Ἡ φρίκη τῆς Λιβύης, τῆς Συρίας καὶ τῆς Οὐκρανίας εἶναι μερικὰ μόνον παραδείγματα τοῦ τρόπου μὲ τὸν ὁποῖον σχεδιάζονται τὰ νέα σύνορα, καταργοῦνται τὰ παλαιὰ καὶ μετατρέπονται οἱ ἄνθρωποι σὲ μάζες ποὺ μειώνονται, σταθερά, μὲ ὅλα τὰ μέσα.
Τὰ παιδιὰ εἶναι ὁ κύριος στόχος τῆς νέας (καὶ παλαιᾶς) τάξεως καὶ γιὰ αὐτὸ ἀκριβῶς τὰ ἐγκλήματά τους εἶναι πλέον ἀνομολόγητα…
Ὁ στόχος εἶναι νὰ …παίξουν τὰ παιχνίδια τους, μὴ ὑπολογίζοντας τὸν ἀνθρώπινον παράγοντα καὶ μὴ σεβόμενοι τὶς πραγματικὲς ἀνάγκες τῆς ἀνθρωπότητος. Κι ὅσο κυττᾶμε πρὸς τὰ πίσω, τόσο μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία πὼς κι αὐτὸς ὁ πόλεμος, ὅπως καὶ ὅλοι αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν, θὰ ἀφήσουν πίσω τους στάκτη, αἷμα καὶ ἐρείπια…
Κι ὅλα αὐτὰ δὲν συμβαίνουν διότι ἡ ἀνάγκη εἶναι πραγματική, ἀλλὰ διότι ἡ ἀνάγκη εἶναι πλασματικὴ καὶ κρύβει πίσω της μόνον παιχνίδια ἐξουσίας. Συνέχεια
