Μία ἀκόμη ἀρετὴ τοῦ Ἀγησιλάου: ἡ φιλοπατρία του.
Θὰ μακρολογοῦσα βέβαια νὰ γράψω γιὰ κάθε περίπτωση χωριστὰ σὲ ποιὸν βαθμὸ ἀγαποῦσε τὴν πόλη του. Πιστεύω λοιπὸν ὅτι δὲν ὑπάρχει τίποτα ἀπ’ ὅσα εἴχαν, ποὺ νὰ μὴν ἐνισχύῃ αὐτὴν τὴν ἄποψη. Κοντολογὴς ὅλοι ξέρουμε καλὰ ὅτι ὁ Ἀγησίλαος σὲ ὁποιανδήποτε περίπτωση ἐπίστευε ὅτι θὰ ὠφεήση τὴν πατρίδα, δὲν ἐλογαρίαζε τοὺς κόπους, δὲν προσπαθοῦσε ν’ ἀποφύγῃ τοὺς κινδύνους, δὲν έλυπᾶτο τὰ χρήματα, δὲν εὕρισκε ὡς δικαιολογία τὴν σωματική του κατάσταση, οὔτε τὰ γεράματα, ἀλλὰ ἐπίστευε ὅτι αὐτὸ εἶναι τὸ καθῆκον τοῦ σωστοῦ βασιλέως, νὰ κάνῃ ὅσο περισσότερα καλὰ μπορεῖ σ’ αὐτοὺς ποὺ κυβερνᾶ. Συνέχεια
Ὁ Ἡρωδιανὸς (Περὶ καθολικῆς Προσῳδίας, ζ, 172) ἀναφέρει σχετικὰ τὰ ἑξῆς: «Τὸ ἔθνος τῶν Σολύμων, ποὺ εἶναι οἱ Πισίδες, ἔλαβαν τὴν ὀνομασία τους ἀπὸ τὸν Σόλυμο, τὸν υἱὸν τοῦ Διὸς καὶ τῆς Χαλκήνης.» 
Διατί οἱ συμμαχικοί βομβαρδισμοί ἐστόχευον ἀποκλειστικῶς τά μνημεία τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ;