Ἡ ἀνάγκη μας νὰ παραμένουμε μέλη μίας ὁμάδος συχνὰ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἀνεχθοῦμε καταστάσεις, συμπεριφορὲς καὶ δρώμενα ποὺ δὲν μᾶς εὐχαριστοῦν.
Αὐτὰ ὅμως, τὰ πολλά, ποὺ ἀνεχόμαστε, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπεισέρχεται ἡ κατάστασις τῆς ἀνοχῆς, ἀποδεικνύουν πὼς μᾶλλον πρέπει νὰ ἐπανεξετάσουμε τὴν σχέσιν μας μὲ τὴν ὁμάδα. Εἶναι παράλογον τὸ νὰ θυσιάζουμε τὶς πραγματικές μας ἀνάγκες, τὰ πιστεύω μας ἤ τὰ ὄνειρά μας, πρὸ κειμένου νὰ παραμένουμε κάπου ἐντεταγμένοι καὶ νὰ μὴν αἰσθανθοῦμε μόνοι μας.

Πολλὲς φορὲς ἡ μοναξιὰ εἶναι μοχλός, πρὸ κειμένου νὰ μπορέσουμε νὰ βροῦμε τὸν δρόμο μας καὶ τὶς πραγματικές μας στοχεύσεις.
Ὅταν κάτι ἔχει ἀπὸ καιρὸ παύσει νὰ μᾶς ἐκφράζῃ σημαίνει πὼς ὀφείλουμε καὶ στὸν ἑαυτόν μας, ἀλλὰ κυρίως στὴν κοινωνία μας, νὰ ἀναθεωρήσουμε τὶς σχέσεις μας μαζύ του καὶ νὰ ἐπανατοποθετηθοῦμε στὰ ὅσα τὸ ἀφοροῦν.

Θυσία σὲ ὅλο αὐτὸ φυσικὰ θὰ γίνῃ ἡ σημερινή μας ἡρεμία.
Δὲν φτιάχνεις ὀμελέτα δίχως νὰ σπάσῃς αὐγά.
Δὲν φτιάχνεις τὸν κόσμο σου δίχως νὰ σπάσῃς πρῶτα αὐτὰ ποὺ τὸν κρατοῦν στατικό.
Ἄρα τὸ ὅποιο γκρέμισμα ξεκινᾶ ΠΑΝΤΑ ἀπὸ ἐμᾶς, ἀπὸ τὰ ὅσα θεωροῦμε ὡς ἀδιαπραγμάτευτα καὶ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔως ἐχθὲς θεωρούσαμε πυλῶνες του…

Φιλονόη.

φωτογραφία