Τὰ σχολειὰ θὰ συμπτυχθοῦν!!!
Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια, ΤΕΙ, Πανεπιστήμια.
Μαζὺ καὶ ἡ γνώσις, ἡ γλώσσα μας, ὁ πολιτισμός μας.
Σὲ αὐτοὺς ποὺ μὲ εὐκολία προσκυνοῦν, τοὺς ἀφιερώνω τοὺς παρακάτω στίχους: Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: πειράματα ἀπαιδείας
Χωρίς ἐλπίδα;
ἄνευ σχολίων… Συνέχεια
Κορυδαλλός: «Παραμυθάκι μὲ «βρώμικη» ἱστορία στοὺς Παιδικοὺς σταθμούς!»
Μια φορά κι έναν καιρό σε μια όμορφη πόλη που την έλεγαν Κορυδαλλό, υπήρχε μια υποψήφια δημοτική σύμβουλος μητέρα, που θεώρησε σωστό και πρέπον να γιορτάσει τα γενέθλια της μικρής της κόρης στον δημοτικό παιδικό σταθμό αυτής της πόλης. Συνέχεια
Οἱ ἀτελέσφοροι «ἀγῶνες» τῶν ἐκπαιδευτικῶν εἶναι πάντα εἰς βάρος τῆς μαθήσεως.
ΟΙ «ΑΓΩΝΕΣ» ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ποὺ ἅπτονται τῶν ἐπαγγελματικῶν τους δικαιωμάτων καὶ διεκδικήσεων παραδρομίζουν, πολὺ συχνά, σ’ ἄγονες ἀτραποὺς καὶ σπαταλιοῦνται σὲ πράγματα ποὺ δὲν ἀποδίδουνε. Καὶ τοῦτο γιατὶ πάντοτε οἱ «ἀγῶνες» αὐτοὶ καθοδηγοῦνται εἴτε ἀπ’ τὸν «συνδικαλισμό» εἴτε ἀπ’ τὴν «πολιτική» μ’ ἀποτέλεσμα νὰ πολιτικοποιοῦνται ἢ νὰ διοχετεύονται σὲ κομματικὰ κανάλια. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς οἱ «ἀγῶνες» αὐτοὶ καταπνίγονται στὸ τέλος κι ἔτσι δὲν ὁδηγοῦν σὲ οὐσιαστικὲς βελτιώσεις τῶν διαφόρων ἐπαγγελματικῶν ὁμάδων καὶ σὲ κρίσιμες κατακτήσεις.
Πάρτε γιὰ παράδειγμα τὴν εὐγενῆ τάξη τῶν «δασκάλων» ὅλων τῶν βαθμίδων. Τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια ἔχουν γίνει δεκάδες ἀπεργιακὲς κινητοποιήσεις καὶ συλλαλητήρια, ὅλα κατευθυνόμενα ἀπὸ συνδικαλιστικὰ ὄργανα, μὲ αἴτημα κυρίως τὸ μισθολογικό. Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν σχεδὸν μηδαμινὸ γιατὶ κι οἱ «μισθοί» τῶν δασκάλων παραμένουν μισθοὶ πεῖνας κι οἱ «δάσκαλοι» συνεχίζουν νάναι ἀπαξιωμένοι ἀπὸ πολλὲς ἀπόψεις. Συνέχεια
Δὲν εἶναι τόσο ποὺ ἀμφισβητῶνται τὰ Ἴμια…
Κάθε χιλιοστὸ Ἑλληνικοῦ ἐδάφους, τὸ ὁποῖον οἱ παπποῦδες μας ἐπότισαν μὲ τὸ αἷμα τους, κατ’ ἐμὲ πάντα, πρέπει νὰ θεωρεῖται ἱερὸν καὶ ἀδιαπραγμάτευτον… Ἀλλὰ αὐτὰ πιστεύω ἐγώ…
Στὸ Ἑλλαδοκαφριστὰν ἄλλα συμβαίνουν… Κι αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν μᾶς κάνουν νὰ αἰσθανόμεθα ντροπή…
Κι αὐτὰ τὰ ἄλλα, αὐτὰ δῆλα δὴ ποὺ συμβαίνουν, δίχως νὰ ἐρωτηθοῦμε καὶ δίχως νὰ μᾶς ὑπολογίζουν, εἶναι αὐτὰ ποὺ μᾶς κάνουν νὰ αἰσθανόμεθα ντροπὴ καὶ παραμένουν εἶναι ξένα πρὸς τὴν ἀντίληψιν τοῦ μέσου Ἕλληνος… Συνέχεια
Ποῦ πῆγε τό Ταῦ;
Σὲ μίαν διαδικτυακή μου ἔρευνα ἔπεσα ἐπάνω σὲ ἕνα δημοσίευμα ἐφημερίδος, ἀγνώστων λοιπῶν στοιχείων, ποὺ ὅμως ἦταν σὲ πολυτονικό.
Πολυτονικὸ σύστημα γραφῆς σὲ ἐφημερίδες σημαίνει πὼς τοὐλάχιστον μᾶς χωρίζουν δύο δεκαετίες, ἀπὸ τὴν ἔκδοσίν τους…
Ἤ σχεδὸν δύο δεκαετίες…
Ὅμως τὸ δημοσίευμα στοὺς κεντρικούς του τίτλους ἀν τὶ τοῦ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΑΤΟΥ ΤΑΥ χρησιμοποιεῖ τὸ λατινικό.
