Λοιπόν:
Ὁ περὶ Γανυμήδους μῦθος ἐμφανίζεται ἀρχικῶς στὰ ὁμηρικὰ ἔπη, καὶ συγκεκριμένα στὴν Ἰλιάδα (ραψωδία ΧΧ, Θεομαχία, 231-235):
«καὶ τρεῖς γιοὶ ἀπὸ τὸν Τρώα ἄψογοι ἐγεννηθῆκαν,
ὁ Ἀσσάρακος κι ὁ Ἶλος κι ὁ ἰσόθεος Γανυμήδης,
ποὺ ὁ κάλλιστος ὑπῆρξε στοὺς θνητοὺς ἀνθρώπους μέσα,
τοῦτον οἱ θεοὶ ἅρπαξαν νὰ κερνᾶ κρασί στὸν Δία,
γιὰ τὸ περισσὸ του κάλλος, νά ‘ναι μὲ τοὺς ἀθανάτους»

Πολὺ ἀργότερα ἐμφανίζονται οἱ ἐκδοχές ὅτι ὁ ἀετός τοῦ Διός ἢ ὁ ἴδιος ὁ Δίας τὸν ἅρπαξε, γιὰ νὰ εἶναι οἰνοχόος τῶν Θεῶν, ἐπίσης ὅτι τὸν ἀπήγαγε ὁ Τάνταλος, ὁ Μίνως, ἡ Ἠώς, ἢ ὅτι σκοτώθηκε κατὰ τὴν ἁρπαγή καὶ θάφτηκε στὸν Ὄλυμπο τῆς Μυσίας.

Ἐπίσης στὶς ἀρχαιότερες ἐκδοχές τοῦ μύθου, ὁ Γανυμήδης γίνεται οἰνοχόος τῶν Θεῶν, διαδεχόμενος τὴν Ἥβη, ποὺ παντρεύεται τὸν Ἡρακλῆ. Τίποτε ἄλλο. Καὶ πάλι εἶναι πολὺ μεταγενέστεροι ὅποιοι ἰσχυρισμοὶ περὶ ἐρωμένου τοῦ Διός.

Ἐπιπλέον ἡ ἰδέα τοῦ Γανυμήδους ὡς οἰνοχόου συνδέθηκε στὴν ἑλληνιστικὴ περίοδο μὲ τὴν θεότητα ποὺ ἐφορεύει τὶς πηγὲς τοῦ Νείλου καὶ τὴν τοποθέτησή του μεταξὺ τῶν ἀστερισμῶν ὡς Ὑδροχόος. Αὐτὸ συνδέεται μὲ τὸν συμβολισμὸ περὶ τελειώσεως ψυχῆς, ὅπου ἡ ψυχὴ γάνυται (λαμπρύνεται) καὶ ἁρπάζεται ὑπὸ τῶν Θεῶν φερόμενη πρὸς ἀθανασία.

Ὁ Πλάτων λοιπὸν στοὺς Νόμους (βιβλίον Α’) καυτηριάζει τοὺς Κρῆτες ὅτι ἐκεῖνοι ἀπέδωσαν μία μὴ ἀποδεκτὴ ἑρμηνεία στὸν μῦθο, γιὰ νὰ δικαιολογήσουν δικὲς τους συνήθειες. Πρακτικὴ ποὺ ὁ ἴδιος καταδικάζει στὸν Εὐθύφρονα*, ὅπως εἴπαμε.
Ἔ, Κρῆτες ἀεί ψεύσται, ὅπως ἔλεγαν καὶ τότε.

Πέρσεια Ἑκάτη

*Σημείωση: Ὁ Πλάτων καυτηριάζει τὴν τάση ἀνθρώπων νὰ προσπαθοῦν νὰ δικαιολογηθοῦν γιὰ κάποιες πράξεις τους ἰσχυριζόμενοι ὅτι νά, καὶ οἱ Θεοὶ τὰ κάνουν. Παράδειγμα, ὁ διάλογος Εὐθύφρων: ἐκεῖ παρουσιάζεται ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔρχεται στὴν Ἀθήνα γιὰ νὰ κάνῃ μήνυση στὸν πατέρα του γιὰ κάποιο ζήτημα. Ὅταν ὁ Σωκράτης ἐλέγχει μέσω διαλόγου τὰ κίνητρά του, ὁ ἄνθρωπος καταφεύγει στὴν γελοία δικαιολογία, νά, ὁ Δίας ἐναντιώθηκε στὸν Κρόνο ἄρα….

Κι ἐδῶ, τονίζεται ἡ ἐσφαλμένη ἑρμηνεία ἀπὸ κάποιους ἀνθρώπους, ποὺ ἀναζητοῦν δικαιολογίες γιὰ τὸ δικὸ τους φέρσιμο. Διότι ἄλλη ἡ ἔννοια τῶν περὶ Τιτάνων καὶ Τιτανομαχίας καὶ Διός καὶ Ὀλυμπίων. Καὶ δὲν μποροῦν νὰ φέρονται ὡς παράδειγμα, ἀπὸ κάποιον ἀνθρωπάκο ποὺ τὰ ἔχει βάλει μὲ τὸν πατέρα του γιὰ δικοὺς του λόγους.