱ πιὸ κοινές, οἱ πιὸ θεμελιώδεις ὁμοιότητες, εἶναι ἡ βλακεία καὶ ἡ κακεντρέχεια… Συνέχεια
Τὶς σκέψεις ποὺ μᾶς γεννῶνται ἀπὸ τὴν θρασύτητα κάποιων, ὁ καθεῖς τὶς φυλᾶ γιὰ τὸν ἑαυτό του. Τὸν θυμό μας, τὴν ἀγανάκτησι, τὴν ἀπελπισία κάποιες φορές, ὅσο κι ἐὰν προσπαθήσουμε νὰ τὴν μοιραστοῦμε, τὰ λόγια παραμένουν φτωχά, λίγα, ἀνίκανα νὰ ἐκφράσουν τὴν πραγματική μας συναισθηματικὴ κατάστασι.
Ὅταν μάλιστα ὅλο αὐτὸ τὸ καθεστῶς «ἑορτάζῃ» τὴν «ἀποκατάστασι τῆς δημοκρατίας», μᾶς πιάνει νευρικὸ γέλιο. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουν τόσο θράσος; Τόση ἀναίδεια; Τόσην ἀναισθησία;
