Ὑπάρχουν ἄνθρωποι φωνακλάδες καὶ ἄνθρωποι συνεσταλμένοι.
Ὑπάρχουν ἐκεῖνοι ποὺ ἀγανακτοῦν καὶ ἐκεῖνοι ποὺ κρύβονται.
Ὑπάρχουν αὐτοὶ ποὺ μονίμως ἀστειεύονται καὶ ἄλλοι ποὺ προσποιοῦνται.
Κάποιοι ἄλλοι ἀνταγωνίζονται ὁποῖον εὑρεθεῖ ἐμπρός τους.
Ὑπάρχουν κάποιοι ποὺ τοὺς ἀρέσει νὰ γίνονται κηδεμόνες τῶν ἄλλων καὶ κάποιοι ποὺ καταῤῥέουν.

Μέσα σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ὑπάρχει ἔνας μηχανισμὸς ὁ ὁποῖος τοὺς προστατεύει ἀπὸ τὸν κόσμο.
Σὲ μερικοὺς αὐτὸς ὁ μηχανισμὸς μοιάζει μὲ ἕνα θηρίο ποὺ σὲ ἄλλους βρυχᾶται καὶ σὲ ἄλλους εἶναι ἔνα θηρίο ποὺ ἕρπει.
Οἱ ἄμυνες ἔχουν πολλὲς μορφὲς ἀλλὰ ἔνα κοινὸ στόχο: Νὰ προστατεύσουν τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν κακὸ κόσμο.

Πολλοὶ ἐπειδὴ αἰσθάνονται τόσο εὐάλωτοι μέσα τους ἐπιτίθενται αἰφνιδιαστικά, ἀπὸ φόβο πὼς θὰ πάθουν κακὸ ἐὰν δεν τὸ κάνουν πρῶτοι.
Ἔτσι λοιπὸν ὁ φόβος ὄχι μόνο δὲν τοὺς προστατεύει ἀλλὰ τοὺς ὁδηγεῖ στὸ νὰ βιώσουν στὸ ἔπακρο αὐτὸ ποὺ τόσο ἀποφεύγουν.
Τὸ νὰ κρατᾷ κάποιος τοὺς ἄλλους σὲ ἀποστάσι φαίνεται σὰν μιὰ ἀβλαβὴς ἐπιλογή, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ὅμως μὲ αὐτὴ τὴν ἐπιλογὴ παραμερίζει τὴν δική του ζωὴ καὶ πνίγει τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό.
Ὅταν κάποιος ἀρχίσῃ νὰ ἐμπιστεύεται τὸν ἑαυτό του, τότε θὰ ἀρχίσῃ νὰ ἐμπιστεύεται καὶ τοὺς ἀνθρώπους γύρω του.

Ἡ ἀληθινὴ ἀγάπη ἔρχεται ὅταν πέφτουν τὰ τείχη τοῦ φόβου καὶ τοῦ διαχωρισμοῦ.
Χρειάζεται ὁ κάθε ἔνας ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀποφασίσῃ ἂν θέλῃ νὰ πολεμᾷ για τὴν ζωή του ἡ ἐνάντιά της, ἂν θέλῃ νὰ τῆς κλείσῃ τὴν πόρτα ἤ ἂν θέλῃ νὰ τὴν ἀφήσῃ νὰ μπῇ.

Ξέρω καλά πὼς ὑπάρχουν ἄνθρωποι τοὺς ὁποίους δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀγγίξουμε ἀλλὰ θὰ πρέπῃ νὰ περιμένουμε ἀπὸ ἐκείνους νὰ μᾶς ἀγγίξουν, ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ ἄλλοι τοὺς ὁποίους ἐμεῖς πρῶτα χρειάζεται νὰ τοὺς ἁπλώσουμε τὸ χέρι.
Πολλὲς φορὲς εἶναι δύσκολο νὰ ξέρουμε ποιοὶ εἶναι αὐτοί.
Ἂν ὅμως ἐμπιστευθοῦμε τὸν ἑαυτό μας, τότε θὰ ξέρουμε πῶς νὰ κερδίσουμε καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἄλλων καὶ τότε θὰ ἔχουμε ἐξασφαλίσει τὴν καλλιτέρα προστασία, τὴν προστασία ποὺ δίδει  ἡ ἀγάπη ὅταν μπορεῖ νὰ ῥέῃ ἀνεμπόδιστα ἀπὸ τὴν μιὰ καρδὰ στὴν ἄλλη.

Γιῶτα Σούσουλα