Τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ καὶ ὁ πραγματικός του ῥόλος. [2]

Γιὰ νὰ ξαναθυμηθοῦμε λίγο τὰ περὶ ΕΛΙΑΜΕΠ, μήπως καὶ καταλάβουμε τὸ πόσο σοβαρὸ ῥόλο ἔχει παίξῃ στὰ ἐθνικά, πολιτικὰ καὶ πεπαιδευτικὰ δρώμενα στὴν χώρα μας…
Παραμένει δῆλα δή, δίχως κάποιος νὰ τὸ ἀγγίζῃ, βασικὸς πυλὼν στηρίξεως τοῦ συστήματος ποὺ ὑποτιθεται, ἀντιμαχόμεθα.
Μελετῆστε τὰ πολὺ καλὰ καὶ ἀναζητῆστε ἐπίσης ὅλους αὐτούς, ὀργανισμούς, ὑπηρεσίες, χρηματοδότες, ὑπαλλήλους, ἰδιῶτες, ἐντολεῖς, ποὺ σχείζονται μαζύ του. Τὸ τὶ θὰ ἀνακαλύψετε δὲν περιγράφεται!!!
Ἡ μία ἀηδία θὰ διαδέχεται τὴν ἄλλη… Πρὸς τὸ παρὸν νὰ συγκρατήσουμε πάντως τὴν ὀργή μας!!! Τὴν χρειαζόμαστε γιὰ ἄλλα!

Φιλονόη, 5 Ὀκτωβρίου 2013

Ἀναδημοσιεύω τὸ δεύτερον μέρος τοῦ ἄρθρου (ἀπό Χριστοφόρο) ἀναφορικῶς μὲ τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ!

Ἔπεται μακρὰ συνέχεια, διότι τὰ ἐμπλεκόμενα «πρόσωπα» εἶναι πάρα πολλά καὶ βαθύτατα χωμένα μέσα στὰ «κόλπα»!

Κρατοῦν κλειδιὰ καὶ σφραγίζουν πόρτες (ἤ τὶς ἀνοίγουν) ἀναλόγως μὲ τὸ ἐὰν ἐξυπηρετοῦνται συμφέροντα τοῦ «ἱδρύματος» ἤ ὄχι.

Κι ἐρωτῶ:

Τὶ εἶναι τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ ποὺ τοῦ ἐπιτρέπεται νὰ ἔχῃ τέτοιαν δύναμι;

Τὶ εἶναι ὁ Σόρος ποὺ τόσο καίγεται γιὰ τὰ ἀποτελέσματα τῆς δικῆς μας παιδείας;

Τὶ θέλει ὁ κάθε τυχάρπαστος καὶ ἀνακατεύεται σὲ ἐθνικά ζητήματα;

Ποιοί εἶναι αὐτοί ποὺ ἔχουν άποκτήσει δικαίωμα ζωῆς καὶ θανάτου ἐπί τῆς πνευματικῆς μας ὑγείας;

Ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ μεθοδεύουν τὰ τελευταῖα τριάντα χρόνια μὲ τόσο καλὰ στοχευμένες κινήσεις τὴν ἀποδόμησι κάθε κρίκου ποὺ κρατᾶ σὲ συνοχὴ τὴν πολιτεία;

Ποιοὶ εἴμαστε ἐμεὶς ποὺ τὰ βλέπουμε καὶ δὲν ἀντιδροῦμε;

Φιλονόη.

ΕΠΕΙΔΗ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ, ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ, ΑΛΛΑ ΣΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ.
ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ, ΘΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΠΕΡΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ….ΚΑΙ ΠΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΑΓΟΡΕΥΘΗΚΑΝ ΣΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΘΗΓΗΤΑΔΕΣ…..

ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΠΟΣΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΣΤΑ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ….

Ο ΤΙΤΛΟΣ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ…ΠΕΡΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ ΚΑΙ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΩΝ ΤΟΥ…..ΕΟΥΣ TO ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ:

Η ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΛΙΑΜΕΠ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ Μέρος Β΄

Ευρισκόμεθα, όπως βεβαίως θα θυμούνται οι προσεκτικοί αναγνώστες μας, στο έτος 1983. Δύο χρόνια έχουν κιόλας περάσει αφότου το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε, χάρη στην υποστήριξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή (του θείου), στην εξουσία και μπόρεσε έτσι να αλλάξει τα φώτα της Ελλάδας. Ο Ελληνικός Λαός όμως πανηγυρίζει: Επιτέλους η Δημοκρατία –έστω και εξ Αμερικής- επέστρεψε στη χώρα όπου γεννήθηκε! Και μιας και η Δημοκρατία γυρίζει στη γενέτειρά της, κατεβαίνει και στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, επίσης εξ Αμερικής, ο Θ. Κουλουμπής και όλη του η οικογένεια.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ αποτελείται από τη σύζυγό του, Ζωή (Ζώγια), εξίσου σκοτεινή φυσιογνωμία με αυτόν αλλά στο πιο φοβισμένο, σλαυομακεδονικής καταγωγής, τη μάλλον χοντρούλα και σαφώς ασκημούλα κόρη του και τον γιο του, ασήμαντο πρόσωπο, που κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι θα γινόταν στέλεχος της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας επί Κ. Καραμανλή (του ανιψιού).

Η χρονική συγκυρία είναι προσεκτικώς επιλεγμένη. Και τούτο, διότι το 1982, δηλαδή λίγους μόνο μήνες μετά την αναρρίχηση του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ξεχαρβαλώθηκε πλήρως το ελληνικό πανεπιστημιακό σύστημα – που, όπως είπαμε- ήταν, όσον αφορά τη διατήρηση της Ελληνικής Εθνικής συνείδησης, ό,τι ακόμα είναι ο Στρατός στην Τουρκία.

Εδώ πρέπει να παρουσιάσουμε το πρόσωπο που αστραπιαίως επιτέλεσε το έργο αυτό. Πρόκειται, αγαπητοί συνέλληνες, για τον Βαγγέλη Τουρκοτζόγλου (ή Τούρκογλου), γόνο ατόμων από την Καππαδοκία, του οποίου οι πρόγονοι ανήκαν σε εκείνες τις απίθανες μικρασιατικές φυλές τις οποίες οι δικοί μας, Βυζαντινοί πρόγονοι προτιμούσαν, ευκαιρίας δοθείσης, να τις εξοντώνουνε, επειδή ήταν τελείως ανεπίδεκτες μαθήσεως. Τέλος πάντων, μερικοί προφανώς τη σκαπουλάρανε, το παίξανε Χριστιανοί (Ελληνοορθόδοξοι) κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923 και έτσι η οικογένεια Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη. Ο μπαμπάς του Βαγγέλη κατάφερε να γίνει δικηγόρος στη συμπρωτεύουσα, αλλά έκανε διάφορα….., έμπλεξε με την Δικαιοσύνη με καθόλου κολακευτικά αποτελέσματα και του αφαίρεσαν την άδεια του δικηγορείν. Ο γιος του έμαθε καλώς το μάθημά του.

Μπήκε στη Νομική Θεσσαλονίκης, κατάφερε να γοητεύσει την κόρη του Μπακατσέλου και να ανέλθει κοινωνικώς. Ποίος ο Μπακατσέλος; Μεγαλέμπορος ειδών υγιεινής στη συμπρωτεύουσα και –το κυριότερο- χρηματοδότης του Μητσοτάκη. Έτσι, χάρη στον δεσμό του με την δίδα Μπακατσέλου, ο Βαγγέλης Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου απέκτησε πολιτικές φιλοδοξίες. Άλλαξε λοιπόν το όνομά του από Τουρκοέτσι σε Βενιζέλος, διατυμπάνιζε πως η οικογένειά του καταγόταν από την… Εύβοια και ρίχτηκε να σταδιοδρομήσει στο ΠΑΣΟΚ.

Μετά τη μεταπολίτευση του 1974, βρέθηκε καθηγητής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης ο Δημήτριος Τσάτσος… ξέρετε το «παχύδερμο της δημοκρατίας» που λένε. Σε αυτόν κόλλησε χάρη στην Μπακατσέλου ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος, πήρε και «ειδικότητα» στο «Συνταγματικό Δίκαιο» και πήγε στη Γαλλία για μεταπτυχιακές σπουδές. Εκεί δεν τα πήγε τόσο καλά όσο στη Θεσσαλονίκη, εργαζόταν με διάφορους τρόπους σε ένα σούπερμάρκετ αλλά τον είχαν στο μάτι…δεν ξέρουμε το γιατί….. Τέλος πάντων το «παιδί» δεν μπόρεσε να κάνει διδακτορικό στη Γαλλία, όπως επιθυμούσε. Γύρισε λοιπόν στη Θεσσαλονίκη όπου με Μπακατσέλους, Τσάτσους, Μητσοτάκηδες κ.τ.λ. αναγορεύθηκε διδάκτωρ της Νομικής και έγινε μετά και βοηθός καθηγητή. Βέβαια, το διδακτορικό του ελάχιστοι το ξέρουν και ακόμα λιγότεροι το έχουν δει. Τι τον νοιάζει όμως; Άμα έχεις τον Μητσοτάκη πίσω σου…

Ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος λοιπόν, ευλογώντας και τα δικά του γένια, έκανε τον νόμο-πλαίσιο 1268/82 που διέλυσε την Ανώτατη Παιδεία στην Ελλάδα.

Έως τότε, στα ελληνικά πανεπιστήμια επικρατούσε μια παραλλαγή του γερμανικού συστήματος. Οι εισαγωγικές εξετάσεις (διαγωνισμοί στην ουσία) ήταν πολύ σκληρές. Περνούσε περίπου ένας στους δέκα. Αυτός που περνούσε όμως είχε τελείως δωρεάν παιδεία, πολύ καλή εκπαίδευση και σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Βάση της εκπαίδευσης ήτανε το πτυχίο, που το έπαιρνε κανείς μετά από τέσσερα χρόνια εντατικών σπουδών. Με το πτυχίο γινόταν κανείς καθηγητής σε Γυμνάσιο (εφόσον τελείωνε τη Φιλοσοφική, τη Φυσικομαθηματική ή τη Θεολογική Σχολή), γιατρός (από την Ιατρική) ή δικαστής/δικηγόρος/συμβολαιογράφος (από τη Νομική). Ελάχιστοι προχωρούσαν για διδακτορικό, που ήταν βέβαια ακόμα πιο δύσκολο από το πτυχίο.

Μετά το διδακτορικό υπήρχε η υφηγεσία, που την έκαναν όσοι ήταν αποφασισμένοι να ακολουθήσουν ακαδημαϊκή καρριέρα. Όταν κανείς γινόταν υφηγητής, είχε το δικαίωμα να διδάσκει μάθημα της ειδικότητάς του στη Σχολή που τον είχε κάνει υφηγητή – χωρίς να αμείβεται όμως. Εάν η Σχολή έκρινε ότι το μάθημα είχε ενδιαφέρον, του έδινε εντολή διδασκαλίας, οπότε γινόταν εντεταλμένος υφηγητής. Τέλος, εάν και όποτε προκηρυσσόταν έδρα μπορούσε να βάλει υποψηφιότητα για καθηγητής. Το σύστημα διοικητικώς ήταν βασισμένο στην πανεπιστημιακή έδρα – και φυσικά αυτό άφηνε τόπο για πολλές αυθαιρεσίες. Κάθε άλλο παρά τέλειο ήταν.

Είχε όμως κάτι πολύ βασικό: Ήταν τόσο πολλά τα στάδια, οι κρισάρες όπως λέγανε οι παλαιότεροι, που έπρεπε να περάσει κανείς, ώστε να γίνει καθηγητής, που ήταν απίθανο να παραμείνει αγράμματος. Αυτό ακριβώς κτύπησε ο Τουρκοτζόγλου/Τούρκογλου/Βενιζέλος. Με τον νόμο 1268/82 όλοι γίνανε καθηγητές εφόσον είχαν «διδακτορικό». Από εκεί και πέρα, για την προαγωγή από «καθηγητική» βαθμίδα σε άλλη «καθηγητική» βαθμίδα, αρκούσε η συγγραφή «μονογραφίας» (όρος ασαφής που δεν σημαίνει τίποτα), ουσιαστικώς άρθρου, και η σύμφωνη γνώμη της «Γενικής Συνέλευσης». Έτσι, εάν τα είχε καλά κάποιος γενικώς με τις «δημοκρατικές δυνάμεις», που φυσικά κυριαρχούσαν στις «Γενικές Συνελεύσεις», μπορούσε να βρεθεί από βοηθός καθηγητής με δύο-τρία αρθράκια. Όπερ και εγένετο.

συνεχίζεται…..

Χριστοφόρος

Τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ καὶ ὁ πραγματικός του ῥόλος! [1]